Toen de dieren nog praatten en tienfrankstukken nieuw waren en gehamsterd werden, toen één of twee keer per dag de mensen van het lunapark kon wijsgemaakt worden dat er een stuk van vijf in de mechaniek van het bowlingding was blijven steken en zij dan met een tot haak verbogen kapstok het laatste stuk eruit gingen vissen, toen, toen was er in datzelfde lunapark een hele zaal vol flipperkasten.

Allemaal oude flipperkasten, met nauwelijks lichtjes, in een verstofte kant van het lunapark links voorbij de bowling, en dan om de hoek.

De schietspelletjes stonden aan de rechterkant, en toen stond er plots een Outlaw naast de gewone schietspelletjes, en een Sea Wolf, en toen een Night Driver, en dat was wel iets maar eigenlijk niet echt iets.

Het jaar daarna stond er een Space Invaders, net zoals bij Sea Wolf met plastiek op het zwartwitscherm om kleur te simuleren, maar in tegenstelling de spelletjes van het jaar ervoor: spannend!

En toen was er Donkey Kong en Pacman en Qix en Q*Bert en vanalles en nog wat, en was er echt geen énkele reden om nog naar de flipperkasten te gaan kijken. Zelfs dat er een Haunted House kwam was geen reden: er stond altijd wel iemand te spelen die er een uur mee bezig bleef, en het was uiteindelijk toch maar redelijk saai

Ik heb dan ook de introductie van meer geavanceerde machines he-le-maal gemist. En veel computer gespeeld, maar geen pinball. Tot tien jaar later, begin de jaren 1990. Een heel erg klein beetje in ‘t echt, met de (onvermijdelijke) Addams Family, maar vooral op de computer, met het máchtige Epic Pinball.

Allemaal in koor: méééémorieees!

Daar is het dan zo’n beetje bij gebleven: ik ben er nooit een écht fanatieke speler van geworden, en flipperkasten zijn weer naar de verre achterkant van mijn mindspace verhuisd.

En toch, en toch. Een mens krijgt er wel goesting van, van dergelijke dingen:

(Ik denk dat ik nog eens een DOSBox in gang sleur en een snel spelletje Epic Pinball doe.)