Als braaf, dom en dik kenmerken van een merk van raskatten waren, dan hadden we nu een prijsbeest in huis.

Zondag voor het eerst gezien, verdwaald in onze tuin–tussen vier muren, onmogelijk om er op eigen krachten weer uit te raken: wit vanonder, straatkatgetijgerd vanboven, dik maar stevig, doodsbang maar toch tam genoeg om te pakken zonder onder de klauwen te zitten.

Ik heb hem met een ladder over de muur gezet, maar vandaag zat hij weer binnen: iets na middernacht, toen ik al de hele avond in de living zat, klonk plots een vreemde mauw van achter het gordijn.

En nu is hij niet buiten te krijgen: ik wil hem niet op straat zetten, wie weet is hij hier nieuw, en als ik hem probeer op de koer en in het achterhuis te houden, breekt hij weer in in ons huis.

Dat wordt, denk ik, foto’s nemen en verspreiden in de buurt.