Ik kreeg hem niet onderdrukt. Paul schrijft herkenbare dingen.
En deze kwam me, mutatis mutandis, ook wel heel erg bekend voor. Inclusief die suddenly sinking feeling van “oh shit, ‘t is niet wààr hé”, en de mentale “oef! ‘t was gelukkig niet waar” die erop volgde.
Reacties
2 reacties op “De grimlach van herkenning”
Spontane zweetmomenten, ik zeg het je!
…de grimlach van de herkenning… awel, ik zou je blog (en nog wel wat andere) niet beter kunnen omschrijven. en wat mij betreft is dat een heel schoon gedacht