Ik had dus, samen met Pieter, Mich, Luc en de mevrouw die Imke Dielen schrijft, via de mannen van de reclameregie en de mannen van de PR van Canon, zo’n Canon HF10 gekregen. Van Canon. Om mee te prutsen.

‘t Is goedkoper om vier camera’s in bruikleen te geven dan één dag een stuk van een krantenbladzijde te kopen, vermoed ik, en in alle geval zal er wel een doordachte marketingstrategie achter zitten—mij kan het niet zoveel schelen: ik heb er een voorlopige camera aan over gehouden, en ik pruts graag met nieuwe dingen. Er was geen verplichting om er films mee te maken, er was ook geen verplichting om erover te schrijven, maar ik neem mijn niet-verplichtingen vaak even ernstig of zelfs ernstiger dan mijn verplichtingen, dus bij deze…

Er was ons gezegd dat we er filmpjes mee mochten/moesten maken onder de noemer freecording, en dat het toch ook één van de bedoelingen was om aan te tonen dat een videocamera méér is dan enkel “baby’s eerste stapjes filmen”.

Muh huh. Jaja, ik heb er filmpjes van andere dingen mee gemaakt—zelfs filmpjes die ik niet publiek mag zetten, ahaha!—maar ik film er toch maar mooi ook mijn kinders mee. Dat ze het mij eens proberen verbieden! Kijk, Louis deze namiddag, zoals wel meer gebeurt in niet te doorbreken concentratie aan het tekenen:

Louis tekent de zee from mvuijlst on Vimeo.

Hij heeft echt een zeer vreemde manier van tekenen, al jaren. Het lijkt wel alsof hij alles eerst in zijn hoofd maakt, en dat hij het dan in zo weinig mogelijk lijnen op papier zet. Rond 0:50 begint hij aan een dolfijn, waarbij hij van de staart naar boven gaat, dan rond de neus, en dan een vreemde bocht maakt naar onder—wat dan blijkt de onderkant te zijn van een flipper die erna pas een bovenkant krijgt.

Of pak die pelikaan die hij rond 1:30 tekent: hij is begonnen met wat lijnen onderaan, en dan de contouren, de vleugels, de snavel, en een visje in de snavel. En het is pas als men het geheel ziet, rond 2:55, dat die lijntjes van heel in het begin plots blijken de pootjes van het beest te zijn, die in de lucht flapperen achter zijn staart.

Weird.

Maar zodus. Canon HF, stand van zaken na een dikke maand: yes sir, I like it.

Dat is niet te zeggen dat het een perfect toestel is, verre van. Op een rij wat er aan schort:

• Niet genoeg manuele controle. Ik ben gewoon dat ik op mijn fototoestel met de hand dingen kan instellen, ik ben geen point en shootmens. Als er een model zou zijn met meer manuele controle, dan koop ik dat. De focus verstellen is wat ik het meeste mis; dat is nu een nachtmerrie, het moet met een joystickje dat aan de zijkant van het schermpje zit, en dan pas na een vervelende operatie (“function”, naar beneden, naar beneden, naar boven, en dan links en rechts).
• Slecht in laag licht. Tja, nogal wiedes. Het is HD (dat is dus 1920×1080 pixels!) en het is een minsukuul klein cameraatje, dus zit er een relatief minuskuul klein sensortje in. Hoe kleiner de oppervlakte van de sensor en hoe meer pixels er op zitten, hoe minder licht er per pixel kan opgevangen worden, da’s elementaire meetkunde. En dus is het huilen met een klak, in het donker. Lelijk beeld, en ontieglijk veel ruis. Vervelend, maar daar is niets aan te doen tenzij ik een stap hoger ga naar ofwel een grotere sensor, ofwel meer sensoren (één per kleur, bijvoorbeeld). Ik zou dat heel graag willen uittesten, maar ik vermoed dat dat dan wel een heel andere prijsklasse is, en (ahem) dat ik dan wel redelijk buiten het doelpubliek val met mijn weblog. Jammer. 🙂
  Ik had trouwens vroeger een Sony DCR-PC110, waar ik machtig content mee was, en daar zat een nightshot op. Ik wou dat dat ook op die Canon bestond.
• Slecht in veel licht. Of beter: niet dat het slecht filmt, maar wel dat het lastig filmen is. Als het licht er rechtstreeks op zit. Er zit namelijk geen viewfinder aan de camera, het is allemaal met het LCD-schermpje te doen. Bummer.
• Batterij. Ik heb het nog niet meegemaakt dat ik zonder batterij viel, maar ik ben dan ook zeer voorzichtig geweest, en ik heb er nooit een hele dag mee rondgelopen met het gedacht zomaar wat te filmen. Binnenkort vertrekken we op vakantie, en daar is het wél mijn bedoeling om rond te lopen en te filmen. En dus heb ik een tweede batterij gekocht, want met ongeveer een uur autonomie loopt een mens niet echt ver.

