Het beste van de eerste sneeuw, vind ik, zijn de panieksporen van onze kat.

Ze staat dan met haar kop door het kattenluik wantrouwig te kijken naar buiten, zo met een air van hier is iets niet pluis, de wereld maakt te weinig lawaai. Ze kan gemakkelijk een minuut of vijf staan snorhaartrillen in de algemene richting van de wereld die in de loop van de nacht helemaal verkeerd is geworden, voor ze besluit om alsnog een poot door het kattenluik te steken.

Eerst merkt ze niets van de sneeuw behalve in de verte: zo dicht bij de deur blijft het meestal droog. En dan stapt ze op lange poten naar voor: elke poot de lucht in en zo loodrecht mogelijk naar beneden, om zo weinig mogelijk met het wit spul dat over haar wereld ligt in aanraking te moeten komen. Zo van als ik doe alsof er niets aan de hand is, geraak ik misschien wel zonder problemen aan de overkant.

En dan komt ze van de stenen bedekt met sneeuw op het gras bedekt met sneeuw, en schiet ze om onverklaarbare redenen in paniek, en maakt ze rechtsomkeer, en staan er schuif- en sliersporen voor drie in de sneeuw, die documenteren hoe ze minstens twee keer op vier poten uitgegleden is om zo snel mogelijk zo droog mogelijk terug in de keuken terug te keren.

Om dan, als we naar beneden komen, te doen alsof er niets aan de hand was. Haar ene voorpoot aan het aflekken: hu wat? Sneeuw buiten? Oh, ’t zou kunnen, ja.

Katten zijn daar goed in, doen alsof het allemaal gepland was op voorhand.