een dag later Hey, en voor de mensen zich ongerust maken: het komt allemaal in orde. Op school zijn ze daar nogal efficiënt in, blijkbaar. Was dat maar het geval geweest dertig jaar geleden. 🙂
Zelie, de meest extraverte en sociaal aangepaste van de familie, de meest assertieve en vanzichzelfzekere van de familie, die zich zowat overal en altijd op haar gemak voelt en die zowat met iedereen overeenkomt, die Zelie, onze Zelie, wordt gepest op school.
Een paar keer occasioneel, lachen met haar voornaam, jaren geleden, en toen niets meer, dachten we. Maar nee: tegenwoordig meer en meer.
Het is er denk ik mee begonnen dat ze zich, zoals zo ongeveer de hele rest van de klas, kandidaat gesteld had als vertegenwoordiger voor het leerlingenparlement. Veel andere kinderen hadden allemaal onredelijke voorstellen op hun programma staan–elke dag wafels en pannenkoeken, computerspelletjes op de speelplaats, dat soort dingen.
Zelie wou realistische voorstellen en ideeën doen, dingen die ook echt zouden kunnen uitgevoerd worden. Elke klas een vensterbanktuintje, meer gezond eten zoals vis ‘s middags, gezelschapsspelletjes tijdens de middagspeeltijd.
Ik kwam vanavond thuis, en zoals ik meestal wel doe, vroeg ik hoe het gegaan was op school. Zelie zei dat ze zich gemuseerd had, en dat ze dit gedaan hadden en dat geleerd, en dat het heel erg leuk was behalve dat ze weer gepest was.
Het is niet de eerste keer, maar het is de laatste tijd meer en meer, en het wordt alsmaar erger.
Blijkt: ze wordt voortdurend uitgelachen, omdat ze vis eet. Omdat ze vis eet.
Vandaag blijkbaar onder meer drie fucking loebassen van het zesde leerjaar. Als ik die klootzakken die beter zouden moeten weten op heterdaad betrap stamp ik ze in mekaar.
Ik ben gepest van mijn denk ik vier jaar tot mijn zestien jaar, en al moet ik persoonlijk elke pester een gat in zijn kop gaan timmeren: het. zal. mijn. kinderen. niet. overkomen.
(Ja, ik weet dat geweld niets gaat oplossen, maar dat soort machteloze woede, waarbij het eigenlijk helemaal niet in mijn handen ligt om er ook maar iets aan te kunnen doen, dat is géén aangenaam gevoel.)
(En ja, ik weet wat Zelie er moet aan doen: het weglachen. Vooral niet laten merken, NOOIT laten merken dat het haar pijn doet of dat ze er lastig van loopt. Die lafzakken van pesters–het smegma van de speelplaats, de maden van de menselijke soort–ze hebben niet liever dan dat ze merken dat hun pesten een effect heeft. Dan laten ze niet meer los, die hatelijke etterkorsten van hyena’s.)
(oh, en had ik al gezegd dat het allemaal on orde komt, ongetwijfeld?)
Reacties
59 reacties op “Machteloze woede”
Stel, je kind wordt gepest omdat het – bijvoorbeeld -vis lust. Uiteraard is die vis maar een aanleiding, een stok om de hond mee te slaan. Dieperliggend betekent het: je kind is anders. Je kan ook naar de kerk gaan, of geen televisie hebben, of… Anders. Dat is anno 2008 heel erg taboe, zo blijkt telkens weer.
Houd het hoofd koel, Michel. Relativeer. Pesten bereidt kinderen voor op de echte wereld. Het is hard wat ik typ maar het is de waarheid.
Lijden heeft echt zin, weet je… En och, kinderen kunnen wat hebben. Ik ben zeker dat zowel jij als jouw vrouw Zelie genoeg liefde schenken opdat jullie dochtertje aan het pesten geen trauma zal over houden.
Groetjes en sterkte,
GDB
Pesten bereidt kinderen voor op de echte wereld? Gesproken als iemand die het ongetwijfeld meegemaakt heeft?
Nee dus. Nonsens, zever, kul in vloeipapieren zakken.
Gepest worden maakt uw leven kapot. In het beste geval niet héél uw leven, maar in ieder geval wel het deel van uw leven dat ge gepest wordt.
Sommige kinderen kunnen veel hebben, jazeker. Maar ik heb meer dan genoeg kinderen weten kapot gaan aan pesten. En meer dan genoeg mensen geweten die het nooit te boven gekomen zijn.
inderdaad geen excuses voor pesten. En ik denk dat Zelie verstandig genoeg is om het verschil tussen pesten en plagen te zien. School erover aanspreken en in de kiem smoren. Ouders mogen het wel signaleren, maar persoonlijk ingrijpen tegenover de pesters lijkt me een brug te ver.
De dag dat ik kinderen heb mij niet op die brug te ver begeven, ik kan het niet beloven.
@marc: natúúrlijk dat ik niet persoonlijk ga ingrijpen.
Als ouder tegen één van die akelige teringkinderen iets doen, is gelijk aan het doodsvonnis van uw kinderen tekenen. Want dan zijn zij zonder de minste schaduw van een twijfel huilebalken, overdragers, seuten, kleine kinderen, overdrijvers, kortom: aangeschoten wild en vogelvrij verklaard.
Zoiets moet door de groep van kinderen zelf opgelost worden. Ik maak mij sterk dat als Zelie zou zien dat er kinderen gepest worden, dat zij de pester er zou op aanspreken, zo assertief is ze wel.
