Er was een zéé van tijd, een volledige week vakantie, waar ik heelder series ging uitkijken, boeken ging lezen, duizend dingen ging doen.

En dan was het ineens donderdag en de week was bijna voorbij, en ik had weinig of niets gedaan.

Pas op, het is niet dat ik geen goesting heb om terug te gaan werken of dat ik dringend nood had aan vakantie ocharme och here mijn leven is zo zwaar beklaag mij ik weet niet hoe ik het allemaal gebolwerkt krijg heb meelij. Absoluut niet, zelfs: ik kijk er hard naar uit om op het werk aan een volgende fase van een project te beginnen, en er is een ander projectje waar ik naar uitkijk om wat met data te prutsen en dingen bij te leren over deployment van apps, en voor nog iets niet eens werkgerelateerd kijk ik er naar uit om van gedachten te wisselen, en vanalles.

Maar het is wel dat het enorm rap voorbij is gegaan. Zoals verdorie alles tegenwoordig enorm rap voorbijgaat. Ik ging langsgaan bij iemand dinsdag en dan was het woensdag en dan was het aan het regenen en ik ging bellen, maar voor ik het wist was het te laat om te bellen, en dan ging ik in de loop van donderdag langsgaan en/of bellen, maar dan was het donderdagavond en nu is de week gedomme bijna gedaan.

Ouder worden, vermoed ik. Net zoals het besef dat ik deze post de afgelopen twintig jaar zeker al ontelbare keren in verschillende permutaties heb geschreven.