Ik ga eens iets meer notities moeten nemen over de boeken die ik gelezen heb terwijl ik ze aan het lezen ben. Ahem. Maar dus, april, deel 2. Mei zal minder moeilijk zijn: ik ben in de niet-comics geslagen.

 

Jennifer Blood [11/04]
Garth Ennis (tekst) – Adriano Batista (beeld) – Romulo Fajardo Jr. (kleur) – Rob Steen (letters)
Dynamite Entertainment, februari 2011 – nu,  12 x 32 blz. gelezen

Jennifer is overdag een gewone huisvrouw, met kinderen en een man, en alles erop en eraan. ’s Nachts trekt ze erop uit en doet ze mensen dood. Welke mensen en waarom, dat wordt in de loop van het verhaal duidelijk.

Haar doel is welomschreven, er is veel voor gepland, en ik dacht even dat het best opgehouden was na nummer 7, maar ’t kwam nog allemaal goed: blijkt dat zomaar mensen doden niét iets is dat op een-twee-drie een halt kan toegeroepen worden, vooral als sommige mensen weten wie écht achter de doder zit.

De mengeling van down to earth realisme en extreem geweld: grappig, spannend, wijs om lezen. Vintage Garth Ennis.

 

Lanfeust de Troy 01 – L’ivoire du Magohamoth [12/04]
Christophe Arleston (tekst) – Didier Tarquin (beeld)
Soleil Productions, 1994, 46 blz.

Ik dacht: ik herlees eens de Lanfeusten. Ik herinner mij dat ik daar veel geld voor betaald heb in de tijd, en dat het er om onduidelijke redenen nooit van gekomen was om verder te lezen dan het eerste album.

Wél een beetje een change of pace in vergelijking met de comics die ik al de hele tijd aan het lezen was: niet meer door pagina’s vliegen als een warm mes door lauwe boter, maar prentje voor prentje lezen.

’t Is wijs om lezen, met al die in-jokes en dingen die enkel een Franstalige Europeaan kan vatten (domme woordspelingen! maar domme woordspelingen!), en ik heb er dan ook mijn tijd voor genomen.

Ah ja, het verhaaltje? Lanfeust woont op Troy, een plaats waar iedereen wel een magisch talent heeft. Het zijne is dat hij metaal kan smelten (en dus is hij smid geworden). Zijn verloofde C’ian kan zelfs de ergste wonden genezen (maar alleen ’s nachts), haar zus Cixi kan water doen bevriezen: dat soort zaken.

En dan blijkt dat Lanfeust alles kan als hij in aanraking komt met het zwaard van de ridder van Or-Azur, een zwaard dat een ivoren handvest heeft, gemaakt van ivoor van de Magohamoth, een mythisch beest.

Nicolède, de vader van C’ian en Cixi ende wijze van het dorp, overtuigt hem ervan om naar Eckmül, de grote stad, te trekken om meer te weten te komen.

Op weg komen ze de trol Hébus tegen (hebt g’hem? hebt g’hem? le troll Hébus? troll-hébus? trolleybus? ja, dát soort humor ja), betovert Nicolède hem om hem tam te maken, en hopladiejee, de reeks is begonnen.

 

Lanfeust de Troy 02 – Thanos l’incongru [14/02]
Christophe Arleston (tekst) – Didier Tarquin (beeld)
Soleil Productions, 1995, 48 blz.

Lanfeust komt toe in Eckmül, gaat naar de universiteit waar hij onderzocht wordt. Kluiten en esbattementen.

Thanos, trouwens, is een piraat (buitengesmeten uit de Universiteit van Eckmül voor ik weet niet meer wat), en blijkt ook dezelfde dinges te hebben als Lanfeust, als hij het ivoor van de Mogahamoth aanraakt.

 

Lanfeust de Troy 03 – Castel Or-Azur [15/04]
Christophe Arleston (tekst) – Didier Tarquin (beeld)
Soleil Productions, 1996, 54 blz.

Race naar het kasteel van Or-Azur (dat blijkt onder beleg te liggen)!

 

Lanfeust de Troy 04 – Le paladin d’Eckmül [15/04]
Christophe Arleston (tekst) – Didier Tarquin (beeld)
Soleil Productions, 1996, 46 blz.

Toernooi! Lanfeust tegen Thanos!

 

Lanfeust de Troy 05 – Le frisson de l’haruspice [16/04]
Christophe Arleston (tekst) – Didier Tarquin (beeld)
Soleil Productions, 1997, 53 blz.

