Ik ben dus echt serieus geen people-person hé, echt niet.
Maar als het voor jobinterviews is, dan heb ik altijd het gevoel dat ik het op vijf minuten wel gezien heb, in positieve of in negatieve zin.
Dat, zoals ik alhier ook al zei, de yup! van de nah gehaald zijn, en dat we dan eventueel nog kunnen discussiëren en kijken of we van een nah een mleh of een bof of een allez ju, als het echt niet anders kan zouden kunnen maken.
Nu, voor de duidelijkheid: ik heb bijzonder zéér slechte ervaringen met het aannemen van mensen uit de niet-yup!-stapel, en als ik het enigszins kan helpen zou ik nooit vanzeleven nog mensen aannemen waar ik ook maar enige twijfel bij heb. Liever niemand aannemen dan geen perfect fit, mijn gedacht.
En ik doe ook ook geen algemene recrutering, zo van die intake-interviews waarbij mensen binnenkomen, en waar bekeken wordt hoe ze eventueel in welke hoedanigheid waar in het bedrijf zouden kunnen ingeschakeld worden. Nee, ‘t zijn telkens interviews voor één welbepaalde functie.
Dus uiteindelijk zijn die extra minuten na de eerste vijf, waar mijn gedacht al gevormd is, in mijn hoofd echt wel verloren minuten.
Stom, stom, stom, ik weet het. Een eerste indruk kan ook gewoon een verkeerde indruk zijn, het kan iemand zijn die een paar minuten nodig heeft om op zijn/haar plooien te komen.
Ik doe dan ook mijn uiterste best om het hele gesprek lang objectief te blijven, van de eerste tot de laatste minuut. Ik denk dat ik dat ook ben in mijn uiteindelijke beoordeling—objectief, bedoel ik.
‘t Is te zeggen, het is nog niet echt voorgekomen de afgelopen interviewprocedures op mijn huidig en mijn vorig werk, dat ik een ander gedacht had dan de consensus.
Maar toch.
‘t Is niet eerlijk, eigenlijk, hé? Dat mijn gedacht al meestal gevormd is na een paar zinnen?
Reacties
10 reacties op “Eerste indrukken”
Het zou mij wellicht goed uitkomen, moest ik solliciteren 🙂
Ik heb zo een halve déjà-lu.
Hihi. ’t Is maar een halve toch.
Ik was al vergeten dat ik dat gezegd had, en geeneens zo lang geleden. My mind is going!
Euh, of nee: ’t is dat ik consequent blijf, wacht, ik zal het aanpassen en links zetten. 😀
Zo van die jobinterviews, het doet iets met je geweten, niet?
“Liever niemand aannemen dan geen perfect fit”. Volledig -en in die mate zelfs dat het niet vollediger kan- mee akkoord.
Never compromise on hiring. Never.
Vrouwelijke intuïtie noemen ze dat 🙂
Ik heb dat eens ergens gelezen dat bij zulke job interviews de beslissing om een kandidaat bij de yups of bij de nahs onder te brengen al in de eerste seconden valt, jouw vijf minuten zijn dus nog tamelijk lang Michel.
Ik heb gedurende 2,5 jaar ongeschoolde arbeiders geselecteerd (als uitzendconsulente). Hoewel ik bijna altijd de tijd nam om kandidaten volledig in te schrijven (persoonsgegevens, voorbije werkervaring, opleiding, beroepsvoorkeuren,…), wist ik meestal al vrij snel of iemand ok was of niet. Bij ongeschoolde arbeid is motivatie en attitude het belangrijkste en dat heb je binnen de paar minuten door. Wij hadden het over “de lichtjes in zijn/haar ogen”…
Ik begrijp u volledig Michel. Ik heb ook zo een “vrouwelijke” intuitie ook al ben ik 100% een man :-). Staffe toeren! En nee ik ben nog nooit telleurgesteld in mijn voorgevoel…
Bij ons duurt het meestal ook niet langer. Soms duurt het langer: als we telefonische interviews doen. Dan is het best om ze een beetje langer te laten praten om een goed beeld te krijgen want uiteindelijk kan je dan niets afleiden uit gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal. Maar sowieso krijgen we de juiste indruk, ‘juist’ in de zin van of het een mleh of nah is.