Er is een vacature voor systeembeheerder bij de Provincie Oost-Vlaanderen.
Een ingangspositie: netwerkbeheer, hier en daar wat scripting, installatie van hardware en software, een beetje ondersteuning. Nodig: kennis van computers, operating systems, printers, netwerken. Geen ervaring nodig, ik heb de indruk dat er ruimte is voor on the job bijleren.
Lijkt mij ideaal voor die persoon die al sinds zijn schooltijd “de computerman” van de familie is, die voor vrienden en kennissen netwerkjes en backupsystemen installeert, die in zijn vrije tijd al eens naar VMware heeft gekeken, die niet bang is van Linux en Windows.
Maar oh wacht, daar onderaan:
Voorwaarden om te kunnen deelnemen
- bachelor in een ICT-richting
- bachelor [in een niet-ICT-richting] met 4 jaar [met allerlei documenten aantoonbare] vergelijkbare ervaring
Aaaaaaaarrrghh!!!
Het moet denk ik rond het jaar 2000 geweest zijn, en er was professioneel gezien weinig dat ik liever zou gedaan hebben dan bij de Provincie te gaan werken.
De situatie was zoals het wel meer voorkomt: persoon X werkt bij bedrijf A maar doet veel werk voor bedrijf B, persoon X zou eigenlijk liever bij bedrijf B werken, bedrijf B zou veel geld uitsparen als het persoon X rechtstreeks in dienst zou kunnen nemen in plaats van consultant- en uurbedragen te moeten betalen.
Ik weet niet juist meer of er een vacature was of niet, maar ik herinner me wel gesprekken met De Juiste Mensen Ter Plaatse.
En ‘t was al meteen bijzonder duidelijk: no can do.
De details zitten al heel erg ver, maar het kwam erop neer dat ik, zonder master in een ICT-richting, nooit in de IT-afdeling zou kunnen aangenomen worden zonder kunst- en vliegwerk. En –oh, wát? helemaal geen masterdiploma? Um ja, euh, tja, euh. “Equivalent door ervaring?”, gho ja, mja, euh ja. Misschien in een erg uitvoerende rol, zeer misschien, we zouden eens moeten kijken. Maar ja, dan zal het wel de hele carrière in die zeer uitvoerende rol blijven hé.
Never mind dat ik het werk aan kon, dat ik gemotiveerd was, dat ik van ver noch van dicht met het loon in zat — geen diplomapapiertje = einde verhaal.
Ik las een week of twee geleden een artikel over Google en wat ze over de jaren te weten kwamen over human resources. Om te beginnen, dat de punten tijdens de opleiding er weinig of niets toe doen:
Google doesn’t even ask for GPA or test scores from candidates anymore, unless someone’s a year or two out of school, because they don’t correlate at all with success at the company. Even for new grads, the correlation is slight, the company has found.
En dat het jobinterview ook weinig houvast biedt:
We looked at tens of thousands of interviews, and everyone who had done the interviews and what they scored the candidate, and how that person ultimately performed in their job. We found zero relationship.
En dat “creatieve” testen ook niets zeggen:
Google also used to be famous for posing impossibly difficult and punishing brain teasers during interviews. Things like “If the probability of observing a car in 30 minutes on a highway is 0.95, what is the probability of observing a car in 10 minutes (assuming constant default probability)?”
Turns out those questions are”a complete waste of time,” according to Bock. “They don’t predict anything. They serve primarily to make the interviewer feel smart.”
Ik vraag me af hoeveel decennia het gaat duren voor die lessen tot bij de overheden percoleren.
Hoe lang er nog van die nutteloze psychotechnische testen zullen gedaan worden. Of hoe lang HR-consultants grof geld zullen mogen verdienen met nonsensrapporten over kandidaten die ze hoop en al een half uur gezien hebben (serieus, ik heb hier niet zo lang geleden een meer dan vernietigend rapport van pagina’s lang gelezen dat aantoonbaar vol klinkklare zever stond — maar dat nu wel in de annalen van de personeelsdienst geklasseerd is, dankuzeerwel).
Of hoe lang ze mensen gaan blijven beoordelen op een diploma dat ze al dan niet gehaald hebben meer dan een half leven geleden.
Reacties
11 reacties op “Diploma’s”
Het hangt precies ook wel wat van overheid tot overheid en van periode tot periode af. Soms kan je via bevorderingsexamens vrij snel opklimmen. Maar het blijft een gedoe. Ook binnen de overheid wordt er veel over EVC’s gesproken, maar in de praktijk is dat toch nog een groot taboe. Op bepaalde departementen bepaalt je diploma effectief het soort werk dat je gaat doen, los van het feit of je daar nu al dan niet voor gekwalificeerd bent. Zo kàn een leidinggevende natuurlijk nooit “minder” dan een niveau A zijn. Right! Het werkt ook in de omgekeerde richting, dat je dingen wil doen waar je goed in bent maar ze niet mag doen “omdat dat werk voor een B is”. Ik heb daar in de loop der jaren mensen onbedoeld verschrikkelijk kwetsende dingen over horen zeggen.