Awoert, Lanfeust heeft zich in het vorige album in de luren laten leggen: hij heeft niet meer het echte zwaard maar een kopie ervan. Dan maar op zoek naar de Magohamoth zelf, op het continent Darshan.

 

Lanfeust de Troy 06 – Cixi impératrice [17/04]
Christophe Arleston (tekst) – Didier Tarquin (beeld)
Soleil Productions, 1998, 47 blz.

Lanfeust en compagnie zijn bestormen het paleis van de goden op Darshan, maar Cixi teekt er vanonder en wordt de concubine van Thanos in Eckmül. Euh, en niets is zoals het lijkt, ook.

 

Lanfeust de Troy 07 – Les pétaures se cachent pour mourir [17/04]
Christophe Arleston (tekst) – Didier Tarquin (beeld)
Soleil Productions, 1999, 53 blz.

Pétaures zijn enorm grote beesten, die gebruikt worden om allerlei te vervoeren en voort te trekken. Ze kunnen dag en nacht doorlopen, maar alleen als er voor gezongen wordt. Oh, en de titel is een verwijzing naar The Thorn Birds, voor wie dat niet wist.

Een geheime stad onder het poolijs, een gids die Onze Vrienden naar de Magohamoth zou kunnen leiden. En we komen ook meer te weten over Cixi.

 

Lanfeust de Troy 08 – La bête fabuleuse [18/04]
Christophe Arleston (tekst) – Didier Tarquin (beeld)
Soleil Productions, 2000, 61 blz.

Ontknoping, tarara tsoin tsoin.

Fijn om lezen, allemaal. Ik heb een aantal vervolgen ook liggen, maar die houd ik voor later.

 

Emma Frost – Ultimate Collection [21/04]
Karl Bollers (tekst) – Randy Green,  Carlo Pagulayan, Adriana Melo, Will Conrad (beeld) – Rick Ketcham, Dennis Crisostomo, Sean Parsons, Andrew Pepoy, Eric Cannon, Will Conrad (inkt) – Pete Pantazis, Transparency Digital (kleur)
Marvel, 2011, 420 blz. (oorspronkelijk Emma Frost 1-18, 2003-2005)

Gho. Ik ben normaal voor van die origin stories, maar ik vrees dat ik er hier niet in echt in geloofde: akkoord dat X-Men een serie is die het eigenlijk voortdurend heeft over coming of age en puberteit en zo, maar dit las meer als Beveren-Hiels dan wat anders. En X-Men: 90210 is niet mijn idee van een goede cross-over.

Oh, en de vreemd pseudo-semi-hemi-erotische covers hadden niets, maar dan ook niets te maken met de rest van het verhaal. Vies.

 

X’ed out [21/04]
Charles Burns
Pantheon Books, 2010, 56 blz.

’t Is gelijk Kuifje, maar dan weird. Ligne claire en alles, maar in een William S. Burroughs-universum. Eraserhead, maar dan clean en in vibrante kleuren.

Twee verhaallijnen, één jaren-1970 pre-punk, één surrealistisch of nachtmerrieachtig, in een soort verre toekomst misschien, waar hagedismensen de baas zijn.

Ik vraag me hard af waar Burns hier mee naartoe gaat. En ik hoop dat ik niet bevestigd word in mijn begin van onbehaaglijk “hola, we zijn hier kunst aan het doen”-gevoel. Als het té opvallend wordt, dan knap ik daar redelijk op af, namelijk.

 

Vampire Boy [22/04]
Carlos Trillo (tekst, vertaling uit het Spaans: Zeljko Medic) – Eduardo Risso (beeld)
Dark Horse,  2010, 480 blz.

Argentijnse klassieker uit het begin van de jaren 1990, geschreven door de te vroeg gestorven Carlos Trillo en getekend door Eduardo Risso (100 Bullets).

Een klein kind dat vampier is: dankbaar gegeven. Sure I can’t die, but I don’t have a life either, dat gevoel.

Vijfduizend jaar geleden, in Egypte ten tijde van Cheops, stort een meteoriet neer. Stapels mensen sterven, onder meer ook de farao en zijn gevolg. Het hele gevolg, op de zoon van de farao na en een net verstoten concubine na. Zij worden ook ziek, maar gaan niet dood. Kunnen niet meer doodgaan.

’t Zijn geen “echte” vampiers: ze regenereren in het zonlicht, maar voor de rest is het effect wel hetzelfde. Ze blijven eeuwig leven: zelfs eeuwen onder de grond opgesloten zitten en toto een skelet verworden — als de zon weer op de beenderen schijnt, hopla weer levend.

