Er is iemand beneden in de keuken, die aan het uitleggen is aan Sandra hoe ze een Tupperware-avond moet aanpakken.
Ik moei mij daar niet mee, dat zijn mijn zaken niet.
Maar waar ik wél de griebels van krijg, is dat dat mens zó luid spreekt dat zeker twee verdiepingen hogen en ongetwijfeld een huis verder ook nog te horen is.
Ik weet dat ik vaak te stil en compleet onverstaanbaar spreek, maar ik heb een hekel aan mensen die voortdurend met schellende en luide stem spreken. Hekel.
Hoe is dat mogelijk, in ‘s hemelsnaam? WIJ STAAN NIET AAN DE ANDERE KANT VAN DE STRAAT HE MADAM!
Een conversationele toon, dat is een conversationele toon. In een situatie dat er minder dan pakweg vijf man aan het spreken zijn in een kamer waar verder geen lawaai is, dan ROEPT MEN NIET VERDJU!
(Hetzelfde geldt a fortiori trouwens voor mensen die aan de telefoon spreken alsof ze moeten roepen tot in Canada.)
Reacties
16 reacties op “Luid spreken”
’t word tijd dat ge weer kunt gaan werken me dunkt 😉
Word!
ik kan u enkel gelijk geven, ik heb daar ook een bloedhekel aan. Verstaanbaar is luid genoeg…
mijn kleinkinderen kunnen ook zo luid roepen
en dan zeg ik oma is mischien oud
maar nog niet doof
ja dat zijn mensen die willen gehoord worden of ze nu klein zijn of groot
mijn trommelvliezen kunnen daar ook niet tegen
veel liefs inge
Da’s gewoon een sluwe verkoopstactiek!
Nog een kwartiertje en je koopt 10 setjes plastieken potjes om er vanaf te zijn 🙂
Mijn pa “praat” ook veel te luid, en mijn ma heeft de neiging te roepen aan de telefoon. Dientengevolge praat ik meestal te stil, om zeker de mensen niet te ergeren zoals zij.
ik heb zo nog wat zitten nadenken
uiteindelijk willen we allemaal gehoord worden
de ene door luid te spreken
de andere door zacht te spreken
iedereen geeft zijn systeem om dat er naar hem zou geluisterd worden
vroeger met brieven
de vraag werd dan gesteld
heb je al iets van de jef gehoord
andwoord ik heb nog geen brief gekregen
leg dat maar eens uit aan een ander talige
toen kwam de krant de telefoon de tv
en of we nu willen of niet
we worden voordurend over roepen
alleen nu op een andere manier
toen kwan de pcc
dus iedereen die iets schrijft wil toch gehoord worden???
of ben ik mis???
het gesproken woord raakt dikwijls verloren zodat de essentie van de boodschap verloren gaat
terwijl je iets schrijft je het nog eens kunt nalezen
als ge nu denkt wanneer zal ze stoppen
vergeet het ik heb er een kwartier over gedaan om het langste woord te lezen
ik heb ook geduld om deze schitterende proza te lezen
dus om te eindigen denk ik dat iedere vogel zingt zo als hij gebekt is
het ene stoort ons het andere brengt ons in vervoering
laten we zeggen het laatste woord is hier nog niet
over gesproken
goede nacht iedereen
michel hopelijk slaap je al beter en met minder pijn
want van die kat kunde ne kater van overhouden
veel liefs inge
Gaat gij maar nooit in Spanje wonen. Als ik hier op restaurant ga, versta ik soms niet de persoon die tegenover mij zit van al het lawaai in de zaak.
Enig idee hoe het is om met zo iemand onder één dak te wonen? Ik zie haar doodgraag, na 8 jaar nog samen, maar het kan bij momenten inderdaad wat op de zenuwen werken.
Eén opmerking: denk vooral niet dat je dit kunt veranderen 😉
En wat voor zin heeft dat nu om daarover te bloggen?
Ge hadt die madam daar veel beter over aangesproken, enige assertiviteit heeft nooit iemand kwaad gedaan.
Maar hey, weeral een blogpost, niet? Jongen toch… loser
In een stille omgeving spreek ik op normale geluidssterkte, denk ik, en zonder micro voor een zaal mensen spreek ik luid.
En ik erger me soms aan mensen die zonder micro voor een zaal mensen te stil spreken. Op barcamp-achtige events, bijvoorbeeld. Ik wil me kunnen concentreren op de inhoud van de talk, en niet op het ontcijferen van gemurmel.
Maar soms twijfel ik zelf aan de meest geschikte geluidsterkte waarmee ik moet spreken. Als ik in een café met zeer luide muziek zit bijvoorbeeld, en ik spreek tegen de persoon vlak naast mij zit, op 20 centimeter afstand, dan heb ik de neiging om zo luid mogelijk te spreken. Maar is dat wel nodig? In dergelijke omgevingen is het soms moeilijk om te weten vanaf welke geluidssterkte je verstaanbaar overkomt. Niet evident.
Nee meneer of mevrouw “kotsbeu”, dit lijkt mij een zeer interessant blogonderwerp.
Oh, ge wilt mij niet horen zagen over de geluidssterkte op cafés.
En dan de mensen die commentaar geven op blogposts maar die te laf zijn om hun naam te vermelden. Zo mogelijk nog erger!
Mensen op de trein die gedurende de hele rit in hun mobiel zitten te brullen (en ik lekker will dutten, of lezen) – ook zoiets.
“HOORT GE MIJ? WANT IK HOOR U NIET!” Aan de andere kant van de lijn horen ze alles perfect, maar het is blijkbaar een reactie om luider te spreken als je zelf nauwelijks iets kan horen.
…en mensen die in een residentiele straat ’s nachts luidop spreken en nooit hebbel leren fluisteren: nog zoiets 🙂
Das allemaal de joeri zijn schuld.
Ik heb zo’n vermoeden dat ik krak dezelfde vertegenwoordigster heb gehad bij mijn laatste Tupperware party (gelukkig niet bij mij thuis). Ik kreeg er koppijn van.