Oh

Toont hoe weinig ik op het interweb heb gezeten de laatste tijd: ik lees nu pas dat Scoble er een tijd mee stopt.

Wie is Scoble? Robert Scoble, blogger van één van de eerste uren, die een paar jaar geleden door Microsoft binnengehaald werd als huisblogger-cum-evangelist. Hij voelde zich daar een tijd goed, heeft een aantal mooie dingen in gang gezet en (vooral) een veel groter aantal dingen proberen in gang zetten.

Dat laatste is lang niet zo goed gelukt als hij gehoopt had. Hij heeft zijn tanden stukgebeten op de stugge molos dan wel het amorfe veelkoppige monster dan wel de diffuse wolk (naar keuze, allemaal of één van de drie) die Microsoft is, en hij begon zich daar alsmaar slechter te voelen.

‘s Mans weblog was altijd al uit zijn buik geschreven, en het werd dan ook redelijk snel duidelijk dat hij zich slecht voelde: hij maakte fouten, werd agressief, spendeerde op den duur meer tijd met zichzelf verbeteren en verdedigen en uiteindelijk excuses schrijven, dan met kennis van zaken schrijven over dingen die hem passioneerden en waar hij iets over afwist.

De bui hing al langer in de lucht, maar een tijd geleden heeft hij dan zijn ontslag ingediend om full-time te doen wat hij (vermoed ik) het liefste deed: filmpjes maken van mensen die gepassioneerd zijn en weten waarover ze het hebben. Hij deed dat al bij Channel 9 voor Microsoft, en daarna deed hij het in de ScobleShow voor PodTech.

Maar ook daar duurde het niet zo lang voor de bui weer in de lucht hing: hij had er vroeger al last van (podcasts, anyone?), maar nu sprong hij op zijn weblog—toch nog altijd zijn main claim to fame—nóg meer van hype naar hype (Google Reader, LinkedIn, Twitter, Facebook), en werd hij steeds minder en minder interessant. En irriterender en meer geïrriteerd.

Eindeloze posts over Facebook, over hoe fàn-tàs-tisch deze of gene plugin wel was, en hadden wij al gezien dat hij negenhonderd baziljoen weblogs las en dat hij alle items die hij interessant vond in zijn Shared Items zette bij Google Reader en dat zijn linklog vele keren beter was dan TechMeme?? En wisten we wel dat hij driehonderdduizend vrienden had op Facebook?? En dat de volledige bevolking van Zuidoost-Azië hem volgde op Twitter??

Ik bleef hem lezen, in weerwil van de laatste maanden en jaren, want ergens daar achter de alsmaar cynischer klinkende alsmaar meer marketinggerichte mens klonk nog altijd—zij het vager en vager—die stem van de man vóór hij de haai sprong met zijn (hoe goed ook bedoelde) Naked Conversations. 

Wat er ook van weze: het kon niet blijven duren, en het zag er niet zo goed uit—ik zag eerlijk gezegd de depressie en de crash in de vooruitkijkspiegel.

Edoch. Epifanie of catharsis, ik wil ervan af zijn, maar in alle geval: hij houdt er een tijdje mee op. Om de juiste redenen, en in alle waardigheid.

Today Buzz took me over to see Steve Ball (he runs the audio and other media teams at Microsoft). Steve let me hold his new daughter. You can see her in this Kyte video that I shot with my Nokia N95 (which is why the video is a bit small and blurry).

Holding someone who is 19 days old is a cathartic experience. She is especially precious. I looked at her and asked myself “how am I making her world better?” Then I thought about Maryam and Patrick, my son and partner in all things geeky, and Milan, our new son who’ll be here real soon. I haven’t been the best parent I could be. The best husband I could be.

[…]

Tonight I looked over my Twitters and blogs. They are angry. Confrontational. Disturbed. Hurt. Dismayed.

[…]

So, I’m going to try something else for a while.

[…]

In our book Naked Conversations I wrote that a good blog is “authoritative and passionate.” Truth is that when I looked at Steve Ball’s baby I realized I’ve been neither. I’d rather go hang out with someone who is building something interesting.

I’ll be back blogging when I can add value again.

Kan hoegenaamd niet gemakkelijk geweest zijn.

Respect.

Best of luck, Robert.