Het is wat haat-liefde, te mijnent, de relatie met Apple. Ik heb al van in de jaren 1980 een hartsgrondige hekel aan de fanbois, maar heb ik ook al van in de jaren 1980 ongelooflijk veel plezier beleefd aan verschillende Apple-producten;

Ik heb een Apple IIe, ik heb ooit een tijd een Mac SE30 gehad, ik heb een hele tijd gewerkt op Macs voor het werk, ik ben lang verliefd geweest op Hypercard, ik heb de beste herinneringen aan Fool’s Errand en Dark Castle.

Allemaal dingen van een eeuwigheid geleden, ik weet het. Ik heb op dit moment geen enkele behoefte aan een Mac. Niet dat ik er geen zou willen, maar wel dat ik geen zin heb in de extra investering. In software, dan.

Ik had sinds een tijd zo’n iPod Touch, en ik gebruikte dat ding elke dag. Elke individuele dag: video bekijken, spelletjes spelen, audioboeken en muziek beluisteren, op het internet opzoeken als er een draadloos in de buurt was.

Naast mijn iPod had ik al een jaar of drie denk ik een Nokia N95. Uitstekende telefoon, goeie GPS, machtig goeie camera voor een telefoon, snel genoeg, connectiviteit fantastisch—draadloos, 3G, telefoon als hotspot.

Een iPhone zag ik niet zitten: een telefoon die veel (en véél) minder dingen kon dan mijn N95, en ik had al zo’n iTouch.

…tot nu, dus: ik heb er mij één gekocht, een iPhone 3G S.

Ik denk niet dat ik al ooit zo content geweest ben van een stuk electronisch gereedschap.

Morgen meer.