Er loopt op het bureau soms wel eens een hond rond. 

‘t Is te zeggen: soms lopen er meer honden rond, en de hond waar het hier over gaat, die loopt niet echt rond.

Poppy was altijd al een beetje een kapotte hond — oorlog in Joegoslavië meegemaakt, getraumatiseerd, hoe zoudt ge zelf zijn — maar sinds vorig jaar is er naast onophoudelijk piepen en niet echt luisteren ook nog ernstig ouder worden bijgekomen. 

Dat “niet echt luisteren” is nu “potdoof zijn” geworden. En het lijkt er niet op dat ze nog vreselijk veel ziet ook. En na een paar vermoedelijke hersenbloedinkjes, is het niet echt meer rondwandelen, maar meer creatief-net-niet-vallen dat ze doet. 

Opstaan van de hoek in het bureau waar ze ligt, op de tast naar de gang, eventueel nog eens rond de eettafel (verstrikt geraken in de stoelpoten, als ze pech heeft), en dan terug naar de hoek van het bureau en slapen. 

Ik heb het niet voor honden, door de band, maar Poppy is wel een wijze. En het stoort mij niet dat ze veel lawaai maakt en overal tegen loopt en alles. 

Okay, ze laat soms wel eens veel scheten. Maar hey, een mens wordt dat gewoon, en dan is het alleen maar een beetje vervelend bij het opnieuw binnenkomen in het bureau. Ge wordt dat gewoon, scheten. 

Vandaag was het iets minder aangenaam. Vanmorgen was den duts na een Grote Boodschap plets achteruit in haar eigen gerief gaan zitten.

Verrassing: zelfs na veel uitwassen met water en zeep, blijft die geur er in hangen. Pas helemaal tegen het einde van de dag was de geur gemuteerd van een zerpe, euh, hondenstrontgeur naar een soort wasmand-vol-zweetvoeten-kousen-geur. Tenzij ze bewoog of er iemand binnen kwam waardoor de lucht begon te circuleren, en dan was het gewoon weer Caca de chien. 

Als het morgen niet over is, zijn er twee opties: ofwel een hele bus Fébrèze leegspuiten, ofwel dit.