(ja, ’t is wellicht geen MRSA natuurlijk, maar een catchy titel is veel in dergelijke dingen, vind ik)

Wat het wel is? Geen idee. Ik doe nu een redelijk massieve kuur antibiotica (hoera voor de gevolgen, ik kan ze niemand aanraden), en als er tegen pakweg het einde van het weekend geen substantiële verbetering is, dan doen we van verdere onderzoeken. Maar geen reden tot paniek, voorlopig.

Ik ontsmet mij om de twintig minuten, lijkt het wel: isobetadine-zeep voor mijn been (ai! oei! recht moeten staan! mijn been! mijn rug!) en machtige alcogel voor mijn handen: spuit spuit, wrijven, afdrogen niet nodig, en hopla. Een groot gemak.

Verder knijp ik hem altijd als ik mijn antibiotica neem: de dokter heeft gezegd dat ik best rechtsta en mijn twee (grote) pillen met veel water binnenslik en laat volgen door een stukje brood, wat als de gelules in mijn slokdarm open gaan, dan voelt het aan alsof er gebroken glas in zit. Wahey!

En ook: ik heb besloten tot zolang geen computers te gebruiken, en op het nieuws en samen ’s avonds na niet of zo weinig mogelijk naar televisie te kijken. Mijn eigen kleine detox, als het ware. En ik vermoed dat ik niet echt zó enorm veel wereldschokkends zal missen.

Zodus. Wie mij wil hebben, moet het maar aan Sandra zeggen, ha!