Kak, kak, kák.

Ik vind mijn boekje niet meer. Ik had het vannamiddag op de vergadering in Mechelen, en nu heb ik het niet meer.

Het kan op de trein blijven liggen zijn van Mechelen naar Antwerpen-Berchem, het kan op de trein van Antwepen-Berchem naar Gent-Dampoort blijven liggen zijn, het kan in de auto van Ilse liggen, het kan in de Vooruit liggen.

Een zwarte Moleskine, groot formaat, geruit. Met mijn naam en adresgegevens op de voorpagina binnenin. Ik hoop zó op een eerlijke vinder.

Eén ding is zeker: ik kan niet zonder, en ik heb het ab-so-luut nodig. Er staan notities in van zes interviews die ik nog moet uitschrijven.

Niet dat ik niet weet wat er gezegd is of dat ik het niet allemaal al in telegramstijl neergeslagen heb, maar ik heb toch mijn notities nodig.

De Vooruit is gemaild, Ilse is gemaild, de NMBS is gemaild en een Verloren Voorwerp-dossier is geopend.

Maar ik heb het dus wél nodig ten laatste vóór het einde van het weekend.

Paniek, paniek, paniek.