De reclameregie stuurde mij een New Super Mario Bros. Wii op, om te reviewen.

Ik heb het voorgeschoteld aan onze twee zoons van 5 en 8, en dat was niet zo’n immens groot succes. Ze keken er al een hele week naar uit, en ze zijn er vol goeie moed aan begonnen, maar het was redelijk snel ruzie en “het is veel te moeilijk”, en dan zijn ze overgestapt op —of all things— Super Mario Galaxy.

Dat ze al een tijdje langer kennen.

Ik dacht dat ze het opgegeven hadden, maar ik moet van mijn madam horen dat de twee jongens, achter mijn rug, gisteren alsnog veel en serieus samen gespeeld hebben met Super Mario Bros.

En dat ze samen speelden en dat ze heel ver geraakt waren.

Ik moet mijn mening dus serieus bijstellen. En ik dénk dat ik volgend weekend eens samen met hen ga spelen, in plaats van mijn kas op te vreten in de trekzetel terwijl ze keer na keer na keer doodgaan omdat ze het voor de eerste keer speelden.

En ik ga mijn best doen om het zelf ook een eerlijke kans te geven, zoals ik mijn best gedaan hem verschillende andere Mario-games over de afgelopen twintig jaar verschillende eerlijke kansen te geven.

(Disclaimer: het blijft wel, vrees ik, het soort spel dat alles, maar dan ook alles vertegenwoordigt wat ik haat in games.

Stom doodgaan bijvoorbeeld: het maakt niet uit dat men al een half uur uitstekend aan het spelen is, dan staat er plots een afgrond in de weg, of doet iemand een verkeerde beweging, of duikt er uit het niets een vijand op.

En het heeft ook allemaal heeft met tijd te maken: duw op een knop en er vallen goudstukken op de vloer, maar ze blijven er maar een kort tijdje liggen, bijvoorbeeld. En als het niet met tijd te maken heeft, heeft het met timing te maken: precies op het juiste moment springen, exact op de milliseconde vooruit lopen.

En dat zou nog niets zijn, als daar niet het voortdurende random gedoe bij komt. O ja, ik wéét wel dat ze min of meer voorspelbaar zijn, de verschillende smeerlapperijen die u dood doen gaan, maar het is toch random genoeg voor mij

Ik had gehoopt dat het met New Super Mario Bros. Wii beter zou zijn wegens coöperatief kunnen samen spelen, maar het is in eerste instantie nog een graad erger. Loopt één van de twee spelers uit het scherm bijvoorbeeld en gaat de andere daardoor dood omdt hij niet ziet wat hij doet. Of stampt één van de twee spelers tegen de andere waardoor ze alletwee in een afgrond vallen (of op een vuurbal, of op een random opgedoken monster, of watdanook).)

(Maar ik ga het dus eerlijk een kans geven. Echt serieus.)

(Want ik heb eigenlijk wel goesting om het te spelen, als ik er nu aan denk.)