Ik was vandaag aan het opzoekingen doen voor het werk. Het ging over allerlei toekomstige zaken, ook bijvoorbeeld in de medische wereld.

En toen kwam ik op Charlotte Gainsbourg uit, en vraag mij niet hoe.

Synchroniciteit! Of zo!

Want toen ik vanavond op de trein haar laatste plaat nog eens opzette, die ik een tijd geleden gekocht had maar nooit echt aandachtig beluisterd had, kwam ik voorbij het titelnummer, IRM, en klikte het plots:

Het is gewoon het geluid van een MRI dat de basis vormt van het nummer. Dat ik, wegens eigenlijk wel meer dan genoeg MRI’s meegemaakt te hebben voor de rest van mijn leven, meteen zou moeten herkend hebben: dat gebonk en gepiep en gehamer dat van overal en nergens lijkt te komen.