Maar nu zit ze zelf in het geval, en als ze het nú zou doen, dan is ze een huilebalk, een overdragen, een mama’s kindje, een lievelingetje van de meester, een… catch my drift?
Pesten nuttig? My ass GDB.
Ik ben jarenlang gepest en dat heeft me niets bijgebracht. Nada! De goedbedoelde raad “Luister er niet naar. Zoek andere kinderen om mee te spelen.” heeft me ook niet verdergebracht.
Hoe je pesten kunt doen ophouden als kind weet ik niet. Toen niet en nu niet.
zwijgt mij ervan. Sommigen denken dat je alleen gepest wordt als je een looser bent of mentaal achtergesteld of whatever. Maar ook als je op een of andere manier een ideologie nastreeft op gebied van gedachten, moraal, voeding, way of life ofzo. Als dit dan niet strookt met 80% van de kudde, dan heb je er ook van langs.
Een bericht waar ik stil van word. Ik ben nooit gepest geweest (ik kon goed voetballen, dus ik was populair), en ik heb zelf wel eens iemand gepest in de lagere school (zó gemakkelijk). Achteraf schaam ik mij daarvoor, en is de gepeste uiteindelijk de persoon die er sterker van wordt, maar ik snap dat Zelie daar nu niets aan heeft, en daarom begrijp ik uw frustratie.
Medeleven.
Dat weglachen helpt ook maar voor even, zelfde als die zaken negeren. Dat was ook de raad die ik van mijn ouders, en die ik braaf opgevolgd heb. Nooit uitgevlogen tegen iemand, nooit weerwerk geboden, alles van mij af laten lopen. Resultaat? Een depressie toen ik 18 was, jaartje pillen slikken en 2 schooljaren kwijt.
Had ik maar niet geluisterd naar al die “goeie raad”.
Gatver.
Als ik jou was, ik vroeg onmiddellijk een onderhoud met de leerkracht. Dit is de verantwoordelijkheid van de school en van de juf/meester om hier snel en alert op te reageren. Maar het is belangrijk dat ze opletten hoe of wat, zodat ze de situatie niet erger maken. Een goed artikel, als referentie voor aanpak door leerkrachten is dit: http://www.klasse.be/leraren/archief.php?id=2452
Pesten is NOOIT te verantwoorden. School draagt hierin verantwoordelijkheid. Onmiddellijk school aanspreken en om concrete actie vragen. Een degelijke school heeft vandaag een proactief anti-pest plan trouwens… (met effectiviteitsmeting incluis…).
Hebben ze dan geen pest-beleid op die school? Normaal zijn daar toch procedures voor. Op zijn minst zou er toch iemand van de school het wat in het oog kunnen houden, zonder dat de pesters het merken.
Pesten is een van de moeilijkste onderwerpen op school om op te lossen.
De pesters erover aanspreken of ze sanctioneren zal tijdelijk wel een vermindering met zich meebrengen maar gegarandeerd wordt het hervat na een tijdje en zal het pesten subtieler worden.
De enige echt helpende remedie is de gepeste kinderen assertiever maken en er leren mee om te gaan. Uit studies is gebleken dat kinderen die van school veranderen omdat ze op de eerste school gepest werden, ook op de tweede school gepest worden. En de pesters van de eerste school blijven pesten bij een volgend ‘slachtoffer’.
Dus maak uw kinderen zo assertief mogelijk tegen pestgedrag.
Succes ermee.
Pesten valt NOOIT goed te keuren en gepest worden draag je héél lang mee…
Zelf was ik zo ene die het leuker vond om een 9/10 te halen dan een 7/10 (foei!), ‘k was ook altijd beleefd en vriendelijk, zelfs tegen leerkrachten (dubbele foei!) en ik weigerde te beginnen roken wanneer 3/4 van mijn klas dat wel begon te doen (driedubbele foei!), enzovoort…
Stiekem hoop ik dat mijn kinderen middelmaten gaan zijn op alle vlak (wat belachelijk en erg is om als moeder zo te denken, weet ik ook wel), zodat ze geen mikpunt worden van etters en dergelijke.
Hopelijk wordt Zelies wereldje op school vlug wat aangenamer!
my daughter was physically attacked after she did not respond to verbal teasing. school director stood for a week at playground every time it was break time. the parents of the boy still don’t know their son threw my daughter off the flat of stairs two years ago. they were in separate classes for two years but this year they are back in the same class again. teasing started with the first day. i immediately notified the teacher. after teasing and being physical continued i told the boy myself that if i catch him one more time even looking at my daughter the hell will break loose. he stopped.
Heel ‘chique’ dat Zelie erover kan praten met jullie – ik denk dat dat het voor haar minder iets traumatisch maakt. Maar dat haar beste vriendin er bij betrokken is is verschrikkelijk. Kan je er met haar ouders over praten?
Awel, mijn hart breekt als ik zoiets lees. Ik snap je frustratie en je woede zo goed, pff. Moeilijk!
Pesten is idd. nooit goed te praten. Iedereen die een tijdlang gepest is weet dat je als gepeste je niet op je gemak voelt, je voortdurend afvraagt wanneer het weer zo ver zal zijn, … Dat vreet aan je, en een groot deel van de energie die je nodig hebt om de lessen te kunnen volgen gaat naar dat ongemak.
Wat ook een idee zou kunnen zijn is dat je de ouders van die pestkinderen zelf op een rustige manier het probleem voorlegt. Praten is dikwijls de beste oplossing.
Let’s face it, Michel: een kind dat ijvert voor meer vensterbanken, vis en gezelschapsspellen is seuterig bezig, ok?
