Ik vertel eigenlijk doodgraag verhaaltjes. En ik zou heel graag nu een lang verhaal aan de wereld kond maken, maar ik ben zo moe dat ik in de zetel ga zitten en naar CSI ga liggen kijken, en mij ga concentreren op proberen niet in slaap te vallen tot het gedaan is.
En dan ga ik morgen naar het werk, éérst mijn fantasy-chicklit van Trudi Canavan uitlezen, en dan mijn eerste Brusselmans lezen.
Jawel: ik heb nog nooit iets van de man gelezen, op de okkasionele column in Humo na. Ik vind de persoon Brusselmans, voor de keren dat ik hem gezien heb, bijzonder zeer sympathiek. Daarom, denk ik, dat ik niet wil beginnen aan zijn boeken: wat als die tegenvallen?
Mijn laatste Nederlandstalige boek was Annelies Verbeke’s Slaap!, dat ik akelig irritant vond. Morgen begin ik aan Ex-Drummer. Wish me luck.
Ik heb ook lang gewacht om Brusselmans te lezen. Natuurlijk ben ik wat jonger (kuch), maar toch: een soortgelijke schroom hield me ervan af. Begonnen ben ik eerder toevallig, toen me drie jaar geleden op een tweedehandsbeurs voor een schamele 25 cent Prachtige ogen in handen viel. Daarmee was ik echt verkocht. Nu met mondjesmaat: als ik elk jaar 1 à 2 boeken lees en als Brusselmans’ productie niet stilvalt, dan red ik het misschien tot aan mijn pensioen. Hopen maar.
neeee! niet doen!
Ik vind zijn boeken beter dan zijn columns. In een boek heeft hij meer ruimte voor herhaling. En dan is hij op zijn best.
euhrm, dat had ik ook. tot iemand zei: wacht maar tot ge zelf door slapeloosheid tot gekheid gedreven wordt, dan zult ge er wel de humor van inzien. awel, i hate to tell, die mens heeft gelijk gekregen. maar niets mis met smaken die verschillen.
zig.
Ik vond Slaap! redelijk straf – een debuut dat eens niet wil showen hoe taalvaardig de auteur wel is. Ik vond het een eerlijk verhaal, met veel compassie geschreven, in een goed tempo, zonder te veel woorden en met de nodige zin voor humor. Maar ja… De gustibus enzo.
‘k Heb vorige week ook Slaap uitgelezen en ik vond dat ook best akelig. Irritant nu net niet wel.
Eens het daar over walvissen begon, moest ik toch een paar keer herlezen om mee te zijn. En tegelijk vind ik dus het taalgebruik eigenlijk wel schoon; zo schoon dat ik eigenlijk wel benieuwd ben om te zien of er meer verhaal in haar andere boeken zit.
Niet doen, Michel. Ik heb bijna alles van Brusselmans gelezen en dit boek behoort niet tot zijn beste… Het Mooie Kotsende Meisje raad ik aan, alsook Zijn er Kanalen in Aalst? en Prachtige Ogen.
“Prachtige Ogen” & “De man die werk vond” zijn z’n twee beste (beide zijn echt steengoed). Daarna ging het wat mij betreft continu bergaf. Eerlijkshalve: hoe zijn laatste tien boeken waren weet ik niet, ik volgde de man toen niet meer.
Best beginnen met de eerste van de trilogie, Ex-schrijver. Ex-drummer-het-boek is in ieder geval beter dan ex-drummer-de-film. Maar De Man Die Werk Vond, vond ik persoonlijk het beste.
Ik heb nog maar 1 boek van de man gelezen, en dat is, jawel, Ex-Drummer.
Het groffe aan zijn boeken heeft mij elke keer opnieuw aangesproken.
En daarom: Pitface.
En daarover zeer zeker wél discussie: het is met zo weinig smaak geschreven dat het een literair survivalpakket is waar je zelfs na jaren nog van kunt smullen.
Hoewel smullen niet echt past bij afgebeten tepels en doodgeschoten bomma’s…
Ik vond ‘ex-drummer’ ook de minste van al zijn boeken die ik al las. ‘Vergeef mij de liefde’ vind zeer mooi en ‘Nog drie keer slapen en ik word wakker’ was zeer amusant om lezen.
Ik heb een boek of twintig van hem gelezen(allemaal jaren terug) en ik was bijzonder enthousiast in het begin (zijn er kanalen edm) maar na een paar boeken begint het wel tegen te steken: Het is elke keer hetzelfde kunstje – shockeren en onderbroekenhumor en dan nog een beetje vertellen wat hij waarschijnlijk graag zou gedaan hebben maar wat een echte mens nooit overkomt. En het begon me pas echt te ontgoochelen nadat ik een paar boeken van C. Bukowski gelezen had. Brusselmans heeft de stijl gewoon gekopieerd van die mens, helaas met iets minder klasse dan het origineel.
Maar laat dit je vooral niet tegenhouden om de eerste boeken van Brusselmans te lezen, die zijn geestig en zo. Bij de Ex-trilogie: beginnen bij het begin 🙂
Guggenheimer wast definitely witter