De jongen — hij heeft geen naam, zijn vader wou hem pas een naam geven als hij groot was — en de vrouw zijn in een eeuwen- en eeuwenlange strijd verwikkeld, om eigenlijk onduidelijke redenen. Behalve dat het allemaal toch ergens duidelijk wordt, in de loop van het boek.

Schoon. De moeite.

 

Cut [22/04]
Mike Richardson (tekst) – Todd Herman (beeld) – Al Milgrom (inkt) – Dave Stewart (kleur)
Dark Horse Comics, 2007, 112 blz.

Wat een echte vampier zou kunnen zijn in het echt. Eenvoudig, spannend, degelijk.

 

Wolverine: Old Man Logan [22/04]
Mark Millar (tekst) – Steve McNiven (beeld)
Marvel Comics, juni – september 2009, 199 blz.

Ver in de toekomst. Om de één of andere reden is Wolverine geen Wolverine meer: hij weigert onder welke omstandigheden ook geweld te gebruiken, of zijn klauwen uit te slaan.

Wolverine is geen Wolverine meer, maar gewoon oude Logan. Hij woont met vrouw en kinderen op een afgelegen ranch, in een land dat Hulkland heet en onder het terreurbewind van de afstammelingen van Bruce Banner en She-Hulk leeft.

Logan heft geld nodig om zijn huur te betalen, en aanvaardt tegen beter weten in een opdracht om Hawkeye (ondertussen oud en blind) nar de andere kant van he tland te begeleiden om een pakje te gaan afgeven.

Onderweg komen we te weten wat er gebeurd is, en waarom Wolverine geen Wolverine meer is.

Uitstekend, vond ik.

 

The Alcoholic [23/04]
Jonathan Ames (tekst) – Dean Haspiel (beeld) – Pat Brosseau (letters)
Vertigo (DC Comics), 2008, 136 blz.

Alcohol is een vuile beeste. Ik voelde mij de hele tijd een voyeur: het verhaal leest véél te echt om niet minstens zeer grote stukken echte Jonathan Ames te bevatten.

Hilarisch bij momenten, deprimerend bij veel andere, maar altijd zeer goed.

 

Crimeland [27/04]
Ivan Brandon, Felipe Ferreira (tekst) – Rafael Albuquerque (beeld) – Rafael Albuquerque, Cris Peter (kleur) – Ed Dukeshire (letters)
Image Comics, 2007, 99 blz.

Misdaad! Albuquerque bracht dit zelf uit in 2005 als Rumble in La Rambla, Image herkent een goed ding als ze het zien. Een verhaal dat zich afspeelt over verschillende decennia, prachtig getekend, meer dan degelijk.

Ik zie het nog verfilmd geraken. Of verserialiseerd.

 

Lanfeust des étoiles 01 – Un, deux… Troy [28/04]
Lanfeust des étoiles 02 – Les tours de Meirrion [28/04]
Lanfeust des étoiles 03 – Les buveurs de monde [28/04]
Lanfeust des étoiles 04 – La chevauchée des bactéries [29/04]
Lanfeust des étoiles 05 – Exil à Port-Fleuri [30/04]

Ah, en dan ben ik herbegonnen aan een paar Lanfeusten.  Lanfeust blijkt op een planeet te wonen die het voorwerp was van een eeuwenlang experiment, dat nu Kwisatz Haderach-gewijs geculmineerd is in Lanfeust (en Thanos).

Waarop Lanfeust en Thanos (en Hébus, en Cixi) van Troy weggehaald worden, en hun weg vinden in het galactische imperium (achtig). En er is politiek en verraad en reizen in de tijd, en het blijft leutig, en ik blijf het graag lezen.

 

Super-Girl, Vol. 6 [30/04]
Michael Green, Mike Johnson (tekst) – Mahmud A. Asrar (beeld)
DC Comics, november 2011 – mei 2012, 7 x 32 blz.

Ik had het wat afgehouden, de nieuwe dingen van DC te lezen, maar omdat er nu toch een reeks verhalen afgelopen zijn, alsnog begonnen.

Met de perikelen van Kara Zor-El, en wat meteen opvalt na een hele reeks Lanfeusten: mensen wat leest dit snel en mensen wat gebeurt er weinig. Ve-der-licht.

Confrontaties duren een heel nummer, en zijn toch over voor ik het goed en wel besef. En het verhaal: tot nog toe had het eigenlijk op twee of drie bladzijden kunnen verteld worden.

Hmmm.