Nog altijd geen idee wat het is, aan mijn been.
Ik ben zo misselijk alsof ik net tien minuter geleden twee liter cécémel gedronken heb, ik heb regelmatig hoofdpijn, ik heb buikpijn, ik heb diarree, ik heb pijn aan mijn rug, ik slaap ongeveer 3/4 van de dag, enfin, ‘t is niet zo fijn. Een deel zal wel te maken hebben met die antibiotica, maar alla.
Ik ga de wereld niet vervelen met foto’s van mijn been, maar het is rood, het is opgezwollen, het gaat van een paar centimeter boven mijn enkel tot een paar centimeter onder mijn knie, het heeft precies vertakkingen, het klopt, het is bloedheet, het voelt aan als een blauwe plek als ik er niét aan kom, het voelt aan als naalden als ik er wel aan kom. Als ik recht moet staan: ugh. Dan is de pijn, euh, laten we zeggen, heel erg.
Is het beter dan gisteren en eergisteren? Wel, eergisteren had ik vooral koorts maar kon ik nog lopen, gisteren kon ik praktisch niet meer bewegen van de pijn, en nu is de pijn minder, maar anders. Misschien is het gewenning, maar het begint allemaal een beetje dof te voelen. Verdoofd, bijna. De zijkant van mijn been en mijn grote teen vooral. En mijn vel ziet er rood en gecraqueleerd uit. Maandag status report bij de dokter, hij zal wel weten wat dat allemaal betekent.
Ik heb het geluk een goed bed en een goede trekzetel te hebben, anders was ik nu redelijk dood van de pijn denk ik. Figuurlijk dan–letterlijk dood zou ik wellicht geweest zijn als ik mijn heil in pakweg homeopathie had gezocht. Take that, toverdokter-adepten. Kom niet af met “mij zou het niet overkomen zijn want ik steek oorkaarsen in mijn geitenkaasinfusie”: al wat nodig is, is aan een wondje pulken met een vingernagel die niét net ontsmet is, en het kan uw deel zijn. En ik lees uw reacties toch niet, dus doe maar.
Verder vind ik het ongelooflijk jammer dat ik out ben. Ik voel mij een verrader, en al de mensen die ik in de steek laat. Kak. Op het werk alleen al: er was een project dat moést klaar geraken, er waren er twee andere die dringend werk nodig hadden, nog één dat moest beginnen, één dat moest opgevolgd worden… kak, echt waar.
En verder: gisteren zag ik Koen Wauters, die ik overigens een sympathieke kerel vind, zo op het eerste zicht, zich druk maken over het afschaffen van Parijs-Dakar. De organisator zei dat “le Dakar” niet kan doodgaan, want het is “un symbole”. Ik kan mij niet meteen een beeld vormen waar het precies een symbool van is, eigenlijk: idiotie, machisme, absurditeit, walgelijkheid? Heeft iemand een idee hoeveel dat reizend circus eigenlijk kost, alleen al in benzine, om nog niet te spreken over al de rest? En wat met al dat geld zou kunnen gedaan worden voor andere mensen? Schaf die obscene vertoning meteen af, mijn gedacht.
Oh, en gisteren dacht ik te kijken naar Dalziel & Pascoe, maar de dame op BRT 2 zei “deeliël” in plaats van “dièl”, en toen ik begon te kijken kon ik niet ondescheiden wie Dalziel was en wie Pascoe, dus ben ik maar in slaap gesukkeld.
Vandaag is iedereen weg naar de nieuwjaarsreceptie van de Stad, waar ik ook ongelooflijk graag naartoe zou geweest zijn. Ik ga dat vieren met nog een beetje misselijk liggen rare dromen hebben. Rare dromen dat ik heb, tegenwoordig: ik zou er boeken over kunnen schrijven als ik mij lang genoeg kon concentreren.
Ik dénk dat ik nog iets anders heb naast mijn been, ik. Hypochonders-r-us.
Oh ja: de batterijen van mijn GSM zijn plat. Ik ga ze niet opladen tot ik beter ben. Sorry. Off-line is off-line, en misselijkheid doet rare dingen met een mens.
Reacties
20 reacties op “Dag drie thuis”
Wel, ge hebt het er niet mee getroffen.