Leer Zelie gewoon: ‘effe dimmen, meid, low profile aannemen; je kan de wereld niet veranderen. Niet nu. Waarschijnlijk nooit. Maar later kan je natuurlijk altijd voor de sossen stemmen. En hoop op een betere wereld koester je best in stilte.’
Want wie zit in godsnaam te wachten op wereldverbeteraars, Michel? Correctie: op verbeteraars die zich opdringen?
GDB,
realist.
Kinderen die gepest worden kunnen inderdaad door hun eigen gedrag wat aan te passen, pesten vermijden of verminderen.
Dit gaat echter voorbij aan de essentie van de zaak: pesten kan en mag niet getolereerd worden. De eerste verantwoordelijkheid is en blijft bij de pesters zelf, hun ouders en de school. Pestkoppen zoeken bevestiging en populariteit door te pesten, en hebben een schrijnend gebrek aan empathie. Door pesten te behandelen als elk ander ongewenst gedrag, en het gewenste gedrag (respect voor iedereen) te belonen kom je al een eind.
Als gepeste kinderen wat assertiever worden en hun eigen gedrag aanpassen (zonder daarom te veranderen aan wie ze zijn), dan is dit enkel en alleen voor hun eigen comfort. Gepeste kinderen zijn slachtoffer, en geen oorzaak van pesten.
Wat je wel moet doen, is met Zelie’s leerkracht gaan praten. Zodat hij/zij weet wat er aan de hand is. En indien nodig ook met de directie. Als de school weet heeft van pesten, zullen zij wellicht (hopelijk) een soort anti-pest-plan in gang steken.
Mijn zoon is ook gepest geweest, maar hij is in de loop der jaren harder en assertiever geworden, en heel stoïcijns ook. In de lagere school (buitengewoon onderwijs) had ik het gevoel dat het goed opgevolgd werd, en het is nooit uit de hand gelopen. Iets wat ik miste in het gewone lagere onderijs.
Nu zit hij in het beroeps. Hij is de enige in zijn klas die werkt, gemotiveerd is, zijn best doet. Je kan je voorstellen wat dat geeft. En ook, in het begin (hij zit nu in het 1e) heb ik het gevoel dat die gasten elkaar uittesten.
Hij heeft dan een paar keer een mep gekregen, zelfs een slag in zijn gezicht, maar hij kon zich inhouden, heeft heel stoïcijns gereageerd, en daarna is dat gestopt.
Ze bleven wel op andere manieren pesten, en toen heeft de school heel krachtdadig ingegrepen. Zij hebben echt een plan om pesten tegen te gaan.
De grotere jongens verdedigen hem ook, hij kan bij alle leerkrachten terecht, hij kan bij ons thuis terecht, en ik heb het gevoel dat die steun hem echt helpt. En hij gaat ook graag naar school.
Steun Zelie langs alle kanten, laat haar voelen dat jullie er voor haar zijn, dat jullie meer hulp inschakelen ook. Maar zelf met de kinderen of hun ouders gaan praten, dat zou ik ook niet doen (heb ik zelf ook nooit gedaan).
Van zodra je niet tot ‘de grijze, kleurloze, doorsnee’ massa behoort, maar er door iets (positiefs) uitspringt, maak je kans om gepest te worden.
En dat is klote.
Moet je daarom je kinderen aanmoedigen om ‘low profile’ te gaan zijn ? Hun eigen idealen / dromen niet meer na te streven ? Hen zeggen: doe maar gewoon mee met de massa en de kuddegeest ? Ik vind van niet. Laat hen zichzelf ontplooien, laat ze uniek zijn en hun eigen meningen vormen, want dat zal hen later wel verder helpen, ipv ‘doorsnee / average / middelmatig’ te zijn.
Het gepest worden maakt een mens idd niet ‘sterker’ voor de ‘echte wereld’ (wat is dat, ‘de echte wereld’), echter, ik geloof dat, als je blijft vasthouden aan jezelf en niet toegeeft aan ‘de pesters’ dat dit je wel sterkt voor later, en helpt om jezelf te vormen.
En van vis eten, daar wordt je slimmer van. Schijnt het. 😛
GDB, ge zijt noch grappig, noch interessant.
Dat was trouwens de laatste opmerking van u in die zin die ik hier laat staan.
Ja, inderdaad: er zijn sommige dingen waar men niet cynisch of sarcastisch over doet.
Fucker.
@gdb: ik hoop vurig dat mijn kinderen nooit besmet raken door jouw cynisme
Michel, ik begrijp uw reactie maar al te goed. Ik ben zelf gepest geweest, op school, op de muziekschool, in de dictie, de turnles, er kwam geen einde aan. Als ik later zelf kinderen heb, zou dat één van mijn grootste angsten zijn: dat mijn kinderen door de hel moeten die ik zelf heb meegemaakt.
Het biedt waarschijnlijk niet veel steun, maar als ik zie waar de pesters uiteindelijk terecht gekomen zijn, en wie of wat ze geworden zijn, dan heeft hun fout gedrag hen niet veel meer geluk of voorspoed gebracht.
Maar of dat een troost is voor de letsels die je zelf meedraagt, blijft een grote vraag.
Hopelijk komt er snel en voorgoed een einde aan het pesten.
@GDB, let’s face een vent die het nodig vindt om kinderen van een jaar of 10 tot seut te bombarderen is zielig bezig. Get a life, in plaats van het als realisme verpakte fatalisme met alle geweld op kinderen te willen projecteren.
