Boys’ night out: het plan is dan meestal iets gaan eten, en dan drinken en sigaren roken.

Ik weiger op mijn uurwerk te kijken bij dergelijke gelegenheden: weinig zo vervelend als ergens zitten met een deadline om weg te gaan.

Als ik dan de laatste trein mis, dan is het al geweest dat ik in Brussel ben blijven slapen, dat ik in het holst van de nacht van Brussel naar Gent gechauffeerd ben, dat er een taxi van Antwerpen naar Gent moest genomen worden, dat ik aan het station gewoon op de eerste trein gewacht heb, vanalles wat.

Gisteren was het meesterplan anders: afspraak in Brussel, en dan met de auto naar de Ostend Queen. In Oostende.

Ik was zonder fototoestel op stap (damned), maar het was wel hallucinant: we waren met twee de enige klanten van de hele Ostend Queen. Wat later kwamen er twee (nog) oudere heren binnen en drie meisjes die het gepresteerd hebben om één keer toe te komen en twee keer weg te gaan, maar het bleef bevreemdend: een enorme lege ruimte, een pulserende valse sterrenhemel boven ons, en aan de andere kant van het venster een zwarte leegte met een streepte dijkverlichting in de verte.

De aperitief van het huis was een mengeling van, als ik het mij herinner, vodka, whisky, mandarine napoléon, spuitwater, tonic, champagne, chocomelk, jenever, blue curaçao, bier en yoghurt. Het kan zijn dat ik ingrediënten verkeerd begrepen heb, het was in ieder geval een hele waslijst.

We zijn voor het viergangenmenu gegaan. Geroosterde black tiger garnalen met gewokte groenten en currysaus: twee garnalen op een bedje groenten. Niet slecht, niet om naar huis over te schrijven. Soepje van wintergroenten met zalm en spek: ik herinner me nu niet meteen nog veel zalm, maar het was wel lekker. En behoorlijk gekruid.

Hoofdschotel was kabeljauw a la plancha met courgettestoemp en tomatenboter. Tja. Ik kom uit een tijd dat kabeljauw nog goedkope en zalm dure vis was, en de prijs doet natuurlijk niets aan de smaak, maar ik was niet overtuigd. De stoemp was, euh, stoemp, de kabeljauw was lekker maar niet meer dan een goed stuk kabeljauw op een grilplaat. De tomatenboter was een fijn accent, maar met twee uitgesmeerde druppels op een vol bord was het echt niet meer dan een zweem van een accent.

Um, en het dessert — speculaastaart met mojitoroom en vers fruit — vond ik persoonlijk absoluut niet lekker. Een droog taartje, de mojito in de mojitoroom was me niet duidelijk, en onder de noemer “vers fruit” verwacht ik iets anders dan één gedeukte framboos en één goudbes in een plasje honing.

Het eten was mja—derdegeneratie Pierre Wynants, vrees ik, eerder dan the real deal, maar het gezelschap compenseerde, ha!

En na het eten zijn we in de lounge een whisky gaan drinken en een sigaar gaan roken.

Ik was nog altijd zonder fototoestel op stap, en het was weer zonde: een film over Marvin Gaye geprojectioneerd, zwevende kwallen aan het plafond, en een onzichtbare toiletdame.

En na whisky en sigaar zijn we op het strand gaan lopen, in de kou en de mist met eb over de brise-lame tot aan het water.

Had ik mijn fototoestel meegehad, en een statief, ik had prachtige foto’s kunnen maken. Het was niet zo, en dus heb ik alleen de herinnering. Pech!

En dan zijn we terug naar de auto gegaan, hebben we een alcoholtest gedaan (0.22 promille!), en zijn we naar Gent gereden.

De Minor Swing zat vol, in de Perros Calientes was tussen de beautiful people (ongelooflijk hoe jong en vriendelijk en enthousiast en alles die mensen zijn, ‘t is om depressief van te worden) nog wat plaats.

En dus hebben we daar gezeten, tussen het veel te jonge volk, met Chimay en met anijsjenever, en met gespreksonderwerpen te over.

En toen was het vijf uur, denk ik. En zijn we via de nachtwinkel de straat uit en de straat in honderd meter verder naar mijn huis gegaan.

De tegenpartij is met een sanitaire stop en ingeslagen lipiden voor de terugreis naar Brussel teruggereden; ik heb mijn iPod in een computer geplugd en ik heb nog wat televisie gekeken.

Jaja, wilde avonturen.