Sleeping, vrees ik.

Opgestaan om halfnegen (luxe!), op de trein gestapt en als een blok, vrees ik, in slaap gevallen. Een dik half uur later wakker geworden in Antwerpen-Berchem, een half uur op een bankje zitten werken, op de trein gestapt en als een blok, vrees ik opnieuw, in slaap gevallen. En een dikke twee uur later wakker geworden.

Ik dacht even dat de plaats waar de vergadering zou gebeuren ergens in Hol Van Pluto, Amsterdam was, en ik was al even aan het overwegen om er me taxigewijs naar te begeven, maar ‘t is dan alsnog de metro geworden.

Ik koop een ticket voor meer dan anderhalve euro in het Centraal Station, blijkt de ingang naar de metro een soort betonnen trap aan de overkant van de straat te zijn, zo van het genre dat bij ons naar een parkeergarage zou leiden of een ondergronds toilet. Daar beneden blonk het niet echt uit van aanduidingen, het leek eigenlijk meer op, tja, zo’n parkeergarage dan wat anders—in alle geval niet zoals metro’s in Brussel of Parijs of New York of Londen of zo zijn. Ik dool dus maar wat rond, voorbij een rij ticketachtige machines (waar niet veel interactie aan te beleven was, ze stonden allemaal open) tot aan een trap naar beneden waar een vriendelijke meneer met een vaag oosteuropees accent me vroeg of hij me kon helpen.

Ik: dat ik op zoek was naar een lijn 51 of 53 of 54. Hij: dat ik dan op de goede weg was.

Hoera!

Een aanduiding van in welke richting de ritten gingenwas er ook al niet bij, en kaartjes aan de muur of zo heb ik ook daar op het perron niet gezien. Ja, kaarten van Amsterdam met alle lijnen erop, maar mooie schematisch genre die van London: nosirree. Dus dan maar op goed geluk de eerste de beste metrowagon ingestapt: bleek dat het Centraal Station een eindpunt is, misschien daarom dat het niet nodig geacht werd om kaarten en zo te doen.

Bleek ook, getver, dat ik maar één miezerige halte verder moest, naar Nieuwmarkt. Trr.

Afijn, een fijne vergadering later: teruggestapt naar het station, de trein op, en, jazeker, als een blok in slaap gevallen tot Berchem. Overgestapt in de regen, nog een hazenslaapje van Berchem tot Dampoort en hopla, weer thuis.

Résultat des courses: drie uur geslapen, vier uur vergaderd, drie uur geslapen. Twaalf uur op pad. Ik ga uit eerlijke schaamte wat thuiswerk doen dit weekend, denk ik.