Wat ik er dan wel goed aan vind, na een maand?

• Klein en handig. Het ding is 13 cm lang, en ongeveer 7,5 op 6,5 cm hoog en breed. Met de standaardbatterij erin weegt het 422 gram. Dat is kleiner en lichter dan de meeste lenzen die ik heb voor mijn fototoestel. Klein genoeg om in een vest– of broekzak te steken, en zéker klein genoeg om in een handtas mee te nemen.
  Overal meenemen = overal kans op films te maken = goed.
• Ligt goed in de hand. Your mileage may vary, vrees ik redelijk hard, maar in mijn hand ligt die Canon dus wel zeer goed. Ik steek mijn rechterhand in de handbeugel, die net ruim en net spannend, net hard en net zacht genoeg is, en dan kan ik met mijn duim van mode veranderen (still, film, film review, still review—al is het in de praktijk enkel film en film review), kan ik met mijn middenvinger net rónd de bovenkant van de camera om ze aan en uit te zetten, ligt mijn duim op de start/stop-knop en mijn wijsvinger op het zoom in/uit-ding. Het zoom in/uit-ding dat trouwens verbazend precies is, een beetje zoals zo’n keyboardclitorisje als je het gewoon bent.
• Degelijk beeld. Het is wat gewoon worden, maar het valt wel mee. In eerste instantie is het beeld wat flets, maar er zitten wat controles op, en met een béétje postproductie komt er redelijk wat in orde. Het is geen raw natuurlijk zoals op een digitale fotocamera, maar een mens leert ermee leven.

•  HD. Um, ja. Dat valt eigenlijk ook onder “degelijk beeld”, maar dan eerder onder “fuck maat, HD is eigenlijk wel serieus in orde”. De foto hierboven is een frame uit een filmpje. Een verkleinde frame uit een filmpje: 1280×720, het origineel is 1920×1080. Dat is akelig hoge kwaliteit voor bewegend beeld, vind ik.

Het editeren, op de computer, dat valt ondertussen wel mee. Ik heb het opgegeven om geavanceerde dingen te doen in AfterEffects of zelfs maar Premiere: dat duurt in alle geval een eeuwigheid om te renderen, en het is misschien één keer op vijf of zo dat het zonder problemen lukt. Al de andere keren loopt het vast, of is het bestand onbruikbaar, of is het iets anders.

Mijn workflow, als men dat al zo kan noemen, is tegenwoordig de volgende:

1. Importeren via ImageMixer 3 (dat bij de camera meegeleverd zat).
2. Editeren in Sony Vegas Pro 8. Niet echt goedkoop—366 euro—maar wel echt goed. Eenvoudig en toch krachtig, en vooral: werkt zonder ook maar het minste probleem met die AVCHD .m2ts-bestanden die uit de camera komen. En vooral vooral: rendert snel en degelijk en zonder ook maar één keer te crashen tot nog toe.
3. Export naar mp4 (MainConcept AVC/AAC, 1280×720, 25fps, vbr avg 4mbps – max 10mbps.
4. Upload naar Vimeo.

Mijn punt is: met de juiste software is het totaal pijnloos, en merkt men bijna niet dat men met HD bezig is. Tot het eindresultaat in hoge resolutie op het interweb staat, natuurlijk. Ik heb er nog geen andere dan computerdingen mee gedaan wegens dat we geen HD-televisie hebben, maar ik ga eerstdaags eens een compilatietje naar DVD schrijven en kijken wat dat geeft.

In conclusie: I like it how much, die Canon HF10? Wel: als ik het ding na mijn tijdelijk gebruik niet mag houden, vraag ik wat de restwaarde is, en ben ik er redelijk zeker van dat ik het koop.

Tenzij er een betere camera op de markt is ondertussen, een HF10–achtig toestel met iets meer manuele (focus-)controle en een betere sensor. En als ik de smaak van het filmen echt te pakken krijg, dan kan ik me inbeelden dat ik meer de prosumer-toer op zou gaan.