Vorige maand tweette @nl_twop_1000 deze tweet:
Die twop 1000 maakt een twopchart van twitteraars. Niet alleen twitterati, maar ook gewone tweeps als ik, die nog geen één twunch of zo meegemaakt hebben.
Urgh. Ik ben nu al moe van mezelf.
Wat een gebakken lucht, heel die Twitter.
Log er op een willekeurig moment op in, en voor iemand die het allemaal niet zo volgt lijken het altijd dezelfde, oh, tien? twintig? mensen die er altijd hetzelfde lijken te doen.
“Hey ik ben op het zoveelste evenement waar mensen dingen zeggen die andere mensen al elders beter gezegd hebben, en ik vind dat ze gelijk hebben / ongelijk hebben / iets anders”. Of “Hey dit is mijn opinie die iemand anders al elders beter gezegd heeft, in 100 karakters of minder en ik ga het niet expliciet zeggen maar please retweet” gevolgd door een hele reeks van “RT die opinie van daarnet die iemand anders al elders beter gezegd heeft”.
Een echte discussie is niet mogelijk omdat het niet gaat om een draad te volgen. Echt real-time gaat niet omdat er geen echte replies mogelijk zijn. En niet-real-time gaat ook niet: geen mens die nog gaat kijken naar wat er zelfs maar een uur geleden gezegd werd. Zoeken? Vergeet het.
‘t Is om onnozel van te worden.
Niet dat ik er daar aan erger hoor: ik zie het wel gebeuren, het zal zijn tijd wel duren.
‘t Is eigenlijk vooral om mee te grijnslachen, vind ik. Zo’n slimme mens als Bruno, bijvoorbeeld, die schrijft week in week uit over Twitter. Over twunch en tweep en twoot en twatistieken over twallerlei. Ik heb zelf zo geen vreselijke kaas gegeten van statistiek, maar, euh, hoe relevant is het als iets als De Allerslimste Mens Ter Wereld zo’n anderhalf miljoen kijkers per dag heeft, en dat er op een kleine week och here 470 mensen de–nochtans tot groot jolijt van de twitterati door de speakerine van dienst op tv aangekondigde–hashtag #dasm gebruikt hebben?
De cijfers waar het over gaat zijn toch zo belachelijk klein dat daar toch niets zinnigs over te zeggen is, buiten het echokamertje van ons-kent-ons? Ik lees dat er op die paar dagen 126.114 mensen zouden bereikt geworden zijn door die duizend-en-een-klets tweets. Euh, hallo? (Ah ja, er staat “non deduplicated” bij, dat zal willen zeggen dat het gewoon alle followers van alle tweeters bij elkaar opgeteld zal zijn, zonder te kijken hoeveel dubbels erbij zitten. Hoeveel zouden er overblijven, denkt u? Ik schat maximaal een paar duizend. En als er moet gekeken worden hoeveel van die followers de desbetreffende tweets ook echt gelezen hebben, schat ik een paar honderd.)
Nee, ik erger er mij echt niet aan. Ik word gewoon een hoofdschuddende oude mens, zo van “jongens jongens toch” en zo van “het zal allemaal zijnen tijd wel duren” en ook wel van “als ze dat doen, doen ze tenminste geen ander kwaad”.
Oh trouwens eigenlijk: maken ze daar bij Twitter ondertussen al winst? Ik herinner me van ergens begin dit jaar dingen over sponsored tweets, waren er nog andere vormen van inkomen? Location-based advertising of zo?
Zou het er niet in zitten dat ergens binnen een paar maanden Twitter gewoon op zijn gat valt, en ermee ophoudt? Zo met één bedrijf dat het hele ding centraal moet draaien, is dat niet erg fragiel? Zou het geen beter idee zijn om een soort gedistribueerde open architectuur voor Twitter te doen? En dan van Twitter niet meer een dienst van één bedrijf te maken maar wel een protocol, een afspraak om berichten uit te wisselen?
Eh.
We shall see, I s’pose.
Reacties
22 reacties op “Twitterdetwit”
Je hebt gelijk. En de VRT zal daar wel mee ophouden, met dat hashtag gedoe voor De Allerslimste Mens en al.
Maar langs den andere kant: http://www.tweetforlife.be/ heeft toch ook wel een aardig bedrag verzameld. En 2000 twitteraars bereiken 200.0000 unieke accounts (moeilijk in te schatten hoeveel accounts per mens, en bots en al; dat laatste kan opgevangen worden met protected accounts die geen bots toelaten).
