Dan is het eens tien uur ’s avonds, liggen er vier kinderen licht te slapen in hun bed, en besluit er ergens in de buurt iemand een live-optreden te starten. 

Een luid live-optreden van Bob Marley, met een versterker en drums en bassen en gitaren en zang en publiek en alles erop en eraan. 

In een woonwijk. Een woonerf zelfs, al doet dat er hier nu minder toe. Vol kinderen. Op een weekavond. En het wordt met de minuut luider. 

Ah, dilemma’s: direct de politie bellen, dat is de reactie van de verzuurde medemens. Aan de deur gaan kloppen, dat is u direct onsympathiek maken bij de (verre) buren.

Maar dan blijft het luider worden, zoals volgende boeiende video-opname vanuit de badkamer niet echt duidelijk maakt:

Sandra heeft haar stoutste schoenen aangetrokken, het huis met de reggae gevonden, haar hand blauwgeklopt aan de deur tot iemand haar hoorde, en de oudere jongere die vanachter een dikke blauwe rookwolk de deur opendeed vriendelijk gevraagd of het eventueel een beetje minder luid zou kunnen, de muziek. 

De brave mens bevond zich blijkbaar in serieus hogere sferen, had het een beetje moeilijk met ingewikkelde handelingen als ogen focusseren en verstaanbaar praten, maar na een beetje nadenkwerk om de vraag en de gewenste gevolgen met elkaar te verbinden, heeft hij The Wailers een eind minder luid gezet. 

Ja, ’t is hier soms een zeer boeiend leven, in de grote stad.