@mvuijlst kinderen zijn helaas bastards (en sommigen geraken dat nooit kwijt). Dat die vriendin plots ‘van kant wisselt’ is waarschijnlijk ook maar uit een misplaatst, enigszins laf overlevingsgevoel. Met haar gaan praten kan misschien ook wel veel oplossen: zij kan misschien wel zeggen wat volgens de bullies precies ‘mis’ is aan je dochter en kan – desnoods na de schooluren – toch nog een steun zijn en tijdens de uren hopelijk een stille bondgenoot, wat al veel kan zijn in een pestsituatie.
Ik denk dat, mocht ik de papa, mama, grootmoeder van een gepest kind zijn ik toch wel zelf een hartig woordje met die pestertjes zou wisselen hoor Michel. Waarom niet ? Ik ben haast zeker dat ze zich zullen herpakken want kinderen, ook zesde leerjaars, zijn kinderen en een streng en krachtdadig woordje van een volwassene maakt indruk. Tenslotte ben jer er als ouder toch om je kroost te beschermen ?
Gewoon even voor de duidelijkheid: het was alleen om stoom af te blazen dat ik dit schreef — de school doet alles om pestgedrag aan te pakken, ze hebben er heelder plannen voor lopen, en er wordt *niet* mee gelachen.
We gaan natuurlijk spreken met al wie er moet aangesproken worden, en het zal wel in orde komen. Met die vriendin komt het ook in orde: Zelie heeft er trouwens zelf alle begrip voor waarom ze het doet. Niet dat dat wil zeggen dat ze het leuk vindt, maar wel dat er niets kapot is of zo.
Lees allemaal de link die Ilse doorgaf, en denk er hard over na. Er is maar één ding erger dan een kind hebben dat gepest wordt, denk ik, en dat is een kind hebben dat zelf pester is.
http://gdb1.wordpress.com/
Michel, ken je mij nog niet?
Relativeren!
@ GDB: Jij bent duidelijk ook nooit gepest. Wees blij daarom. En liefst in stilte. Je commentaren raken kant noch wal.
Als wél gepeste in een klas waar de leerkrachten het probleem niet zagen, niet wilden zien en de kant van de pester kozen -allicht had dat te maken met ‘t feit dat de pestkop dochter van de rijkste mens van de gemeente was- kan ik zeggen dat je commentaren bijzonder ongepast zijn en dat je dit met je meedraagt. Het bepaalt misschien niet de rest van je leven, je draagt het wél de rest van je leven mee en het ondermijnt je persoonlijkheid.
Een kind van tien hoeft nog niet te relativeren. Dat zal het in zijn verdere leven nog vaak genoeg moeten doen. Een kind van tien is volop op zoek naar zichzelf, is volop zijn karakter aan het vormen. Invloeden van buitenaf spelen daarin een grote rol. Ook pestgedrag dus. En ik kan ondertussen wél relativeren, maar begrijp nog altijd niet wat er toen eigenlijk is gebeurd.
Ter info: ik werd gepest omdat mijn moeder “een vreemde” was, wat ze trouwens niet is, al doet dat eigenlijk niet ter zake. Ze had gewoon natuurlijk pikzwart haar, pikzwarte ogen en ‘n donkere huidskleur. Ik werd gepest omdat ik per ongeluk met mijn elleboog over mijn helft van de bank ging en daardoor op de helft van de pestkop terecht kwam. De leerkrachten noemden mij een kruidje-roer-me-niet en schreven dat op mijn rapport. Thuis begrepen ze er niets van.
Was ik dan een seut? Ik dacht het niet. Dit heeft niet met seut-zijn te maken. Dit heeft alles met verdraagzaamheid te maken. Een kind dat nadenkt en een realiseerbaar doel in zijn leven heeft en weet wat het wil is geen seut.
@Zita: klopt niet. Ik werd op school wél gepest. Meer daarover op http://gdb1.wordpress.com
Michel,
Het ‘pesten’ in de klas van mijn zoon blijft voorlopig nog op het niveau van plagen (het is ook nog maar de 3de kleuterklas). Maar zelfs dan krimpt mijn hart ineen als hij me vertelt dat hij ‘gepest’ wordt (door zijn beste vrienden).
De onmacht is moeilijk te aanvaarden. Maar ik ben er zeker van dat jullie dit samen met de school wel onder controle krijgen. Jullie hebben inderdaad geluk dat Zelie er thuis over praat. Andere kinderen lijden in stilte.
Succes!
PS: GDB, uw gebrek aan empathie is aanstootgevend, uw excuus is er geen en uw ‘motivatie’ lijkt me sterk overeen te komen met die van pesters uit de lagere school.
Volgens mij héél belangrijk om dit op school te signaleren, onze dochter is samen met enkele vriendinnen bijna een jaar het slachtoffer geweest van in moderne termen mobbing en steaming door een klasgenote.
De invloed van de pester ging in dit geval wel erg ver, inclusief fysieke en materiele schade.
Zo gaven de 3 hoofdslachtoffers waaronder onze dochter bijna een heel schooljaar hun fruit en koeken af aan de bewuste dader.
Ook al dachten wij een zéér open relatie te hebben met onze lieve meid en stonden de 3 slachtoffers bekend als mee van de assertiefste dames van hun leeftijd wisten wij van niets.
Meer nog werd er alles aan gedaan om dit verborgen te houden voor ouders, leerkrachten, directie,… .
Eénmaal ontdekte ik dat er kleding en boekentassen werden gewisseld, bleek onder druk van de dader.
Dus, gesprekken met directie, leerkrachten, de betrokken moeder van de dader enz. … .
Er werden trajecten afgesproken, opvolging,… .
Alle volwassen betrokkenen dachten toen dat het voorbij was.