Ik denk dat het vooral marketingbudgetten zijn die ervoor zorgen dat Facebook en Twitter draaiende blijven. Over conversie (Clo?) zullen we maar zwijgen.
Gho, zouden we daar eens een test rond doen, rond die tweetforlife?
Ik lees dat er 2082 participanten zouden geweest zijn, en dat in totaal 192 249 unieke followers de winnende tweet “zullen” lezen.
1) Hoeveel van die 2082 hebben effectief getweet?
2) Als we een steekproef zouden doen bij de 192.249 “lezers”: hoeveel procent zouden er zijn die zelfs maar weten wie de winnende tweet gekocht heeft? Laat staan wat erin stond?
Ik was het zelf uit het oog verloren, moet ik bekennen.
Toen ik op de site van Tweetforlife zag wat de naam van het bedrijf was, gaf ik die in als zoekopdracht bij Twitter. De eerste tweet die me opviel, had niet meer te maken met Music For Life, maar had wel als bijkomende tag achteraan #epicfail. Tot zover eeuwigdurende twitterroem, vermoed ik?
De cynicus in mij bedenkt dan ook altijd dat *als* het effect heeft gehad voor dat bedrijf, het goedkope reclame was aan 10.000 euro om bij een paar duizend influentials bekend te raken. Maar goed, da’s noch hier noch daar natuurlijk, en het heeft meer te maken met die hele Music For Life die ik wat moe ben dan met die hele Twitter die ik wat moe ben.
Ja, ik ben een zaag. Ik weet het. 🙂
In http://twitter.com/settings/connections staat er een app genaamd TweetForLife 2010, met read and write access. (lastig trouwens dat er niet gedifferentieerd kan worden tussen read only en read/write)
Ze hebben er gebruik van gemaakt, want ik heb verschillende mensen horen klagen dat ze de boodschap zelf al getweet hadden (maar de tweet misschien aangepast hadden waardoor de bot/het script/whatever in de war was ofzo en het gewoon nog eens postte in hun naam…).
Men moet trouwens niet denken dat het effect van de marketing (“conversie”) op Twitter hoger ligt dan de 1% (of was het 0,001%?) bij andere communicatiekanalen.
Twitter is not the silver bullet Marketing’s been waiting for. But it’s shiny and new. Kinda.
1 advies : zeg uw twitter account op.
zelfs twitters is het niet waard om onnozel, moe of ambetant van te worden.
In België raakt Twitter inderdaad niet van de grond. Er zijn hoop en al 60.000 twitteraars, met een oververtegenwoordiging van IT’ers (in de brede zin van het woord) en reclamemensen. En Vincent Van Quickenborne, natuurlijk.
In Nederland bijvoorbeeld, liggen die cijfers al heel anders.
Ik denk dat het wel een medium is dat zal blijven, al was het maar omdat journalisten en fans ‘belangrijke’ mensen zullen blijven volgen (sterren, politici, sportlui, …) die het gewoon als marketinginstrument zullen gebruiken natuurlijk.
Je wordt inderdaad een hoofdschuddende oude mens 😉 Als je alleen maar gebakken lucht leest op Twitter, dan volg je misschien niet de juiste mensen. Ik denk niet dat dat de schuld van Twitter is; het zijn de mensen die gebakken lucht verkopen, maar Twitter gebruik je toch zoals je dat zeel wil? Dit is hoe ik het gebruik:
– Als een soort persoonlijke vraagbaak: ik volg mensen die met dezelfde dingen bezig zijn die mij interesseren. Als ik een vraag opwerp, krijg ik meestal vrijwel onmiddellijk een goed en duidelijk antwoord. ‘In ruil’ daarvoor beantwoord ik ook vragen van anderen. Sommige tweeps zijn een soort van lange-afstandscollega’s geworden, handig als je vaak alleen werkt.
– Twitter is voor mij ook een ‘sociale’ nieuwsbron geworden. Ik volg steeds minder feeds, want ik vertrouw erop dat alles wat de moeite loont om te lezen, wel in de groep gegooid wordt door een van de mensen die ik volg. Omgekeerd zal ik echte supercoole dingen ook zelf in de groep gooien (of desnoods retweeten). Vaak scan ik de lange lijst met nieuwe berichten dan ook gewoon op links en skip ik de rest. Dat mag, want niemand verwacht dat je alles leest.
– Ten slotte is Twitter voor mij ook een soort van uitlaatklep geworden: kleine frustraties, dingen die er even uit moeten, gooi ze op Twitter! Opnieuw: niemand hoéft ze te lezen, want Twitter is zeer vluchtig, maar ze zijn wel uit mijn systeem. En als iemand dan toch met een kwinkslag of een gevoel van herkenning reageert op zo’n ‘frustrotweet’, dan is dat leuk. Eveneens handig als je vaak alleen werkt.
Ik ben er zeker van dat andere mensen Twitter anders ervaren, maar ik heb wel het gevoel dat ik er echt wat aan heb.
Was getekend, @roelvangils
Mijn eerste twitterpost is van _18_ november 2006. Suck it, Vuilsteke.
Tom Brutin, vinger op de pols! “looking for a magazine to read in the bathroom” — woorden voor de eeuwigheid!
en mijn naam is verkeerd geschreven!
Ja, door uw overoveroveroveroverovergrootvader.
Bestaat er eigenlijk een eenvoudiger manier om door uw twitterposts te scrollen buiten elke keer op “more” te klikken?
Wachten op het einde van de pagina?
Of anders: de API induiken en het zelf doen?
(en enorm veel succes gewenst om mijn eerste tweet te vinden, trouwens)
Tiens? Doet die Twistory het niet meer dan?
Challenge accepted!
De laatste die ik vind door te scrollen:
Twitter zuigt. In other news, monkeys like bananas.
Over de centrale architectuur van Twitter: er zijn een aantal projecten die een gedecentralizeerd alternatief proberen te bieden, al dan niet bovenop bestaande of nieuwe open standaarden, zoals bv. StatusNet (aka Identi.ca), Diaspora (en zijn XMPP variant Diaspora*X), … Maar of die ooit echt van de grond komen valt nog af te wachten.
Het interesseert mij eerlijk gezegd geen bal of er duizend of honderdduizend man op Twitter zit. Zolang degenen die ik volg maar iets interessants te zeggen hebben. Zoals Roel zei. Het is inderdaad wat een ons-kent-ons wereld, soms een echokamer. Maar dat is mijn vriendenkring ook. Die beslotenheid heeft ook voordelen, er zijn er zelfs die expliciet vrezen voor het mainstream worden van Twitter.
Waar ik me meer aan erger zijn die opgeklopte hypes altijd, die dan enkele jaren later -o verrassing- toch niet echt waar blijken te maken wat ze beloofdden. Wat schreef men over TV allemaal niet, zo’n zestig jaar geleden. Een venster op de wereld, mijnheer. En nu zitten we met het ene uitlachformat na het andere. 90% kwantiteit en 10% kwaliteit, die TV. Ze mogen het hebben. Ik zwijg nog over folksonomies en wiki’s en blogs en en en… Die technologieën zijn elk op zich sterk en nuttig, maar er worden onrealistische verwachtingen aan gekoppeld en dan is het achteraf al #fail wat de klok slaat. Het interesseert me niet.
Technologie kan mensen vleugels geven, maar het blijven mensen. Twitter is praktisch, handig, eenvoudig, je mag/moet het kort houden, het is vluchtig. Geen revolutie, geen heerlijke nieuwe wereld. Een degelijk stuk gereedschap, meer moet dat niet zijn. Gratis bovendien, goedkoper dan een schroevendraaier.
Bij Twitter krijg ik altijd heimwee naar IRC, dat was wel bruikbaar.
Ha, wel, ik was onlangs een massief onpraktisch gesprek aan het proberen voeren met iemand over Twitter, en toen zei die webtweepuntnul mens plots van “als we eens zouden afspreken op IRC, dat spreekt gemakkelijker” 🙂
Zo’n onrelevante posts, dat zijn we niet gewoon. 🙂
Volgens de CEO van lampiris:
Verkoop #lampiris tussen 23/12 en 3/1 enkel en alleen door #tweetforlife = 320 aansluitingen. Dus 10.504€/320=33€/aansluiting.
Ik vind dat eigenlijk niet slecht.
Soms krijg ik mailtjes of tweets van mensen die zeggen dat ik op de verkeerde manier twitter.
Ik ben een beleefd mens, maar meestal denk ik dan “fuck you!” 🙂