Ah kijk zie, deze stond nog te wachten op afgemaakt te worden:

Oh, pijnlijk, pijnlijk:

Jason Jones van The Daily Show op bezoek bij The New York Times. Cringe TV. Voor de hand liggende humor — “toon mij één iets in de krant dat vandaag gebeurd is”, met een klein grondje van waarheid, maar eigenlijk helemaal niet.

Ik had allemaal opinies, en allemaal standpunten. En met wat tijd en energie zou ik die ook nog uitgeschreven gekregen hebben.

Maar dan lees ik links en rechts de ene na de andere opinie, vijf ballen voor een frank. De ene loos gepraat, de andere er plets op, nog een derde complete zever.

Badinerend, ironiserend, schril, polemisch, hysterisch, provocerend.

De problemen van OpenVLD, de opwarming van de aarde, binnenhuisdecoratie, hybride auto’s, genetische manipulatie, borstvoeding, LDD, het Vlaams Blok, loftsocialisten, iPhone of Android, Mac of PC, Tokio Hotel of Jonas Brothers, het fijn stof in Vlaanderen, de positie van de Kerk, de muziekindustrie, het onderwijs, de media.

Het is om moe van te worden.

Ik heb meer en meer de neiging om op al die meningen één van twee antwoorden te geven: “ja, en dan?” of “ja, en wat doet g’er aan?”

Salonwereldverbeteraars verdorie.