Ik ben nu bijna 20 jaar geleden afgestudeerd als licentiaat Politieke Wetenschappen. Ik herinner me van mijn opleiding waarlijk geen bal meer. Het was sowieso al niet bijster interessant. Ik was gewoon goed genoeg als student om te slagen. Ik ben daar zelf in het geniep een beetje fier op :). Wat ik nu kan en weet heb ik op mijn werk geleerd. Ik heb makkelijk praten, want ik zit aan de goede kant van de lijn. Maar het wordt idd tijd dat men daar op een andere manier mee omgaat.
Iets anders is die hele HR-zever. Ik heb zelf lang aan die kant van de tafel gezeten. Om collega’s te werven, of mensen voor de dienstverlener waar we mee samenwerkten. ‘t Is zever in pakskes. Wie zichzelf goed kan verkopen heeft de job. Mensen die dat minder goed kunnen worden afgedaan als introverten (een scheldwoord, datte!), rare tiesten, asocialen, … Quid dat die mensen veel vakkennis hebben, loyaal zijn, wat trager op gang komen maar daarna wel keihard renderen. Die maken amper een schijn van kans. Ik ken er zo in een wel heel dichte omgeving. Ik voel me altijd ambetant als ze weer eens achter het net vissen, want ik kan dat wel: goed solliciteren. Ik doe ook mijn best om een goede werknemer te zijn, maar ik vind het een zeer akelige gedachte dat iemand die in se beter was is gesneuveld op het altaar van de vlotte babbel van recruitment. Ieuw!
Serieus, dat ene rapport waar ik het over had: dat is om door de grond van te zinken van schaamte. Een dame van een HR-consultancy boort daar iemand van begin tot einde in de grond — als ze dergelijke dingen op een website zou zetten over mij, doe ik ze een proces aan.
Maar haja, het staat niet op een website. Het staat gewoon in het dossier dat de overheid in kwestie nu over die kandidaat heeft aangelegd. Vertaling: dat die kandidaat nooit nog moet dénken om bij die overheid (en god weet hoeveel andere, worden die dingen gedeeld?) te solliciteren.
En dus aantoonbaar compleet verkeerd hé. Geen kwestie van “voor interpretatie vatbaar” of “slecht gepresenteerd” — dingen van het genre alsof ze over u zouden zeggen (na een kort gesprek over tuinieren) “als rabiate vleeseter zal Greet eerder intolerant overkomen voor vegetariërs, ook al omdat zij niet de minste praktische ervaring met koken heeft”.
Over dat delen van gegevens: dat zou wel eens kunnen tegenvallen (of meevallen, afhankelijk van hoe je het bekijkt). Los daarvan: het is idd best eng: iemand houdt een compleet ongecontroleerd dossier over je bij dat je toekomst bepaalt. Op de verkeerde teen getrapt? Pech! Het is zo oneerlijk.
Meneer J is zo onlangs slachtoffer geworden van de krabbenmand. Een bende dames die vond dat hij “niet in het team paste”. Ik ben daar razend om. J is een loyale en capabele kracht, maar wel geen tafelspringer.Omdat die bende (en nu ga ik iets vreselijks zeggen) wijven hem niet moeten kan hij opnieuw op zoek naar werk. Ik had zin om met mijn haar recht naar daar te stormen om hen te zeggen dat ze godverdekke vanzeleven nog een deftige collega verdienen. Maar ik herhaal; ik heb het gemakkelijk. Juiste diploma, vlotte babbel, enthousiasme, kunnen uitleggen. Compleet overschatte kwaliteiten. Ligt goed bij de Miekes van HR. Soms denk ik dat ik in zijn plaats moet gaan jobhunten. Trieste zaak. Eigenlijk zou je hen een proces moeten aandoen.
Aan de andere kant; ik heb verschillende mensen binnengehaald die anders nooit door de selectie zouden geraakt zijn. De meesten daarvan hebben in mijn ogen meer dan bewezen dat ze hun job aankonden. Ze zijn niet allemaal eeuwen gebleven, maar toch lang genoeg om te denken dat het goede keuzes waren.
Zou het geen schone wereld zijn als iedereen zou zitten waar hij zich gelukkig voelt? Het zou ook de plek zijn waar hij hebt best rendeert. Of ik ben een softie, dat sluit ik niet uit. 🙂
Tja. Ik ben 25, ik ben een 7,5 jaar aan het werk. Ik heb mijn bedrijf(je) en ben 3 jaar bezig. Ik heb 4,5 jaar voor een werkgever gewerkt.
Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik meer kan dan iemand die met een master van de schoolbanken komt. Als dat niet ingezien wordt, da’s erg.
Studeren heeft zijn verdiensten. Niet iedereen met een diploma is een nitwit. Een goede opleiding is een zaligheid. Maar hoe we iedereen zonder diploma zomaar aan de kant schuiven, dat is zo’n gigantisch verlies, dat kunnen we ons niet veroorloven.
