We zijn dus toegekomen hé.

Het hotel blijkt op een uur of drie vliegtuig van thuis, plus meer dan drie kwartier busrit van de luchthaven te liggen, maar de kinderen hebben het allemaal overleefd.

We zaten uiteindelijk rond een uur of één ’s morgens — twee uur lokale tijd, that is, in ons bed.

En de kinderen stonden er alweer vóór zeven uur.

We hebben een soort appartement, met twee grote kamers, een inkomsthal en twee badkamers met ligbad.

De ijsjes zijn blijkbaar niet heel de dag rond, maar enkel in periodes van “schep maar op tot de diepvries leeg is” rond tien uur en halfvier of zo. En da’s eigenlijk niet erg, want met het all you can eat-buffet ’s morgens en ’s middags zit een mens hier vol voor hij weet hoe laat het is.

Ik bleek bij het uitpakken mijn zwemgerief vergeten te zijn, hoe jammer. En ook mijn t-shirts en korte broeken. Tja. Pech. Blote voeten en opgestroopte mouwen zijn ook niet verkeerd, aan de rand van één an de zwembaden van het hotel.

Eén van de, jawel. Er zijn er twee grote en twee kleine, al is er maar één van met glijbanen. En we mogen, als we dat willen, alle zwembaden van alle hotels van de keten (er zijn er nog vier op dezelfde heuvel, blijkt) gebruiken.

Wat moet een mens meer hebben?

Ahem. 🙂

Ik heb nog praktisch geen foto’s gemaakt: als ik hier in het hotel foto’s maak rond het zwembad, voel ik mij een pedofiel en/of zo’n internetvoyeur, vooral omdat ik zo’n kanon op mijn camera zitten heb. Maar alla. Dat zal ook wel wennen, na een tijdje, vermoed ik;

All in, trouwens, is wel wijs. Jammer genoeg zit niet écht alles erin: we hebben vanmorgen al vijftig euro mogen uitgeven aan zonnecrème. Waarmee ons baar geld op is, en we de stad in zullen moeten trekken om vers geld te gaan halen.

Morgen, of zo. Of zo.

(En ondertussen heeft een vader van twee dochters van schat ik veertien en zestien die net voor mij zitten, zijn jongste dochter psychologisch gedwongen haar dagboek af te geven en te laten lezen. Eerte de laatste pagina (“papa gaat niet boos zijn, echt waar beloofd, echt waar niet, en ik ga geen enkele andere pagina lezen), en daarna de rest van het dagboek (papa zal niets aan mama zeggen, echt waar beloofd, ik wil gewoon weten wat je schrijft, en ik ga écht nie boos zijn, en we vertellen het niet aan mama als we thuiskomen, éch écht waar beloofd)… griezelig.)

Oei, daar is Sandra met de kinderen. Snel de computer wegsteken.

(we gaan naar het minder drukke zwembad, op verzoek van de verzamelde kroost)