Ooooh de tijd gaat langzaam als er niets te doen is ’s nachts.
En ik hoor elke deur en elke voetstap op het linoleum en elke rimpel in de lakens als Anna draait in haar bed.
Nu bijvoorbeeld is ze wakker. Moet ik haar hand pakken? Of hopen dat ze weer indommelt?
Hopen, in ieder geval, dat er niets moet gedaan worden in de buurt waar het groot licht voor aan moet: de cubicles hier hebben allemaal glazen voorkanten, en één cubicle met groot licht is een lichtlawine voor de halve verdieping.
Anna geeuwt. Te hopen dat ze in slaap doezelt. En dat ze haar temperatuur en bloeddruk niet komen meten.
Ah–nog een uur of zo en ’t is ontbijt.
Reacties
7 reacties op “Stroop”
Sounds like a night from hell! Het kan slechts beter gaan (genre: Anna die in slaap stuikt net als de zon opkomt en die poezelig in dromenland ligt terwijl jij met zakken onder de ogen waar Ivago de komende tien jaar grondstoffen uit kan putten wezenloos voor jou uit staart).
Het einde van de tunnel is in zicht, courage!
ah bah michel, wat een tergende nacht… ik hoop dat het allemaal snel tot het verleden mag horen.
Pfoe, wat een nacht. Gelukkig is hij al voorbij!
Gelukkige verjaardag Michel … hou je goed !
Blij te lezen dat alles verder goed gaat, en wakker blijven in een ziekenhuis komt veel voor. Ik denk dat Anna ook een en ander verwerkt op die manier.
Zo te horen komt ze er wel, gelukkig.
Ik wens je nu goede dagrust en ook gelukkige verjaardag.
Happy Birthday indeed. Een van de laatste ritten op tram 3, right?
Damn, Michel.
Wou (en heb) net een berichtje op je facebook na(ge)laten voor je verjaardag en las, via de wensen daar, hier wat Anna is overkomen.
Ik wens jullie veel sterkte toe en een spoedig herstel voor kleine Anna. Het moet heel zwaar zijn voor jullie. (Ik heb ooit een paar nachten met ons Lina op de kinderafdeling doorgebracht na koortsstuipen.) Het haalt je hele wereld overhoop, alle zekerheden vallen weg. Zo kwetsbaar en onmachtig kan je dus zijn.
Blij dat het terug beter gaat met Anna. Jullie zijn topouders.