Ik las vandaag nog eens een weblogpost in de zin van “dit en dat gebeurt er op mijn werk” en “ik vermoed dat ze zus en zo zullen reageren”, en dan ook wel “gelukkig lezen mijn collega’s mijn weblog niet”, of beter “allez, vermoed en hoop ik toch”.
En toen dacht ik, oh dearie dearie me.
Dat kan niet blijven duren, zoiets, dat weet iedereen toch? Toch?
Reacties
10 reacties op “Anonimity through, erm, obscurity?”
Very betwijfelbaar dat dat blijft duren.
Ik heb het ook gelezen en hetzelfde gedacht. Vooral als je ziet wat voor uitkomst een namesearch heeft op google en als je bedenkt dat ik bijvoorbeeld iedereen die ik leer kennen, google. Misschien ben ik een uitzondering, maar ik denk het niet.
Zoiets kan je op lange termijn niet verzwijgen… en mensen vinden je blog sneller dan je denkt, ook als je onder een pseudoniem schrijft. Altijd voorzichtig zijn en beseffen dat alles openbaar is 🙂
Grappig.
Dat zijn toch dingen waarbij in een laatste interview afspraken over kunnen gemaakt worden?
Bij mij was dat althans zo.
Iets in de trend van: we zagen dat je een weblog hebt en dat je over ons bedrijf schreef en dat dat als eerste komt op google als je ons bedrijf zoekt. We vinden dat niet tof en zou je dat niet meer willen doen want da’s niet goed voor de klanten…
Mij eerste reactie was toen iets van: ja, kijk eens hier. Als mijn websitetje voor die van jullie komt, zegt dat meer over de bedrijfswebsite dan over mijn schrijfkunsten…
EN toen hebben we met peis en vree besloten dat we dat niet meer gingen doen en nu ist niet meer van da…
Het moet toch moeilijk zijn om te zwijgen als je een blog hebt én vandaag nog in de muziekindustrie werkt. 😉
Hangt er volgens mij ook allemaal van af wat voor werk je precies doet…
volgens mij heb je het over de 7 seconden blog. ik las het net via RSS en vind bij jou een kryptische omschrijving die de link legt. ha.
Ha! Ik zat hier curieus te wezen maar van niets te weten, gelukkig zijn er soms slimmerikken ‘who give away the prize’…
En Michel maar discreet wezen 🙂
Goh, op zich kan zoiets wel blijven duren hoor, als je de bedrijfscultuur en de ‘hipheid’ inzake bloglezen van je collega’s wat kan inschatten, en je cryptisch genoeg blijft in je omschrijvingen. Ik heb het ook ooit gedaan. Het wil niet zeggen omdat heel het internet weet wie je bent, dat je collega’s dat ook weten… Maar het blijft een beetje met vuur spelen.
Ik heb daar soms ook schrik voor. Doch door sommige details te veranderen, lukt het toch om je ei te leggen en niets verweten te kunnen worden.
Ik denk dat iedereen met een open blog zich kwetsbaar opstelt. Niet alleen voor het werk.
Je privé-leven is zelfs nog belangrijker. Nog kwetsbaarder. Zeker als je kinderen hebt.
Griezelig toch als men in stilte je blog volgt. Zij zien jou maar jij ziet hen niet.