We hebben (tijdelijk, tot het einde van de week) een nieuwe hond op het werk.

Machtig: een enorme, langharige, herdershond. Met zo’n griezelfilmzwarte kop vol doordringende ogen, maar zo zacht als iets — letterlijk wegens zeer zacht om te strelen, figuurlijk wegens echt een zeer braaf beest.

Hij was vorige week al eens een dag op bezoek om te zien of het zou lukken, en dat was een bijna volledig succes, dus mocht hij deze week terugkomen. “Bijna”, wegens dat hij in mijn bureau het dekentjes van Ziggi had zien liggen, en besloten had dat dat te niet iets té naar andere hond rook.

En er zeer welgemikt op gepist heeft. Niet zo eventjes spritz-spritz-hopla-gedaan, maar zeker tien seconden lang, een lome donkergele stroom, spetterend in het midden van het deken. Zo van “nem. nu riekt het naar mij“. Grr.

Maar behalve dat geen problemen geweest, dus opnieuw hier. Ik moet niet weten van honden, maar als het te kiezen zou zijn, dan zou ik mij wel kunnen vinden in wat er hier nu rondloopt: een al met al goed opgevoede Jack Russel en een prachtig schone scheper.

Alleen dat ik niet mag vergeten mijn handen direkt te wassen als ik die grote hond gestreeld heb. Dat van dat stinken is dus écht niet uitgevonden.