Zo, uitgelezen.

Praktisch niets dat ik nog niet elders gelezen had, hetzij bij ernstige mensen, hetzij bij minder ernstige mensen.

Waar de meeste mensen de vlucht naar Egypte alleen maar zien als een excuus om uit Egypte terug te komen “volgens de schriften”, voert Baigent aan dat de familie echt serieus naar Egypte gegaan is, dat ze daar in aanraking gekomen zijn met gnosticisme en therapeutoi en eeuwenoud van-de-egyptenaren-hermetisme (gedoe met initiatieritussen, verwijzingen naar reizen over en weer naar de onderwereld/andere wereld, conferatur de herrijzenis van Lazarus, gnose, tralala).

Dat Jezus, die aan alle voorwaarden voldeed om zowel koning als messias te zijn (de bloedlijnen, weetwel), de zeloten (sicarii, zelotes, tralala) volgde-maar-niet-echt, wegens onder meer radikaal egalitair ook voor vrouwen, en dat zijn messianisme niet manu militari was en zijn koninkrijk van God niet van deze aarde.

En dat zijn maten dat uiteindelijk maar te weten gekomen zijn nà de opkuis van de tempel, met Jezus’ redde Caesari, en dat ze daar inderdaad redelijk verbaasd, om niet te zeggen kwaad over waren.

En dat er een deal zou gesloten zijn met Jozef van Arimathea en met medeweten van Pilatus, dat ze hem zouden kruisigen-maar-niet-echt. Wat dat ook maar nét gelukt is, in die mate dat zelfs Pilatus dacht dat hij echt dood was.

En dat hij na zijn dood terug zou gekeerd zijn naar Egypte, en dan van daar naar Zuid-Frankrijk, om rustig verder te leven ver van alle drukte.

Weinig controversieels, behalve dan dat Baigent zegt dat hij documenten gezien heeft waarvan de eigenaar zeg dat ze van Jezus zelf zijn: zijn verdediging voor de Sanhedrin. En dat Baigent zegt dat iemand hem gezegd heeft dat iemand hém gezegd heeft dat hij documenten gezien heeft die bewijzen dat Jezus nog leefde in 45 na Christus.

Zoals meestal met die mens: leutig om lezen. Jammer van de zware inzinking als hij vertelt over zijn “expeditie” naar Baia, en over een paar vakanties in Egypte, dat leest echt wel serieus bladvullerig en zweverig.

Het écht fijne van de zaak, is dat het dus bijna allemaal mogelijk is. En niet alleen dat, maar dat het hoegenaamd niet ondenkbaar is dat er één dezer iemand doodleuk een echt authentiek document tevoorschijn tovert dat effektief bewijst dat Jezus in pakweg 45 of 55 nà nog altijd leefde, getekend door een halve kruisiging maar toch gelukkig getrouwd met vrouw en kinderen in een commune in Narbonne de rest van zijn dagen doorbrengend. 

Terwijl een halve Middellandse Zee verder zijn broers en de rest van de familie het (joodse) zelotenpad verder bewandelden in Jeruzalem.

En terwijl ergens tussen de twee Paulus en de zijnen een steeds mythischer Jezus-de-Christus aan het opbouwen waren.

Het zou me absoluut hoegenaamd niet verbazen dat we daar nog bewijzen van vinden.

…en bij deze denk ik dat ik maar eens begin aan Karen Armstrong’s The Great Transformation.