Ik was gisteren in mijn bed gekropen omdat ik het niet meer uithield van de pijn, al voor de tweede dag op een rij.

Ik werd vanmorgen wakker en ik voelde mij redelijk in orde, in die mate dat ik al helemaal aan het nadenken was over hoe ik het zou verwoorden dat het toch allemaal in orde was en dat ik niet naar de chirurg of de neuroloog of ikweetnietwat zou moeten gaan om mijn rug weer in de plooi te beitelen.

En dan stond ik recht, en was het nog altijd niet uit te houden van de pijn, en had ik er mij al wat bij neergelegd dat het hospitaal zou worden later in de loop van de dag.

De voormiddag doorgebracht in mijn bureaustoel, waar het zoals in bed relatief houdbaar was (alleen een soort achtegrondruis gelijk dat ik constant op ene blauwe plek aan het duwen ben, maar dat ben ik gewoon).

En dan moest ik naar het wc gaan en was ik mij zwaar aan het oppeppen voor de pijnlijke reis naar tien meter verder op dezelfde verdieping — en het was gewoon gedaan, de afgrijselijke pijn!

Even snel weg als ze gekomen was. Ik beeld mij in dat het een zenuw is die verschoven was en nu weer teruggeschoven. Of zoiets. Hopen dat het niet meer opnieuw gebeurt.