Zo. Arno in Vorst Nationaal achter de rug.

Een degelijk concert, denk ik, voor wie niet op de eerste rijen in het midden stond, en voor wie niet veel andere concerten van Arno vanop de eerste rijen in het midden meegemaakt heeft.

Ik vond het routineus, inspiratieloos, saai bij momenten, braaf, humorloos, vaak zelfs plat.

Aan Serge Feys zal het niet gelegen hebben, die stond te spelen met zichtbaar plezier. Aan Geoffrey Burton ook niet, die was zijn eigen onderkoelde zelf, zelfs toen zijn gitaar het tijdens—of all songs—Putain Putain begaf. Nee, Arno stond er tot ergens vér in datzelfde Putain Putain precies tegen zijn zin: maar één glimlach heb ik hem zien presteren, toen het volledige Vorst Nationaal uit volle borst verre keelde, in ‘k hen een klein mo ‘t schiet…

Voor de teksten, laten we daar heel eerlijk in zijn, moeten we niet bij Arno terecht zijn. Grappig, slogans, oerkreten, dat wel, maar tot Marie-Laure Béraud en anderen het zwaardere werk voor hun rekening namen, was er niet zo enorm veel te beleven, tekstgewijs. Was het eerder het arrangement (bij TC Matic) en de productie (Charlatan) die het ‘m deden. Zeer vreemd dan ook dat Arno er voor koos om een aantal dingen van een tijd geleden in een compleet uitgeklede versie te doen: bijna parlando, bijna zonder muziek. Niet geslaagd, wat mij betreft.

Drie nummers van TC Matic heb ik geteld in de setlist, denk ik: het onvermijdelijke Que Pasa (minder energie dan gewoonlijk, durf ik te zeggen dat Ad Cominotto dat beter deed dan Serge Feys? Oeps, te laat!), No Job No Rock, en L’Union fait la force—dat laatste een beetje bij het haar gegrepen, vond ik, een beetje té veel tijdsgeestgebonden.

Een resem uit Jus De Box, ook. ‘t Is te zeggen, gewoon het hele begin van de plaat: Enlève ta langue (bwaja gebracht), Mourir à plusieurs (goed), I’m not into hop (geslaagd, zelfs zonder rap), Reviens Marie (vond ik niet goed), From Zero to Hero (ook maar mwja).

In de bisnummers werden nog eens alle registers opengetrokken: Oh la la la, Putain Putain, Les filles du bord de mer, Comme à Ostende, enfin bon, comme d’habitude, quoi.

Er zaten een aantal zeer mooie stukken in, maar ik had er meer van verwacht, en vooral, zoals ik in het begin al zei: vanop de eerste rijen was het een griezelige bedoening. Het stond daar vol geriatrische patiënten (hoor hem spreken, 37 jaar oud), die voor het grootste deel van de tijd met gekruiste armen stonden te luisteren. Andere concerten van Arno, daar is het meestal een redelijk mosh pit-gevoel. Nu: een juffrouw en een meneer maakten aanstalten om iets meer actief dan hop. hop. zwaai. neurie. te doen, en de mensen rond hen riepen er meteen de security bij.

Meneer meneer ze zijn hier plezier aan het maken!!

Arno zelf maakte to vér in het concert een uitgebluste indruk. Voorspelbaar, bijna alsof hij Arno speelt die Arno aan het spelen is als clown. Het heeft altijd wel wat van dat gehad, maar hier was het clowneske precies helemaal ingecalculeerd, en net dat ietsje teveel een nummer en te weinig gevaarlijk.

Het blijven wel ijzersterke nummers uit weldra veertig jaar carrière, dat natuurlijk wel.

O ja, filmen lukt niet van op de derde of zo rij: de meneer van de security liet me op niet mis te verstane wijze weten dat ik het geen tweede keer moest proberen.