Ik zou af en toe eens aan uw been snuffelen. Als ge een verschaalde kaasgeur begint te ruiken, dan zou ik mij pas ongerust beginnen maken 😉
Zware antibiotica zijn een merde, maar zoals je al zei: Thank god for Alexander Fleming!
Hoe dan ook: hopelijk ben je gauw terug op de been! 😉
Dalziel is de oudste, meest norse en breedste van de twee 🙂 Zie: http://www.bbc.co.uk/drama/dalziel/characters/
Eerlijk is eerlijk: Koen Wauters relativeerde zelf het afschaffen van de Dakar rally. Hij zei iets van “die andere items in het nieuws, dat zijn echte rampen.”
Maar dit even terzijde. Nog veel sterkte en niet teveel denken aan de dingen die je nu mist. Er komen altijd nog projecten en nieuwjaarsrecepties, maar je hebt maar twee benen…
Doet mij beetje denken aan wat mijn buurman had met zijn been. Zoals je t omschrijft is het precies hetzelfde.
Hij kreeg een tripje naar het Tropisch Instituut 🙂
Alvast veel beterschap toegewenst!
Wat je vertelt lijkt verdacht veel op wat mijn vader vorig jaar heeft gehad.
Naast de voorgeschreven antibiotica zocht hij zijn heil in groene klei. Een zootje, dat wel, maar zijn been hangt er toch nog aan.
En ja, meneer Vuijlsteke, u bent niet te vinden voor ‘toverdokterij’ maar stel dat u ten einde raad bent, dan wil ik u deze tip niet onthouden. 😉
Slechte pillenpakker als mijn vader is, nam hij zijn antibiotica trouwens niet uit. Groene klei en pijnstillers, koffie en de zetel hebben hem weer op de been gebracht.
Hopelijk gaat het daar snel weer beter in het Gentse!!
Is het geen wondroos, Michel?
Er zijn fijnere manieren om het nieuwe jaar in te zetten. Al wat volgt kan niet anders dan veel beter zijn, beterschap!
‘t is de zona
Break a leg! Oftewel: veel beterschap gewenst!
Uitkijken naar het moment dat je terug gezond en wel kan rondspringen ! Beeld je in hoe dat zal voelen, geen pijn, geen misselijkheid !
Veel moed en beterschap !
‘Geen pijn’ is een beetje een eufemisme in Michels geval, niet? 🙂
Zalig : al die verhalen over de achterneef van de buur van een vroegere collega die ook kràk juist hetzelfde als jij heeft gehad (en het al dan niet heeft overleefd).
Helaas, hoe zeer ik ook denk, niemand in mijn vrienden/familiekring die voor een vergelijking in aanmerking komt….
En dus ook geen advies over behandeling…
Ik duim voor een goede genezing, echt wel merdes die je kan missen.
het zal beteren als Mars niet langer in opositie van uw oranjerode tantra staat, moet ge maar denken. Ondertussen veel courage.
Die groene klei moet je mengen met chocomelk tot je een emulsie krijgt. En jeezes, DL is gewoon DL, en Pascoe is Peter Pascoe, de Pa van Rosie. En sorry voor het botsen van mijn sjakosj tegen uw been.
Als het erysipelas is, ik heb het natuurlijk niet gezien, maar qua beeld dat je beschrijft zou het dat wel kunnen zijn, dan doen compressen gedrenkt in kaliumpermanganaat wel deugd, afkoelend en daardoor pijnstillend. Vraag eens aan je dokter morgen. Veel beterschap!
[…] zoals dit zijn heerlijk. Mijnheer Vuijlsteke aan de pillen, het geeft interessante lectuur. Share with […]
Been genezen of toch moeten afkappen? 😉
Zeg Michel, ben ik nu de enige die echt wel graag zou weten hoe het nu is met uw been? Ik had hier heelder protestacties verwacht! Dit weekend waart ge zo goed als dood, en nu post ge maar postjes en zegt niets meer over uw been! Hoe is het bij de dokter geweest? Hoe is het nu? Is de koorts weg? Kunt ge weer op uw benen staan??
Neenneen, ik was ook nieuwsgierig, maar hield me in : ik heb geen enkele professionele smoes om mijn nieuwsgierigheid hierover te maskeren 🙂