Weet ge’t nog, in de tijd, toen Bart Peeters het telefoonspelletje mocht doen met Linda Kelchtermand uit Deuren? En hoe content hij dan altijd was? Zo van “Ik-mag-te-le-fo-ne-ren”?

Wel: de afgelopen twee dagen mocht ik van jobinterview doen! Hoera! Weinig zo wijs als jobinterviews doen!

Het allerliefst van al doe ik zo’n interviews helemaal alleen, zonder mensen erbij. Hier was het, zoals het een erg groot bedrijf betaamt, allemaal heel erg gestructureerd, met een proef en een screening op voorhand en mensen van HR, en met achteraf een beredeneerde verantwoording voor de ja of de nee, met quoteringen en uitgeschreven inschattingen.

Maar als ik het persoonlijk alleen moet doen, dan hanteer ik een vijf minuten-criterium: na hoogstens vijf minuten weet ik het meestal wel. Dan weet ik duidelijk of het een resolute nee is of een misschien. Een resolute ja komt veel minder voor, jammer genoeg.

De misschiens, dat zijn de mensen waarvoor de rest van het interview na die eerste vijf minuten voor dienen. Die worden dan na enige verloop van tijd een mneh (“nee, toch niet echt”) of een mwoooaaaf (“tja, misschien wel, als we niet anders kunnen”) en héééél erg soms eens een allezgij (“hey, ‘t blijkt toch een geschikte kerel/dame te zijn”).

In procenten: 2% ja, 80% nee, de rest misschien. En bij de misschien: 1% allezgij, 80% mneh en de rest mwoooaaaf.

Niet zeer wetenschappelijk allemaal, nee. Maar na twee dagen interviews bleek toch dat we het met alle mensen aan onze kant van de tafel nagenoeg honderd procent eens waren.