Tot er op een avond een anonieme brief in onze bus viel, geschreven door een medeleerling die het niet meer kon aanzien.
Bleek dat het pesten enorm was toegenomen in plaats van omgekeerd en dat de 3 slachtoffers met onze mied met stip op één nog veel erger werden aangepakt door de dader.
Als ouder doet dit pijn, verschrikkelijk veel pijn. Als schooldirectie trouwens ook heb ik kunnen ervaren want die mensen voelden zich ook even héél machteloos.
Omdat er materiële schade werd geleden en de omstandigheden van de dader in kwestie ook een beetje gecompliceerd is kan ik om juridische en vooral privacy redenen niet volledig uit de doeken doen welke lijdensweg wij als ouder hebben moeten meemaken vooraleer we terug gerust konden zijn dat het wel goed komt met de 3 dames.
De dader is uiteindelijk van school veranderd, geen oplossing ten gronde dat besef ik wel maar in dit geval kan me dat eventjes geen bal schelen, 3 meisjes hebben terug een leuk schoolleven en heel de groep is veel positiever.
Vooral blij dat ze inderdaad niet als seuten worden bekeken, als huilebalken enzoverder.
Met dank aan de directie van de betrokken school al blijft er wel een wrang gevoel over waarom men dit niet opmerkte.
In ons geval ben ik het wel, de papa, die door andere ouders een beetje als een paria wordt behandeld omdat ik consequent ben blijven weigeren de situatie te relativeren ook al gaat het hier maar om 10 jarigen en misschien nog meer omdat ik me kwetsbaar opstelde door openlijk over de onmacht en frustraties te spreken én de ouders op verantwoordelijkheden te wijzen.
Want wat bleek, nogal wat medeleerlingen hadden thuis over de situatie verteld maar niemand had er aandacht aan besteed, laat staan naar ons of de school gereageerd.
Wat er wel blijft hangen is een soms overdreven alertheid.
Ik moet opletten dat ik niet teveel wantrouw en dingen begin te zien die er niet zijn al weten we nu wel dat je evenzeer moet opletten met relativeren.
‘t Blijft wel hangen dat zeker.
“Let’s face it, Michel: een kind dat ijvert voor meer vensterbanken, vis en gezelschapsspellen is seuterig bezig, ok? ”
Hallo????
Ik was ook zo’n kind dat gepest werd. Gelukkig niet op school maar bij de scouts. Zodat het geen dagelijkse kost was. Ik durfde het niet vertellen thuis.
1) Want ik had lang moeten aandringen om bij de scouts te mogen gaan van mijn ouders.
2) Ik wou geen dooddoeners horen à la ‘Je moet er tegen kunnen. Zo erg zal het wel niet zijn. Daar word je hard van.’ Want je moet daar NIET tegen kunnen. Het is WEL erg. Je wordt er NIET hard van.
Pesten is zo onrechtvaardig en de meelopers zijn evenzeer schuldig.
In mijn geval werd ik uit jaloezie gepest. En ook omdat ik vriendelijk deed tegen een paar anderen die reeds gepest werden. En luidop zei dat pesten stom was.
Maar ja, ik ben dan ook maar een super seut zeker?
Zelie heeft een mooie naam en lijkt me een superleuk kind. En zelfs al was het niet zo, dan nog mag ze niet gepest worden. Niemand.
GDB, ik weet niet wie je bent. Controverse uitlokken kan je alvast goed. (Nee, dat is geen compliment.) Ik hoop dat uw kinderen nooit gepest zullen worden en je als ouder niet machteloos moet toekijken. En je afvragen wat je eraan kan doen.
Waar blijven de ouders van pestkoppen trouwens ? Die moegen hier ook wel eens reageren en luidop nadenken of ze dit gedrag
thuis ook merken, of ze er iets aan doen enzo. Sommigen zullen er echt zich niet bewust van zijn, maar dit soort gedrag begint
volgens mijn bescheiden mening in de huiskamer, waar er op de tv allerlei botte commentaar naar de onscreen mensen worden gesmeten.
En onder het eten wordt er verteld over hoe persoon x of y er maar goedkoop bijloopt en er worden constant mensen in hokjes geplaatst zonder dat men het weet en kinderen horen dit ook.
Mensen die vaak de uiterlijke perfectie willen voor hun kinderen, en grof doen of panikeren als alles niet perfect loopt thuis,
zorgen er vaak voor (niet altijd) dat kinderen dit gedrag overnemen en geen remmingen hebben in hun houding op school omdat ze dan
te maken krijgen met kinderen van anderen die anders denken over uiterlijk of prestige of merken of ideologiën. Die dingen gaan heel breed en de kudde werkt dan als versterker om het establishment staande te houden en diegenen die hier niet bij horen uit te sluiten.
Assertiviteit tegen pesters is één ding, maar er zijn kinderen die niet ge desensitiseerd geraken, kinderen die m.a.w. constant de onrechtvaardigheid
blijven voelen van buitensporig gepest omdat ze gevoelsmatig in de hoek gezet worden omwille van dingen waar ze niets aan kunnen veranderen.
Moreel normbesef is zelden aanwezig in tegenstellig tot materieel normbesef, welk er al heel vroeg in zit en waardoor mensen anderen die hier niet aan beantwoorden heel bot behandelen. Ik zeg bewust niet persé ‘kinderen’, omdat het in de volwassenen wereld gewoon ook meer en meer is.
