Heelder stapels vleermuizen, hier in de buurt: ze zitten onder de dakgoten, in de torens en in stedelijke grotten gelijk het Gravensteen. ’s Avonds fladderen ze boven ons hoofd, ’t is een plezier om zien.

’t Was de eerste keer in al de jaren dat we in het centrum van Gent wonen: vanavond is er een vleermuis in de keuken binnengevlogen.

Ze is blijkbaar rap in de hoek van de venster gaan schuilen, maar nog rapper dan tel was Nephthys erop gevlogen, en zat de kat ermee onder de tafel, één zwak flappend vleugeltje uit de mond.

’t Is nog iets anders dan onze vorige kat: die kroop al weg die keer dat er een spartelend muizenjong op de vloer lag.

Ik ben er redelijk rap achtergevlogen, en nog een geluk dat ze niet te ver kan lopen: ik had ze in het gras nog juist bij haar staart vast, en dan was het vechten om dat vleerbeest uit haar mond te krijgen. De truuk met duim en wijsvinger in de mondhoeken lukte niet, ik heb aan haar hoofd moeten schudden tot ze los liet.

Het vleermuisje is weggevlogen, en voor zover ik zag, zag het er nog redelijk in orde uit, oef.

’t Was hier helemaal van natuur rood in tand en klauw vanavond!

En voor de rest heb ik vandaag niéts gedaan. In de trekzetel gezeten, en af en toe vergeten ademen, da’s alles.