– Oh, dokter Vuijlsteke? Kàn dat eigenlijk, dat iemand misselijk is van algemene pijn, of is dat maar een voosken dat oude mensen de kindjes wijsmaken?
– Haja, beste kijkbuiskinderen, dat is inderdaad geen grap: een mens kan effectief heeltegans misselijk zijn van de veralgemeende pijn. Niet leutig hoor, kindjes!
– Maar dokter, zou het dan niet beter zijn om vroeger te gaan slapen of wat?
– Neen, kindjes: soms heeft een mens zó veel pijn dat het gemakkelijker is om in de zetel te blijven zitten dan in bed te kruipen.
– Oh.
– Tjaha.
– …
– Dààg kindjes!
– Dag dokter!
Comments plaatsen met opmerkingen over de blog-persoon – die vermanend, dan wel betweterig gepercipieerd worden – komen meestal terug als een te hard gespeelde yokari-bal die je even te lang uit het oog verloor. LOL. Het mooie aan je persoonlijke dagboek, nobody can get to you.
Euh, ja, wel. ‘t Was dus niét bedoeld als een sneer naar wie dan ook.
Ik voel mij zeer mottig, en ik dacht, ik zal dat even opschrijven terwijl ik aan het wachten ben op een Deploy van het CMS.
M, sterkte van hieruit, hoewel je dat niks koopt natuurlijk. Moed der Titanen heb je volgens mij.
Och och, zó’n homerische held ben ik nu ook weer niet hoor. Er zijn er die met veel erger nog veel minder klagen en veel meer gedaan krijgen.
Je bedoelt natuurlijk Joyce De Troch met haar mislukte gezichtspeeling.
Vreselijk, inderdaad.
We leven om te leren. Trrr.