Bart Peeters, kom terug! Alles is u vergeven!

De opvolger van de Droomfabriek, moesten we links en rechts horen.

Ik zag een knullig gedoe met koppelen van een oudere mevrouw aan oudere meneren – zo knullig dat zelfs Ingeborg er krullende tenen van zou krijgen.

Ik zag een jonge snaak die, dik tegen zijn goesting, een auto terugkreeg – hij had een rode cabrio die geaccidenteerd raakte, hij kreeg dezelfde auto terug maar dan lelijk gemaakt. Gepimpt, zeiden ze op televisie, en ze hadden het niet beter kunnen omschrijven: opzichtig lelijke rode kuipzetels in een wit-met-zwarte-strepen pooiermobiel-anno-1984. Pimp my ride, maar dan de karikatuur ervan. Zo van “en dit is uw auto!” waarop ze het gezicht van de teleurgestelde mens filmen en dan zeggen “ha ha welnee, het was maar een voosken – dit is uw auto!” Behalve dat het hier dus bij dat eerste bleef.

Ik zag een bed vol meisjes dat een kamer vol niet-medewerkende golden retrieverpuppies in de handen geduwd kreeg: om de één of andere reden moesten ze die beesten in het aanzicht van de camera allemaal wassen, omdat ze zogezegd “vuil” zouden zijn. Neen, ik weet ook niet hoe dit feelgoodtelevisie kon worden, vier meisjes die een zak vol puppies tegen hun goesting in een bad water moeten duwen.

En dan de twee presentatrices. Roos Van Acker en Sofie Van Moll: in het echt en op hun persoon ongetwijfeld proper, sympathiek en aangenaam om mee samen te zijn, en (no offence, voeg ik eraan toe, dan mag ik álles zeggen, namelijk) als huppeltrut naast Bart Peeters zie ik ze eventueel hun werk wel doen – maar een televisieshow dragen? Zelf?

Euh nee.

En zo slecht gefilmd ook. En zo traag. En zo compleet verkeerd qua timing. En zo rommelig. En zo lelijk decor. En zo lethargisch publiek.

Ik zat zo hard te zuchten dat ik door de rest van de familie naar de slaapkamer verbannen ben.

En als ik niet weggestuurd was, was ik zelf weggegaan. Ik heb doorgaans een hoge tolerantiegrens voor slechte televisie, maar dit vond zelfs ik bijzonder slecht.