De vriendelijke mensen van Disney vroegen of ik geen zin had om naar John Carter te gaan kijken, en ge ziet van hier dat ik mij dat geen twee keer moest laten zeggen.

Ik heb er enorm veel plezier aan beleefd, aan Edgar Rice Burroughs’ boeken, toen ik klein was. Ik was begonnen met Tarzan (vertaald in het Frans), en als die allemaal uit waren, ben ik gewoon verder gegaan met Les Conquérants de Mars, Les Dieux de Mars, Le guerrier de Mars, La princesse de Mars…

John Carter is een veteraan van de Amerikaanse burgeroorlog, vlucht op een bepaald moment voor de Apaches in een grot, valt precies bewusteloos, geraakt precies uit zijn lichaam, en dan heeft hij plots een onweerstaanbare drang om naar Mars te gaan.

Wat hij dan ook doet:

My longing was beyond the power of opposition; I closed my eyes, stretched out my arms toward the god of my vocation and felt myself drawn with the suddenness of thought through the trackless immensity of space. There was an instant of extreme cold and utter darkness.

I opened my eyes upon a strange and weird landscape. I knew that I was on Mars; not once did I question either my sanity or my wakefulness. I was not asleep, no need for pinching here; my inner consciousness told me as plainly that I was upon Mars as your conscious mind tells you that you are upon Earth. You do not question the fact; neither did I.

Hij merkt meteen dat hij enorm hoog kan springen en dat hij bijzonder sterk is, vindt er net uitgekomen vreemde wezentjes die blijken de jongen te zijn van aliens van vier en een halve meter hoog met vier armen, en hopla, het spel zit op de wagen.

Span-nend! Pulp, hoezee! Vechten en slaan en oorlog, en zwaarden en romantiek en helden en schlechte schlechteriken, en wijs!

De boeken zijn in het publiek domein, dus wie zou willen: hier brandt de lamp.

Ik was zonder verwachtingen naar de film gaan kijken, en het was ook al zo enorm lang geleden dat ik er — in tegenstelling tot Lord of the Rings, pakweg — niet echt nog mentale beelden van in mijn hoofd had zitten.

’t Is simpel: ik ga niet zeggen dat het een goeie film is, net zoals ik niet ga zeggen dat de Barsoom-boeken van Burroughs wereldliteratuur zijn. Ik ben alvast ook nooit vergeten dat John Carter geschreven is in 1912, honderd jaar geleden, en tien jaar dichter bij Napoleon dan bij ons.

Maar leun achterover, en laat de beelden op u afkomen, en alleen een zeur zou het zich beklagen.

Realisme? You’re kidding, right? Wetenschappelijk verantwoord? Mbwahaha. Er is in de film een poging gedaan om het wat vrouwvriendelijker te maken, ’t is toch altijd dat.

En voor de rest: er zijn mooie mannen, mooie vrouwen, fantastische omgevingen, monsters, gevechten, aliens, spanning, avontuur. ’t Is een film die een paar jaar geleden niet eens had kunnen gemaakt worden, zoveel spectaculaire speciale effecten zitten erin.

Louis is vanmorgen mee gaan kijken, en hij vond het met zijn elf jaar alvast onvergetelijk goed. Ik werd regelmatig terug elf jaar, en ik heb met mijn verstand op nul meegenoten met Louis.

En ik kijk ernaar uit om het in niet-3D te zien, in een extended director’s cut: niet-3D omdat ik een hekel heb aan 3D-films, en extended omdat ik de indruk had dat er heel, heel erg veel gesneuveld is om de film geen drie uur lang te maken.