Het niet hebben van een diploma heeft ook onverwachte praktische nadelen. Ik ben bvb interieurarchitect zonder diploma. Ik doe dat werk al jaaaaren als zelfstandige, maar ik kan me niet verzekeren tegen beroepsfouten omdat ik niet over een papiertje beschik. Eigenlijk heb ik ook al architectuurprojecten ontworpen en begeleid, maar een bouwaanvraag mag ik bij de overheid niet indienen. Ik kàn al die dingen aantoonbaar doen, ik heb de nodige technische kennis, ik blijf bij met de laatste wetgevingen en technieken enzovoort… Ik wil gerust voor een of andere commissie verschijnen die dat objectief kan beoordelen, maar dat zal ik vrees ik niet meer meemaken. Er heest een soort diplomafetisjisme waar ik het moeilijk mee heb.
Enkele maanden geleden wou ik wat inkomenszekerheid inbouwen door gedeeltelijk in loondienst te gaan werken. Ik ging bij interimbureaus langs en ze vroegen wat ik kon: Ik zei: ‘Zowat alles, ik heb een eigen zaak, doe alles van website over administratie tot projectmanagement enzovoort. Ik kan met mensen omgaan, leiding geven, mijn plan trekken, de hele zwik.’
Ok meneer, hebt u referenties die we kunnen opbellen?
‘Nee, natuurlijk niet, ik werk al 8 jaar als zelfstandige en naar mijn klanten mag je uiteraard niet bellen.’
Enfin: Om een lang verhaal kort te maken: Ze wilden bellen naar werkgevers van 10 jaar geleden, ik had geen diploma’s en dus kon ik officieel niks. Het enige wat ik kon krijgen was een uitvoerend administratief baantje. Ik vond dat om dood van te vallen…
Voor zo een netwerkbeheer job is een diploma vereiste inderdaad maar onnozel.
Anderzijds zou ik pakweg niet graag een chirurg mij laten opereren die geen medische studies heeft gedaan. En is ‘t ergens wel een geruststelling dat bruggen ontworpen worden door mensen die daar voor geleerd hebben, veeleer dan “ik heb ook al eens ne poutrel gestoken en dat staat ook nog recht”
Ik las: “van die nutteloze pyrotechnische testen”. Dat zou het gemiddelde sollicitatiegesprek alvast een pak interessanter maken.
Tip: in het hoger onderwijs is men wel al bezig met EVCs. Het kost geld en wat (vaak mondelinge) examens, maar ik heb het al meegemaakt dat mensen een diploma/boterbriefje ‘kregen’ op basis van opgedane ervaring.
Ik werk voor een overheid. Leidinggevende. Heb al behoorlijk wat aanwervings- en bevorderingsexamens afgenomen. Enkele punten:
– assessmentverslagen en gelijkaardige documenten worden per aanwervingsprocedure opgeslagen. Ik ken geen enkele overheid waar ze volk en tijd genoeg hebben om ook nog eens een database van de niet-geslaagden bij te houden. Lang worden zo’n documenten dus niet bewaard.
– Ik begrijp dat mensen zonder universitair diploma het vervelend vinden dat zo’n diploma voor veel functies een selectiecriterium is. Probeer het van mijn kant te bekijken: een vacature met een gerichte diplomavereiste levert me zelden meer dan 20 sollicitaties op. Als ik enkel een universitair diploma vraag worden dat algauw 50+ sollicitaties. Kan je je inbeelden wat dat wordt als ik geen diplomavereisten opgeef. Ik zou het mezelf gewoon wreed lastig maken. En hoe kan ik uit die wellicht 100+ sollicitatiebrieven en -mails die ene niet-gediplomeerde halen die best geschikt is voor de job? Misschien gemakzuchtig van mij, maar ik heb ook nog ander werk he.
– Voor iets of wat betrekking of bevordering zijn wij hier bij de overheid verplicht om een assessment te ondergaan. Ook ik heb vaak mijn twijfels bij de kwaliteit van de beoordelingsverslagen. En ook ik heb de procedure zelf mogen doorlopen. Wreed wetenschappelijk is dat allemaal niet. Maar bekijk het ook eens van deze zijde: je goed voorbereiden op een assessment, voldoende empathisch vermogen hebben om te kunnen inschatten wat zo’n assessor graag hoort, inlevingsvermogen, ad rem zijn, boeiend kunnen vertellen over je ervaring en verwezenlijkingen, kalm blijven onder stress, je niet te snel van de wijs laten brengen… zijn allemaal elementen die je kans vergroten op een schitterende beoordelingsverslag. En laat dat nu net ook vaardigheden zijn die ik zoek voor mensen in mijn afdeling. Het is dus een beetje een circus-act, ja. Onderken dat dan ook en ga daar in mee. En lukt het deze keer niet: volgende keer beter.
Flexibiliteit bij de overheid is niet wenselijk, want dat zal enkel tot nog meer corruptie leiden. Het is beter dat ze slechte regels hebben, dan geen.