Slachtoffers van pesten zouden dan eigenlijk emotioneel rigider moeten worden omdat die pestkoppen te kortzichtig zijn om te snappen dat
een maatschappij uit een brede waaier aan mensensoorten bestaat ? No way! De ene wordt assertief omdat hij de pester door heeft en weerwerk kan bieden, als je dan een echte bullebak van een pesters hebt dan kan deze zijn/haar verlies niet aanvaarden en escaleert het . Als een slachtoffer van pesten langs de andere kant: het allemaal maar van zich af laat glijden dan worden er jaren lange gevoelens opgekropt. Wat is dan het best?
Het is dan aan de dader (want dat noet ik echt daders), om in te zien dat ze emotioneel te kort schieten. Stuur de pestkoppen naar het clb, en niet de gepeste kinderen.
Laat de school bij aanhoudend klachten een brief sturen naar – of een gesprek organiseren met – ouders van pestkoppen.
Zo zijn die ouders op de hoogte en krijgen ze het gevoel dat er niet mee gelachen wordt.
Het overmatig relativeren en wechlachen en minimaliseren van de gevoelens van een gepest slachtoffer is het perfecte excuus om het maar laten te gebeuren en geen moeite te moeten doen om het slachtoffer te helpen en de pestkop bij te sturen.
“Zelie heeft er trouwens zelf alle begrip voor waarom ze het doet. Niet dat dat wil zeggen dat ze het leuk vindt, maar wel dat er niets kapot is of zo.”
chapeau hoor!
Aan iedereen die een zinnige comment hierboven postte: dankuwel.
Het heeft inderdaad zin eens te discussiëren over pesten en hoe dat evolueert in een mensenleven.
Heel interessant gegeven deze lijst van reacties.
Ik vind GDB, die zich nu eenmaal net iets anders uitdrukt dan de doorsnee be-commentarist, zijn bijdrage minstens zo constructief als die van vele anderen hier. Zijn initieel berichtje roept op tot bezinning/reflexie, en dat kan zelden fout zijn.
Hij verwoordt gewoon hoe het gedrag door de medeleerlingen gepercipieerd wordt.
Zelf heb ik thuis heel lang ‘geweldadig’ speelgoed als pistolen geweerd (huh?), ter compensatie kreeg mijn zoon een overvloed aan lego’s . . en wat gezelschapsspelletjes. Op een bepaald moment heeft hij wel iets dergelijks gekregen EN een Tekken5 (al was het maar dat ik er dan zelf ook eens mee kon spelen). Waarom, net omdat hij niet te veel zou opvallen op school, opdat hij een beetje gemeenschappelijke interesses met ‘peers’ zou ontwikkelen. Camouflage is een aanvaardbare verdedegingsstrategie in oorlogsgebied.
Ik denk niet dat we onze kinderen een dienst bewijzen door hen op jonge leeftijd onze idealen te laten beleven. Laat ons ze er warm voor maken en ze ten minste laten zien dat er alternatieven zijn voor wat gangbaar is. Laat ze de regenboog zien zodat ze later zelf hun lievelingskleur kunnen bepalen. Later, als hun wereldbeeld samen met zichzelf volwassener is geworden.
Toen ik dit blogbericht las had ikzelf ook iets van laat het kind hier iets aan doen. Op iemand zijn gezicht slaan was voor mij ooit een oplossing die een einde maakte aan het pestgedrag van iemand. In het in dit blogitem bescheven geval, dacht ik misschien moet het kind aansluiting trachten te vinden met één van de tamelijk populaire kinderen in de klas, kijken of er een gemeenschappelijke interesse is of kan gevonden worden en de ander ermee nieuwsgierig naar Z. maken. Slinks personen in haar kamp trachten te krijgen, voor haar kar te spannen. Slinks, maar verantwoord.
De reactie van de ‘eigenaar’ van deze blog, deed me aan vorige reacties van betrokkene denken. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat als een commentaar helemaal niet te rijmen valt met de zienswijze van betrokkene, er al eens bitsig en autoritair op gereageerd wordt. Iemand merkte me ooit op dat (extreem) links evenzeer als (extreem) rechts, dezelfde fascistoïde trekjes vertonen; het is iets om over na te denken en zich voor te hoeden.
@ Pjtr : ik vind het zich inleven van GDB in de schoolsituatie nu net WEL van empathie (inlevingsvermogen) getuigen. Het gegeven dat GDB vroeger gepest werd zie ik nergens als excuus gebruikt worden.
Het is niet zo dat ik een lans wil breken voor GDB of me achter hem wil scharen. Ik zeg dit nu maar snel en uitdrukkelijk uit schrik zelf geëxcommunniceerd te worden, immers de blokvorming tegen betrokkene, het heeft wat weg van . . . pestgedrag …
tegenover mensen die nu net een beetje anders in elkaar zitten dan hoe de meerderheid hier vindt dat men hoort te zijn.
Zoals ‘The Deviants’ ooit riepen “Let’s hear it for normallity !”
Lang leve The Deviants.
@botje: Het gaat ook wel in zekere zin over respect hebben voor anderen.
De meeste mensen zullen elkaar niet beginnen afkeffen als ze toevallig de mode niet volgen ofzo, maar er zijn mensen die hùn wereld op een narcistische manier en zonder rekening te houden met de ander, willen projecteren en das fout.
Als ik nu liever biologisch zou tuinieren dan geweldadige games spelen en muziek maken dan mag iemand dat gerust seuterig vinden.Het wordt verkeerd als men het groot gelijk en zelfbevestiging probeert te zoeken door met mij om die reden psychologische oorlog te gaan voeren.
