Dag zes, echt waar? Al? Reeds?

De eerste paar dagen zijn zo traag als iets voorbijgekropen, maar eens de routine erin zat, vlógen de dagen voorbij. De voormiddag is op géén tijd gedaan: we komen van tafel ergens rond tien uur, dan is het ochtendanimatie en moeten de kinderen kiezen of ze mee doen, en dan is het twaalf uur dertig en wakey wakey shakey shakey Zaama Zaama-time, de clubdans en iedereen rond het zwembad.

En om ergens rond één uur gaan we eten, tot een uur of twee (Anna kan op één hap een half uur zitten sjieken), en dan gaan we even naar de kamer, nominaal om een siësta uit te voeren maar eigenlijk gewoon even over en weer omdat het te warm is om in de zon te zitten, en dan is het kwart voor drie en begint de namiddaganimatie bijna, en dan gaan we aan het zwembad zitten, en voor een mens er erg in heeft is het vijf uur en is het weer tijd voor Zaama Zaama, en dan blijven we nog drie of zo kwartier zitten, en dan gaan we naar de kamer om te douchen en propere kleren aan te trekken (en een lange broek voor mij), en dan is het iets na zeven en gaan we eten, en dan is het kwart na acht en begint de minidisco, en dan is het tijd voor de twee jongste om te gaan slapen en dan gaat één van ons mee, en dan is de dag gedaan.

Zoef!

Vandaag dus niet anders. De dagen lijken op mekaar, op één detail na: socialisering. Zelfs ik begin tegen de mensen te spreken. Er ontspon zich onder mijn neus zowaar een conversatie over vrouwenzaken en geboortes en baarmoedervormen onder mijn neus. En met de Engelsmans ging het over hotels, en met nog iemand anders ging het over kinderen…

Als we hier nog een week zouden zitten, zouden we gewoon allemaal kennissen bijgemaakt hebben.

Ik vermoed dat vooral Zelie het wat moeilijk zal hebben, want zij is echt wel al goeie vriendinnetjes met een paar meisjes. En jongens, eigenlijk. Louis fladdert zo wat van de ene naar de andere, heb ik de indruk, en Jan ook mee. Vannamiddag heeft hij bijna heel de tijd met een andere Jan gespeeld, één van de drie kinderen van de meneer en mevrouw die nu al dire dagen naast ons liggen aan het zwembad. En Anna, die wordt de helft van de tijd opgevangen door de vriendinnetjes van Zelie, en de andere helft van de tijd hangt ze bij ons (Sandra) rond, en in het zwembadje, en overal een beetje.

Morgen de laatste dag. Zo spijtig!

Nog een paar foto’s, en vrac, en jawel: ik heb het opgegeven om iets aan de kleuren te doen. Een goede zaak dan UFRaw bestaat hoor, onder Linux, maar goeie help wat een ramp op usability-vlak. En wat een driedubbele ramp op fotografisch vlak. ’s Mensens respect voor de makers van Lightroom (en vermoed ik van Aperture, al heb ik het nog nooit gezien) schiet er pijlsnel de lucht mee in.

Aan tafel, vanavond:

Op weg naar het appartement:

Slaapwel: