Ik heb vanavond…

Foto’s genomen van de kinderen (de onze en de andere in de straat).

Een decentrale back-up uitgevoerd bij de buur van twee huizen verder.

Eten klaargemaakt (zelfgemaakte frieten, gecarameliseerde appels, cordon bleus).

Sandra uitgewuifd (ze is naar Bert Kruismans gaan luisteren in het Fransoos, de volksverraadster).

Met de buren van naast de deur gebabbeld, op straat natuurlijk.

De twee jongste kinderen in bed gejaagd, het ene al kwaadschikser dan het andere.

Nog gebabbeld met de buren.

Ijsje gegeten met de buren en Zelie en Louis.

Louis naar bed gestuurd.

Gebabbeld over Het Onderwijs (’t is wat, meneer mevrouw).

Zelie naar bed gestuurd.

Nog wat gebabbeld.

De plooitafels opgeplooid, de buren slaapwel gezegd.

Sandra en mijn moeder, vers terug van Kruismans, allo gezegd en een koffie mee gedronken, nog altijd op straat.

Moder uitgewuifd en Sandra slapel gezegd wegens alsdan ze deze keer eens écht op tijd in bed wou zitten (zaterdag is zowat de drukte dag van de week voor haar wegens duizend kinderen naar elfendertig activiteiten over en weer moeten krijgen).

En dan nu: met de computer in het verlengsnoer en de peignoir aan postgevat op het plankier, om nog wat voor school te werken. Op de achtergrond een hele resem slechte films, van Hitlerjunge Quex over El planeta de las mujeres invasoras tot Spawn of the Slithis, en op de voorgrond niet minder dan drie! interviews die tot artikels moeten verwerkt worden.

En dan nog een half jaar of zo nieuwsberichten overzetten, denk ik. 2006-2007. Ayup.

Ja, update nog geen kwartier later: ’t zal bed worden met een bierglas pijnstillers. ’t Is in mijn rug geschoten. Fuck.