Natuurlijk gebeurt pesten niet alleen dààrom. Het zijn een aantal dingen die bij elkaar komen met vaak één ding als catalysator. De pester voelt z’n groot gelijk en verplaatst zich niet in de gedachte van een ander om verschillende redenen. Het gaat allemaal ook om angst. Angst om zelf seuterig gevonden te worden, angst om vrienden te verliezen, angst om zich aan te moeten passen aan iets waaraan men niet gewoon is. Daar moet ook rond gewerkt worden en bewust gemakt worden hé.
@Botje: ik heb geen enkel probleem met andere opinies of het niet met mij eens zijn. Waar ik de kriebels van krijg, is trollen.
GDB heeft natuurlijk wel een punt als hij erop wijst dat pestgedrag soms wordt uitgelokt door sociaal onhandig gedrag van het slachtoffer. Maar zoiets mag je natuurlijk nooit hardop mag zeggen of je krijgt de hele verontwaardigde goegemeente op je dak, die meent dat je pesten wil goedpraten.
learning all the time.
As from yesterday analoogkaas.
voeg daar vandaar dan Trollen en .. Querulanten aan toe.
Heilige schapenpoep !
@Flippend rund: “sociaal onhandig gedrag”? Que?! Zoiets zeggen is al even kortzichtig als stellen dat vrouwen verkrachting uitlokken door een te kort rokje te dragen.
Dan is ook de vraag: wat is sociaal onhandig ? Sommige kinderen vinden het sociaal onhandig dat de ander kleren van de wibra draagt, sommigen vinden het marginaal als een ander kind aan andere dingen denkt dan aan materialisme en aan zichzelf (zoals bij dat voorbeeld van Zellie)
Pesters hebben niet de alleenheerschappij over waarden en sociaal aanvaardbare normen. Ze hebben niet het recht om voor iemand te bepalen volgens welke goede smaak, visie en normen die persoon moet leven. Toch zeker niet op zo’n hufterige manier.
Verhoogt de kans op verkrachting door het dragen van een kort rokje? Misschien wel, misschien niet, ik heb daar geen idee van. Maar als het zo is, waarom zou je dat dan niet mogen zeggen? Is dat een soort modern taboe?
Als een stuk leidt tot een ‘gesprek’, probeer ik voor mezelf onderscheid te maken tussen hoe het ‘is’ en hoe we het ‘graag zouden willen’.
Hoe smerig en spijtig ‘t ook is, gedrag dat ‘opvalt’ zet de agressiefsten aan tot pesten, uitstoten en wat nog allemaal wat voor henzelf wel en voor diegene die opvalt niet aangenaam is.
In het stuk Bio? Logisch! dat ik een flinke tijd terug schreef, zei ik over pesten:
“‘Pesten’ is iets waarvoor we nog niet ver genoeg gevorderd zijn in onze beschaving, om het al volledig uit ons gedrag te bannen. Wie ‘anders’ is, bracht/brengt de groep in gevaar. Door op te vallen voor vijanden, door niet de nodige capaciteiten te hebben om van enig ‘nut’ te zijn, … Het ‘niet passende element’ werd/wordt weggejaagd, verstoten.
Enkel door eerlijk te onderzoeken of we dit wegjagen nog wel nodig hebben om ons tegen ‘de vijand’ te beschermen, kunnen we dit gedrag begrijpen en zodoende ook te weten komen hoe we het kunnen beheersen.
Bij roedeldieren is er trouwens ook een boksbal, die de klappen opvangt. Pesten is een manier om spanningen af te reageren.”
Om te weten vanuit welk opzicht ik dit schreef, moet ik vragen om even de moeite te nemen ook de rest van het stuk te lezen. Voor sommige lezers zal het één en al kul zijn. Anderen kunnen me misschien ergens bijtreden.
Ik ben trol noch querulant. Ik trachtte een klankbord te vormen voor de woede van Michel. Vrij goed gelukt me dunkt.
Want wat heeft een Michel aan gatlikkers, zoals het overgrote deel van de reageerders hier, die och here och gottekes hun sympathie betonen met het slachtoffer? Geen fluit. Nada. Nul de botten.
Net zoals ik Michels woede ontlokte, zo moet ook Michel de woede van Zelie uitlokken. Het zal rap gedaan zijn met pesten.
Doe desnoods zoals HuugenDruug: bijt (bijna) een vinger van de pestkop af! Alles om de balans terug in evenwicht te brengen. Alles!
Ik heb ooit een letterlijk stuk uit iemands been gebeten. Dat heeft me geen meter vooruit geholpen.
Integendeel: veel pesters merken pas dat het effect heeft wat ze doen, als hun slachtoffer zich kwaad maakt.
Geweld is wél een snelle en gemakkelijke tijdelijke, maar geen permanente en ten gronde oplossing, denk ik. Besef doen ontstaan bij de pesters is al meer in de juiste richting.
Mmm, precies – het lost op lange termijn niets op. Integendeel ik had er een vijand voor het leven bij en dat is nooit leuk (want ik ben die gast jaren nadien nog verschillende malen tegen het lijf gelopen – op ‘t Unief, e.a.) Plus het feit dat ik me (op het moment zelf niet, dan is het blinde wraak en dat voelt altijd zoet) nadien helemaal niet goed bij gevoeld heb: het (zo’n pester) brengt helaas ook het slechtste in je naar boven. Maar dat weet je maar pas een heleboel tijd nadien.
GDB, pas wat u zegt toe op jonge kinderen, en u kweekt bij hen een chronische woede. Bovendien is deze zgn. oplossing niet in het minst constructief (laat staan progressief!), aangezien u er aldus voor zorgt dat elke negatieve prikkel bij het kind een zekere retaliatiedrang bewerkstelligt. Dit is gevaarlijk.
