Mensen zijn gemaakt om verhalen verteld te worden.

Vroeger, toen de dieren nog praatten, was het hoogtepunt van de week Jos Ghysen op de radio. Dan gingen we met z’n allen rond de radio zitten, en was er het Schurend Scharniertje.

Cursiefjes op papier, da’s één ding, maar cursiefjes voorgelezen door iemand die kan voorlezen, dat is machtig veel beter.

En dan was er ook nog lang geleden het hoorspel ’s nachts, of ’s morgens — vergeef het me, ik herinner me niet méér dan dat het allerlei dialecten door elkaar was.

Toen de leraar nog voorlas in de klas, of het nu Johan Stragier was die een hele 2de Latijn-Wiskunde in de ban van Petronius’ Satyricon hield in 1983, of de leraar wiens naam ik vergeten was die in 1979 Charlie and the Chocolate Factory voorlas elke vrijdagnamiddag.

Oh, en de radio-uitzendingen van Hitchhiker’s Guide to the Galaxy, nog zoiets. En meer recentelijk, alhoewel, wat heet–1989 is ondertussen ook al bijna twintig jaar geleden– The Goon Show.

Nee: er is iets typisch menselijk aan verhalen verteld worden. Boeken zijn één ding, films en televisie zijn een ander ding, maar geen van beide geven zoveel viscerale voldoening als een andere menselijke stem, als het een goede verteller die een goed verhaal vertelt.

En vandaar: audioboeken. Ik heb het moeilijk gehad, vroeger, met audioboeken. Veel goesting om ernaar te luisteren, maar wanneer in ’s hemelsnaam?

Pendelen heeft zijn voordelen, en zowel slecht als goed weer ook: als het niet regent en de zon schijnt niet te hard, dan kijk ik naar films en series op de iPod — maar als het regent, de zon schijnt te hard, ik ben te voet en het moet snel gaan: dan staat mijn iPod op audioboeken.

Ik heb net Titus Groan (Mervyn Groan) achter de rug, deel één van Mervyn Peake’s Gormenghast-trilogie. Bijna achttien uur, prachtig verteld door Robert Whitfield.

Sinds ongeveer een uur of drie, verspreid over twee dagen, ben ik naar deel één van Tolstoy’s Oorlog en Vrede aan het luisteren. Wonderlijk goed, Neville Jason doet dat wreed goed, en in totaal zal het ruim 90 uur zijn als ik er door ben.

Negentig uur, dat is weken en weken aan een stuk.

Mmmmm.