De kleine week wetenschappelijk werk zit erop. Vandaag nog de alweer bijzonder sympathieke Michael Mahemoff, die van de ajax patterns en van Software As She’s Developed, op bezoek gehad, discussie, gediscussieerd over patterns in een case die we doen in de medische diagnose-sector, en dan naar huis.

‘t Was fijn, veel bijgeleerd, en uiteindelijk toch wel, denk ik, veel vooruit geraakt in het werk ook.

Maar wetenschappelijk en werk al wat een mens wilt: de ongezongen heldin van de week was Rie.

Rie Vermeren: meesterkok en antropologe, kunstenares, de halve wereld afgereisd, vorming in binnen– en buitenland, all around good egg, en gedurende een paar dagen ons aller moeder.

In het echt doet ze allerlei interessante dingen (vormingen over de wereldkeuken in antropologisch perspectief bijvoorbeeld, of lezingen over, ik citeer, Haïti, Brazilië, Peru, Latijns-Amerika, Marokko, Senegal, Mali, Burkina Faso, Afrikaanse Westkust, Congo, Zuidelijk Afrika, Namibië, Niger, Noord-Afrika, Turkije, Cambodja, India, Indonesië, Sri Lanka, Filippijnen).

Normaal gezien tijdens het jaar komt ze om de paar maandagen bij Namahn een feestmaal maken ‘s middags voor iedereen op het werk, en er was besloten dat ze zou meekomen op de retraite, kwestie dat we tenminste goed eten zouden hebben.

Uiteindelijk werd ze op geen tijd zowat het centrum waar we allemaal om draaiden. Zij beheerde de gezelligste ruimte van het huis—de keuken—en maakte er ‘s morgens en ‘s middags en ‘s avonds de heerlijkste gerechten klaar.

Zoals deze bijvoorbeeld, gisterenavond:

Men neme een bedje van spinazie, geroerbakt met look en gember, men overgiete met perfect gekookte rijst, daarboven een stuk kalkoenborst in curry (denk ik, ‘t was in alle geval heel erg lekker), daarboven kikkererwten, ajuinring, peultjes en wortel, en er een paar zelfgemaakte taco-chips erbij.

Drie dagen overheerlijk eten en oergezelligheid. Zo mogen ze van mij elke maand retraites organiseren.