Ah ha! Made you wince.

’t Is niet helemáál zo gegaan, maar toch een beetje. Ik kwam vanavond thuis, stapte een meter of drie, vier binnen ons huis, dropped trou, en had er geen enkel probleem mee dat om het even wie op elk gegeven moment door de voordeur naar binnen kon komen.

Ik leg mezelf uit: ons toilet staat in de gang, of beter: in de gang hebben we een jaar of tien geleden een toiletruimte gebouwd, twee-drie nieuwe muurtjes rond een toilet en een wasbak, en een gat erin om binnen en buiten te komen.

Alles wat een echt toilet nodig heeft, inclusief licht en ventilatie, op één ding na.

Een deur.

Tien. jaar. aan. een. stuk: een toilet tussen de voordeur en de keuken, waar geen deur aan zat.

Wat het dus onnoemelijk genant maakte om bezoek te ontvangen (“jaja, ga maar naar het toilet, wij zullen ondertussen heel luid babbelen dat we u niet horen”). Wat het ook heel erg spannend maakte om naar het toilet te gaan als er mensen riskeerden langs te komen (sommige naaste familie *kuch*Jean*kuch* komen bijvoorbeeld altijd binnen zonder bellen, wij-hijs!).

Maar dus niet langer. Niet langer, hoezee! Peter heeft een deur gestoken! Met zo’n echte toiletsluitknop aan de binnenkant en een mooit klink en alles!

Ha! Ha! Ha! Ha!

Ik heb van de emotie een half uur op het wc gezeten toen ik thuiskwam. Niet omdat ik moest, maar omdat ik kon.