“Oh, en hoe zit het nog met dat grijs spook dat jullie in huis hebben gehaald een paar maand geleden?”

Wel: goed, zeker? Ze heeft zich hier van dag één af volledig thuis gevoeld, en ze is nog altijd even aanhankelijk als altijd. Op di eigenste ogenblik zit ze, zoals wel meer gebeurt, op mijn schoot. Te spinnen, zoals bijna altijd.

Ze heeft nog altijd de hebbelijke gewoonte om kopjes te geven (kopstoten, eerder) en met haar natte neus in ‘s mensens gezicht te duwen, maar sinds we het kattenluik met het oog op de winter dichtgetimmerd hebbe, komt ze tenminste niet meer kletsnat onder de lakens gekropen om vijf uur ‘s morgens.

Voor de rest: ideale poes, lief met mensen en kinderen, laat zich oppakken als een pluizige schotelvod, luistert naar haar naam, gebruikt de kattenbak. Enige vervelende eigenschap: ze krijgt elke zak waar eten in zit open.