Het is zo’n beetje een standaardantwoord geworden, schreef Tim Keider in de New York Times, als je iemand vraagt hoe het ermee gaat: “Druk!” “Zo druk!” “Druk druk druk”.
Notice it isn’t generally people pulling back-to-back shifts in the I.C.U. or commuting by bus to three minimum-wage jobs who tell you how busy they are; what those people are is not busy but tired. Exhausted. Dead on their feet. It’s almost always people whose lamented busyness is purely self-imposed: work and obligations they’ve taken on voluntarily, classes and activities they’ve “encouraged” their kids to participate in. They’re busy because of their own ambition or drive or anxiety, because they’re addicted to busyness and dread what they might have to face in its absence.
Almost everyone I know is busy. They feel anxious and guilty when they aren’t either working or doing something to promote their work. They schedule in time with friends the way students with 4.0 G.P.A.’s make sure to sign up for community service because it looks good on their college applications. I recently wrote a friend to ask if he wanted to do something this week, and he answered that he didn’t have a lot of time but if something was going on to let him know and maybe he could ditch work for a few hours.
Ik ken ook zo van die mensen en ik heb er een hekel aan. “Zullen we dan binnen drie weken donderdag iets doen?” “In principe ja, maar ik kan niets beloven. Druk druk druk!” En dan twee uur voor het afgesproken moment op de afgesproken dag: “Sorry, ‘t zal niet lukken. Er is iets tussen gekomen. Druk druk druk!”
Busyness serves as a kind of existential reassurance, a hedge against emptiness; obviously your life cannot possibly be silly or trivial or meaningless if you are so busy, completely booked, in demand every hour of the day.
Er zijn mensen die druk bezig zijn (of ze nu al dan niet veel doen of te doen hebben), en er zijn mensen die niet druk bezig zijn (of ze nu al dan niet veel doen of te doen hebben). Ik ben niet druk bezig. Mijn agenda is, op zeldzame uitzonderingen na, altijd leeg.
Oh zeker, dat ligt er ook wel aan dat ik geen sociaal leven heb en nergens naartoe wil gaan, maar zelfs mocht dat zo zijn: dan nog zou ik het niet druk-druk-druk hebben.
Ik heb het nooit voor dat ik niet weet wat gedaan, er is altijd iets te doen, maar ik weiger sinds een hele tijd thuis te komen en verplicht dringend werk te hebben.
En ja, dan slabakt het allemaal een beetje, zeker dat. Het alternatief is duizend keer erger.
Reacties
3 reacties op “Druk druk druk”
Volgens mij heeft het het “druk, druk, druk” van vele mensen niets te maken met het werk of sociale beslommeringen maar met de vele (te vele?) activiteiten van de kinderen. Ik sta altijd verbaasd hoe sommige moeders (vaders ook) de eerste week van september aan school staan te plannen en regelen om hun kinderen naar tal van activiteiten te voeren. Maandag muziekschool en dans. Dinsdag zwemmen. Woensdag muziekschool. Donderdag judo. Vrijdag nog eens dans. Zaterdag tekenacademie en scouts. Zondag VKSJ. En als je dan voor alles de wagen neemt op de volgelopen wegen in de stad, tja dan wordt het nogal snel “druk, druk, druk” en heeft men nadien geen fut meer om zelf nog iets te ondernemen!
Ik ken ook mensen zonder kinderen, wiens standaard antwoord: druk druk druk is. Ik vind het ook hatelijk. Net als ik het hatelijk vind dat er mensen zijn in meetings die keihard geloven dat als ze langer praten over wat ze gedaan hebben, dat het dan ook overkomt alsof ze meer gedaan hebben dan iemand die minder zegt.
Iedereen heeft het druk, als je nooit (met de nadruk op nooit, want soms kan het zijn dat je net op dat moment een afspraak hebt) tijd hebt om af en toe eens spontaan 10 min met iemand te praten of af te spreken voor een drankje, dan ben je ‘busy busy busy’, omda je het zelf zo wilt.
Ik was zo iemand van busy busy busy, tot ik mij realiseerde dat ik er niet productiever door was en al zeker niet gelukkiger. Nu laat ik al sneller iets liggen en neem tijd voor mensen, hobbies en spontane uitstappen met de kinderen. Ik heb niet het gevoel alsof het werk eronder lijdt. In tegendeel, ik ben veel efficienter geworden 🙂
ik denk dat dat ‘drukdrukdruk’ veel te maken heeft met de druk die de meeste mensen voelen om mee te doen met de massa. Want als je het niet drukdrukdruk hebt ben je niet goed bezig. je moet zelf liefst 2.1 jobs hebben, een huis ah verbouwen zijn, vrijwilligerswerk doen, oefenen voor een marathon en lid zijn van een naai of leesclub en je kinderen moeten ook -tig hobbies hebben waarvoor mama en papa dan natuurlijk tijdens hun al eigen drukke leven taxichauffeur moeten spelen. Ik heb besloten om daar niet aan mee te doen. Ik weiger echt om mee te gaan in die ratrace. ik werk 4/5, ik zeg al eens neen tegen een personeelsfeest waar ik écht geen zin in heb, ik heb geen tijdrovende hobbies buitenhuis, ik ben kontent met mijn huurhuis (die baksteen zit zeker niet in mijn maag), mijn kinders spelen woensdag en tijdens het weekend gewoon thuis. Niet alsmaar meer, mooier, beter etc…