Er was een tijd dat ik uren en uren naar muziek luisterde, elke dag. En dat ik ook uren en uren boeken las, elke dag. Het hielp natuurlijk dat er nog geen internet was, en dat het enige dat ik van televisieseries kon kijken, samen met de rest van het gezin in de living was. Tegenwoordig kan ik elke minuut van elke dag volsteken met dingen doen en nog het idee hebben dat ik niets gedaan krijg. ’t Zijn dingen.

Boeken lezen is dit jaar niet echt gelukt. Series kijken wel, maar lang niet zoveel als wanneer ik er mij echt op toeleg: ik zal dit jaar niet aan 2000 aflevering geraken (het is ooit nog eens 4000 geweest, dus ja).

Naarmate de resterende tijd minder en minder wordt, word ik gelijk alsmaar gulziger en minder geduldig — ik dwing mezelf te onthaasten door naar supertrage Zuid-Koraanse drama’s te kijken, maar dan doe ik tegelijkertijd ook nog andere dingen: Youtube kijken met het geluid uit en de ondertitels aan, het nieuws lezen, wetenschappelijke artikels lezen, spelletjes spelen.

Ik kwam — de Wegen Van Het Algoritme zijn ondoordringbaar — op Youtube ineens een volledige uitvoering van Don Giovanni tegen.

Flashback naar de late jaren 1980 begin de jaren 1990, waar ik een opera-fase had. Meer specifiek: een aantal-opera’s-fase. Ik had een aantal opera’s op CD: Youtube en Spotify bestonden uiteraard niet, wie een opera wou beluisteren van begin tot eind moest die gewoon gaan kopen in de winkel.

(Of uitlenen in de bibliotheek en dan eventueel opnemen op cassette, maar dat ging tijdens die periode net niet wegens dat ik Lord of the Rings, het boek, zó lang had gehouden dat ze mijn kaart hadden ingetrokken en ik niet durfde een nieuwe vragen.)

Dus had ik een aantal opera’s, die ik tientallen en tientallen keren beluisterd heb. Beluisteren van het genre urenlang in bed, en ook van het genre “ik zal eens het hele libretto intypen in de oorspronkelijke taal met een zelfgebouwde vertaling ernaast, omdat waarom niet”.

Het was begonnen losse stukken Verdi, die we op plaat hadden en die we allemaal met mijn vader mee konden zingen. En dan kreeg ik voor nieuwjaar een dubbel-CD van Madama Butterfly cadeau. Lorin Maazel dirigent, Plácido Domingo als Pinkerton en vooral Renata Scotto als Butterfly:

Ik heb dan zelf Die Zauberflöte gekocht, met Marriner en de Academy of St Martin in the Fields aan de muziek en mijn toen favoriete zangeres Kiri Te Kanawa als Pamina. En even later Le nozze de Figaro, de versie van Georg Solti met opnieuw Kiri Te Kanawa als een ongelooflijk fantastische Gravin Almaviva en Lucia Popp heerlijk als Susanna — dit is een live versie waar hij met ongeveer dezelfde cast (Gundula Janowitz in de rol van Kiri Te Kanawa hier) een paar jaar later de opname mee maakte die ik had:

En nog wat later Don Giovanni, met Lorin Maazel als dirigent, ahem ja weer Te Kanawa als Donna Elira en nationale trots José Van Dam als Leporello. Ik heb die Don Giovanni grijs gedraaid, en ik ben er pas recent achter gekomen dat het eigenlijk een soundtrack van een film is — in lage kwaliteit integraal online te bekijken alhier.

Ik zou toen een onderdeel van een lichaamsdeel gegeven hebben om die opera’s zelfs maar in de lage kwaliteit dat ik ze nu kan vinden op het internet te kunnen bekijken, gedomme.

En dan kwam ik dus met dank aan het algoritme van YouTube totaal out of the blue Don Giovanni tegen. Het is wreed: ik heb niet het geduld om er bijna drie uur lang voor te blijven zitten — maar ik vond het wél zodanig goed dat ik er een klein uur links en rechts greatest hits van bij elkaar geluisterd heb. Fantastische uitvoering:

Misschien moet ik mijn inslaapvalding wel van audioboek naar opera veranderen. Wie weet.