Ik heb een gat in mijn cultuur: begonnen aan het Verdriet van België en niet verder gelezen; ik herinner me een paar gedichten, die ik indrukwekkend vond, op school. En verder is het quiz-weetjes: Cobra, Van Paemel, titels van toneelstukken, de eeuwige nobelprijs-Poulidor.
Ik heb mijn vier grootouders gekend, maar ze zijn nu gestorven. Eén plots en onverwacht, zeker twintig jaar te jong. Op de leeftijd na, wil ik daar voor tekenen. Want: één na veel te lang met veel te veel pijn, één gelijdelijk weggegleden, en één plots verdwenen, en veel te veel later ook echt overleden.
Als ik kan kiezen, wil ik gaan zoals Hugo Claus: bij bewustzijn, nadat ik afscheid heb kunnen nemen, met mijn geliefden om me heen.
Euthanasie is een mensenrecht. En daarom: bedankt, Hugo Claus. Om te tonen hoe het ook kan.
Reacties
7 reacties op “Bij de dood van Hugo Claus”
Ookdeze. Ik hoorde het nieuws van het overlijden van de “Prins der Nederlandse Letteren” op de radio toen ik gisteren naar de dokter reed. Het verraste me compleet. Van die Alzheimer wist ik niets. De laatste keer dat ik Hugo Claus zag was op de
En het moment! Op het moment dat de nieuwe paterkoster, de schaduwrijkerijke premier van alle geiten West-Vlaanderen, Vlaanderen en België een oor aan naait, had/heeft hij de grandeur om afscheid te nemen op een prachtig moment, terwijl het lilliputtertje een hele beschaving, een heel land in jezuïetenleugens hult om zijn pover pietje te redden. Als Laf Iefke enig fatsoen heeft, kondigt hij morgen zijn ontslag aan.
Schoon gezegd Bestc ! En hoewel zelf Westvlaming zijnde had ik niet beter kunnen verwoorden hoe ik me voel, nu, met aan het hoofd van onze regering, een gefrustreerd chiro leiderke.
Ik schrok me nochtans rot op de radio vanochtend. Claus de stem van Vlaanderen? Dat denk ik niet. Dat zijn Boon, en Elsschot.
Door mijn persoonlijke situatie (een zoontje dat vecht tegen botkanker) ontgaat het mij allemaal een beetje, maar ik zag gisteren wel twee interviews. Eentje met Bert Anciaux en eentje met Eric Van Rompuy. Emo-Bert legde uit hoe “elk woord van Claus mooi was”. Ik had veel zin om hem te doen bleiten voor die zever. Heeft die eigenlijk wel ooit een boek van Claus gelezen? Sinds wanneer zijn “mooie woorden” een criterium voor literatuur? Claus kon heel volks zijn en opzettelijk lelijke woorden gebruiken. Was Hugo al begraven, hij draaide zich om in zijn graf bij zoveel onzin. Oprechter vond ik de reactie van Eric Van Rompuy die uitlegde dat hij Claus niet zo kon smaken omdat zijn leefwereld te veel verschilde van die van Claus. Ik heb die Van Rompuys nooit sympathiek gevonden en zo’n bewering maakt Eric er niet sympathieker op, maar hij was tenminste eerlijk. Een CD&V-er die voor één keer niet hypocriet is (terwijl hij daar toch de gelegenheid toe had; over de doden zegt men meestal niets dan goeds), dat is ook iets waard.
By the way, Gerrit: Boon en Elsschot, zij waren de pen van Vlaanderen. Er is er maar één die de titel “stem van Vlaanderen” (en bij uitbreiding “of Europe”) kan dragen, en dat is Eddy Wally.
Met veel plezier al die reacties ‘gesmaakt’, inderdaad, Boon en Elsschot bovenal, en Michel, maak je geen zorgen – geen gat in je cultuur – ik denk niet dat er veel mensen ‘Het verdriet van België’ hebben uitgelezen…. Maar natuurlijk over de doden niets dan goeds
Ik heb dat boek nochtans wel uitgelezen!
Hoe komt men erbij zoiets te beweren (zoals Brusselmans in De Standaard).
Er zijn wel veel andere boeken die ik niet uitgelezen heb. Als ik blijf steken na 30-40 pagina’s, dan blijft het daar dikwijls bij.