Ik heb daarnet mijn televisie-avond afgesloten met een portie Newsnight.

Paxman deed het nog eens–een vraag herhalen en blijven herhalen tot iedereen begreep dat William Hague zwaar, ahem, aan het ontwijken was:

Een journalist die op zijn strepen staat, op het randje van het onbeschofte, maar wel relevant in de context. Het was een hard tegen hard interview: Paxman wou weten of Hague, die aan Ashcroft als voorwaarde om een peerage te krijgen had gesteld dat hij zich zou laten domiciliëren ergens waar hij belastingen betaalt aan het Verenigd Koninkrijk, nu ook wist of Ashcroft belastingen betaalde.

Verder ging het ook over Europa, waarbij één voor én de weinig verkwikkende vermoedelijke toekomstige fractiegenoten van de nieuwe Tory-fractie in het EP afgegaan werden. En probeerde Paxman ook te achterhalen wat Hague’s plan was als het Verdrag van Lissabon er door zou raken: Hague had laten doorschemeren dat het VK dan misschien wel uit de EU zou stappen, of minstens een totale heronderhandeling zou eisen.

Hard tegen hard, no nonsense, minuten en minuten aan een stuk. Over de grond van de zaak, niet vissend naar one-liners of bon mots.

Ik vraag het mij tegenwoordig wel vaker af: beséft de VRT eigenlijk waar ze mee bezig is? Is er iémand die die opgeleukte debatten tegenwoordig goed vindt?