De psycholoog Jerome Kagan heeft inzake deze materie het een en ander geschreven: ongeveer 10-15% van een groep jonge kinderen wordt ‘verlegen’ of ‘brutaal’ geboren. Uiteraard wordt het karakter nog levenslang gevormd door externe factoren – zoals ouders, het sociaal milieu waarin het kind opgroeit, de temporaire maatschappij e.d. – maar de belangrijkste conclusie blijkt volgens Kagan (Gallagher, 1994, p. 47); ‘remember that in a complex society like ours, each temperamental type can find its adaptive niche’.
Het is bijgevolg belangrijk om binnen het gegeven van de opvoeding van een kind niet op te treden als authoritarian parents, maar als authoritative parents. Kinderen blijken in het laatste geval over het algemeen zelfverzekerder, enthousiaster en bovenal gelukkiger te zijn.
“Doe desnoods zoals HuugenDruug: bijt (bijna) een vinger van de pestkop af! Alles om de balans terug in evenwicht te brengen. Alles!”
Dit is – het voorgaande indachtig – dan ook een grove, boosaardige en vooral foute (in alle facetten van het woord!) redenering. U vergoelijkt namelijk geweld en legitimeert agressief gedrag door het te spenen van een (vandaag meer dan ooit) noodzakelijke sociale afkeuring.
Begrijp mij ten slotte niet verkeerd GHB, ik begrijp best waarom u deze polemiek voert. En o ja, weet ook (voor u een aanvang maakt met een ongetwijfeld giftig relaas aan mijn adres) dat ik mij hoegenaamd niet aan onrealistisch idealisme schuldig maak uit noch extreem-links- als rechtse hoek. Laat staan dat ik ‘iemands hielen zou likken’.
Met vriendelijke groeten
Mij lijkt de reactie van GDB te willen aangeven dat ‘t er soms naar uitziet dat ‘t zo ontzettend moeilijk is om ‘goed’ te (blijven) doen, dat we er bijna toe worden gedwongen om extreme maatregelen te gebruiken. En dan verwijs ik nogmaals naar het gigantische verschil tussen wat we enerzijds willen en wat we anderzijds waarnemen en/of doen.
Ik moet bij dit soort onderwerpen steeds terugdenken aan een vrouw die ik met een kleuter op straat tegenkwam en vijftig, zestig meter van hen vandaan, tegen het kind hoorde brullen in een taal die verried dat het kind buiten wat eten en kleren niets constructief te verwachten had.
‘k Wil maar zeggen … Wij hebben ‘t hier over pesten, maar zolang dat soort gedrag van ouders zo frequent voorkomt als nu, is ‘t niet verwonderlijk dat ‘t moeilijk is om met ‘goed doen’ enig resultaat te boeken.
Dus kan ik, ondanks ik zelf pertinent weiger om de strijd op te geven, heel goed verstaan dat er mensen zijn die nu en dan een keer heel luid ‘Foert!!’ roepen.
Ik moet steeds terugdenken aan Wartje van Belgian Asociality en . . spaghetti.
@Botje: als wat ik zei u totaal ‘off topic’ en daarom hier ongepast lijkt, dan is dat wel een u kenmerkende manier om het duidelijk te maken.
Ikzelf vind de link naar het onderwerp echter helemaal niet vergezocht! Ik wou ermee aantonen dat GDB wél een begrijpelijke reactie laat, als we rekening houden met alle toestanden waarmee we elke dag te maken krijgen en het effect dat heeft op ons geloof in het iets kunnen bereiken met een constructieve aanpak.
Ik moest gewoon denken aan Wartje van B.A. dash al, en dan uiteraard ook aan spaghetti. Serieus gemiss in uw 4fm lijstje.
Maar we zitten nu wel in het verkeerde blog te klooien. En we hadden al nen boek kaarten.
Misschien dat krosjeteren beter lukt dan brein.
Ik vind dat Zelie zelf hier heel volwassen mee om lijkt te gaan. Ik zou wel in ‘t oog houden dat ze zich niet stoerder voordoet dan ze is. Het is belangrijk dat ze zichzelf blijft. Ik wens haar veel moed om het hoofd te bieden aan deze rotsituatie.
Ik ben ook als kind gepest geweest (iedereen die ietske anders is overkomt het blijkbaar, en daar kan je meestal niks aan doen).
Ik zou toch zeggen dat een zekere vorm van ‘geweld’ kan helpen: bij mij is het gestopt toen ik op mijn 14de zo’n beetje amok ben gegaan en die gasten door elkaar heb geschud. Daarna durfden ze gewoon niet meer, en later ben ik ook niet meer gepest – ik denk dat mijn houding veranderd was.
Het is gewoon primitief: ze moeten voelen dat ze het niet te ver kunnen drijven. Ze moeten aanvoelen dat je vast in je schoenen staat, maw, dan laten ze je met rust.
Ik zou niet hopen op besef van hun kant – dat ze pesten betekent dat ze niet direkt een aanleg voor empathie hebben: de speelplaats is een jungle. De wet van de sterkste (en dat betekent niet het meeste spieren).
Ik weet niet of jullie de Klasse krijgen, maar in november zit er een bijhoudboekje over pesten bij. (Toch bij de Klasse voor Leerkrachten).
Zie ook hier: http://www.klasse.be/leraren/help.php?q=eerstelijn
[…] aanleiding van een post bij Michel ging ik in gedachten vele jaren terug en moet zeggen dat ik eigenlijk nooit echt gepest geweest ben […]