We moesten een tekst of een gedicht meegeven in de zak met de eerstecommuniekaars erin.

Dat zit zo: we hebben dinsdag met alle kindjes en met veel ouders rond een kampvuur gezeten, dat we aangestoken hebben met hout dat de kinderen gesprokkeld hadden, en dat de kinderen zelf gevoed hebben. Op het einde van die dag hebben we twee kaarsen aangestoken aan het kampvuur, en nu krijgt elke dag een ander kindje een kaars mee naar huis.

Dan mag de kaars in hun huis branden, en moeten kinderen en ouders een tekst of gedicht kiezen of schrijven, rond het thema van licht en vuur en warmte. Op het einde hebben we dan een hele zak vol gedachten.

Ik heb een gedicht van Hans Andreus, de vijftiger, genomen. De dichter van het licht, zeggen ze wel eens, dus het past wel.

En ook wel omdat ik het een mooi gedicht vind, en pakkend. Zo’n zoekende mens helemaal op het einde van zijn leven, nog altijd niet zeker, maar nog altijd zoekend. En het is dus ook écht ‘s mans laatste gedicht, net voor zijn dood.

Laatste gedicht

Dit wordt het laatste gedicht wat ik schrijf,
nu het met mijn leven bijna is gedaan,
de scheppingsdrift me ook wat is vergaan
met letterlijk de kanker in mijn lijf,

en, Heer (ik spreek je toch maar weer zo aan,
ofschoon ik me nauwelijks daar iets bij voorstel,
maar ik praat liever tegen iemand aan
dan in de ruimte en zo is dit wel

de makkelijkste manier om wat te zeggen),-
hoe moet het nu, waar blijf ik met dat licht
van mij, van jou, wanneer het vallen, weg in

het onverhoeds onnoemelijke begint?
Of is het dat jij me er een onverdicht
woord dat niet uitgesproken hoeft voor vindt?