In de negentiende eeuw lagen de zaken anders dan nu. Heel anders.
De moeder ziet er meer dood uit dan haar overleden kind. Ik zou het niet kunnen.
Tales of Drudgery & Boredom.
Tales of Drudgery & Boredom.
In de negentiende eeuw lagen de zaken anders dan nu. Heel anders.
De moeder ziet er meer dood uit dan haar overleden kind. Ik zou het niet kunnen.
Reacties
4 reacties op “Dood, en hoe er mee om te gaan”
Vroeger namen mensen natuurlijk ook minder foto’s van hun gezin. Waarschijnlijk hadden ze nog geen enkele foto van bv hun kind. Dat zet het wel in een ander perspectief vind ik, misschien beter zo’n foto dan helemaal geen foto…
Maar het is toch een beetje akelig.
Zelf ouder zijnde, kan ik me voorstellen dat ze zich ook zo voelde.
Bnox had gisteren een knappe link over een modern leven dat in foto’s werd vastgelegd, tot en met de dood:
http://www.mentalfloss.com/blogs/archives/15131
De dood was vroeger inderdaad minder een taboe. Overleden familieleden lagen ook thuis opgebaard tot aan de begrafenis eh. Nu willen/durven we hen vaak niet meer zien.
en ’t lijkt me heel logisch dat deze moeder ook een stukje gestorven lijkt.
Ik vind het een heel ontroerende foto, hoe bizar hij ons nu ook lijkt.
Sommige foto’s zijn toch écht wel creepy.
En hoe die moeders zo schijnbaar rustig met hun dode baby in hun armen zitten. De kindersterfte mag dan hoger geweest zijn en het mag dan niet zo ongewoon geweest zijn om een baby/kind te verliezen, neemt niet weg dat die daar toch verdriet over hadden.
Ik zou dat circus errond niet kunnen verdragen (opgetut, bewerkt, met ijzerwerk errond en erachter om ze in die pose te houden).
Ik zou het echt niet kunnen/willen…