Een meneer die een klein geel drolletje verf op een tafeltje in een café uitgeduwd heeft. Verdoken achter een schoteldoek, het kan ook een Belgische vlag geweest zijn.

En die dan acht uur aan datzelfde tafeltje blijft zitten tot de verf droog is. En dan een meneer van het café vraagt of hij de verf zou mogen laten zitten.

Dat mocht niet. Hij heeft het verfdrolletje dan maar weer meegenomen naar huis.

Why, that’s… that’s… that’s just about as exciting as watching paint dry! (ik heb een donkerbruin vermoeden dat nu ik dit neeerschrijf, een roedel kunstminners meteen schrijft “ziede wel, dat is de bedoeling! één van de bedoelingen! ongetwijfeld! ge zijt erover aan het nadenken! ge voegt uw eigen context aan de context van de kunstenaar toe en ge maakt er een nieuwe context van! DAT is Live Art Michel!”)

I call bullkaka. ‘t Is gelijk verborgen camera, maar dan noch grapig, noch boeiend, noch spannend. Noch vernieuwend, noch goed, noch ontroerend, noch, euh, niets, eigenlijk. Vaagweg zielig, dacht ik. Dat dan wel weer.

Oh, nog zoiets. Ik heb half begrepen dat het punt (of beter, één van de punten) was dat de kerel uitgenodigd was voor een kunst-iets (heet dat nog “happenings”?) in dezelfde locatie, maar dat hij zijn kat gestuurd had. Allez ja, niet letterlijk zijn kat, het had gekund, maar dat hij gewoon niet gekomen is. En dat hij dus nu wél kwam, maar dan op een moment als ze het niet verwachtten.

Hohoho, zo diep, jong. Een duidelijke verwijzing naar Ravelli in Animal Crackers!

Spaulding: What do you fellas get an hour?
Ravelli: For playing, we get-a ten dollars an hour.
Spaulding: I see. What do you get for not playing?
Ravelli: Twelve dollars an hour.
Spaulding: Well, clip me off a piece of that.
Ravelli: Now for rehearsing, we make special rate. That’s-a fifteen dollars an hour… That’s-a for rehearsing.
Spaulding: And what do you get for not rehearsing?
Ravelli: You couldn’t afford it. You see, if we don’t rehearse, we don’t play, and if we don’t play [he snaps his finger] – that runs into money.

Context! Intercontextualisatie! Jahaha! Tijdloze kunst!

I call shenanigans. Naakt op de tafel springen met een tube gele verf in de reet, een emmer behanglijm over zijn hoofd uitkappen gevolgd door een vuilniszak vol gele pluimpjes, en dan de vogelkensdans doen, dát zou ik kunst gevonden hebben.

Maar ik mag er niet mee lachen, want wie niets doet, doet ook niets verkeerd. Ik weet het, ik weet het.

En ik heb dingen gezien, doorheen de montage en soms ondanks het programma, die me wel boeiden en die ik goed vond. Iets met opgezette kiekens en leguanen en mengvormen van de twee, en een gigantische broedlamp en een video van een kiekensoog en een mensenoog: I don’t know if it’s art, but I know I like it—en laat dat nu eens ongeveer precies zijn wat ‘s mans mecenas zei.

Ik vermoed wel dat hij geen werk in de wedstrijd had. Denk ik.

Voor de rest: dit was geen appels met peren vergelijken, dit was karrekollen met The Shining. Of wratten met verkeersregels. Hoe moet men hier in des hemelsnaam een winaar uit halen?